Ελέφαντας... στο δωμάτιο

 «Όταν μια κοινωνία αρνείται να δει τα προφανή – και να τα αντιμετωπίσει – δεν πάει μακριά. Για την ακρίβεια, δεν πάει πουθενά!​ 

Καθόμαστε σήμερα και συζητάμε δημόσια, αν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να ζητήσουν “συγγνώμη” από τον Σταύρο Παπασταύρου, που τον συκοφάντησαν και τον ταλαιπώρησαν επί έξη χρόνια, μέχρι να βγει οριστικό και αμετάκλητο απαλλακτικό βούλευμα για την δίωξή του, που ποτέ δεν δικάστηκε (γιατί δεν μπορούσε να δικαστεί “αδίκημα“, που εξ αρχής γνώριζαν ότι δεν υπήρχε…)​

Κι έτσι ο Παπασταύρου διασύρθηκε και ταλαιπωρήθηκε και του δέσμευσαν τους λογαριασμούς, του ίδιου και της οικογένειάς του, και του έβαλαν και υπέρογκο πρόστιμο (που το επέστρεψαν με μεγάλη καθυστέρηση κι αυτό) και γενικά το ταλαιπώρησαν αφάνταστα επί 6 ατέλειωτα χρόνια.​Κι όλα αυτά γιατί προσπαθούσαν να πλήξουν τον Αντώνη Σαμαρά. Τον οποίο, στη συνέχεια επίσης προσπάθησαν να διασύρουν με ψευδείς κατηγορίες, μαζί με άλλα 9 πολιτικά στελέχη της κυβέρνησής του, αλλά ούτε αυτό τους βγήκε…​

Και τώρα που όλες αυτές οι στημένες κατηγορίες έχουν καταρρεύσει, καθόμαστε και συζητάμε, αν πρέπει ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να… “ζητήσουν συγγνώμη”.​Νομίζω ότι κάτι δεν καταλάβαμε.​ Για την ακρίβεια, τίποτε δεν καταλάβαμε.​ Ούτε το πιο προφανές…

​Υπάρχει μια πολύ εμβληματική έκφραση στα αγγλικά: Για τον “ελέφαντα που είναι μέσα στο δωμάτιο” και που όλοι κάνουν πως δεν το βλέπουν. ​Εννοείται με αυτή την παρομοίωση, το μεγάλο πρόβλημα (ο “ελέφαντας”) που είναι μπροστά σε όλους (“μέσα στο δωμάτιο”) και κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό. ​Εδώ λοιπόν, ο “ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο” είναι τρία πράγματα μαζί:

​—Πρώτον, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έστησε κατηγορίες για να πλήξει κι ύστερα για να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους.

​—Δεύτερον, ότι για να το επιτύχει αυτό στηρίχθηκε σε κανονικό παρακράτος που υπάρχει μέσα στη Δικαιοσύνη (και όχι μόνο).

​—Τρίτον, ότι το παρακράτος αυτό εξακολουθεί και υπάρχει ακόμα, δύο χρόνια μετά την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και να προστατεύει τους πολιτικούς και τους δικαστικούς που στήριξαν τις σκευωρίες.

​Αλλά τώρα όλα αυτά ήλθαν στην επιφάνεια:

​—Από το πείσμα των ανθρώπων που διώχθηκαν, να βρουν το δίκιο τους.

​—Από το γεγονός ότι ήταν οι ίδιοι αθώοι (γιατί αν τους έβρισκαν το παραμικρό, έστω και άσχετο με τις αρχικές κατηγορίες, τα πράγματα θα ήταν σήμερα πολύ διαφορετικά).

​— Κι από τα ισχυρά “αντισώματα“ που επέδειξε η ίδια η Δικαιοσύνη, να εκκαθαρίσει όλο αυτό το άγος. Στους κόλπους της κι όχι μόνο. ​Καμία “συγγνώμη”, λοιπόν!​   Δικαστική διερεύνηση, πλήρης εκκαθάριση του παρακράτους και παραδειγματική τιμωρία.​Όσων βρεθούν ένοχοι.​ Οποιοιδήποτε κι αν είναι. Όσο ψηλά κι αν βρέθηκαν ή αν βρίσκονται.​

Κοινωνία που δεν μπορεί να δει τα προφανή που την απειλούν δεν πάει πουθενά.​Και όσοι δεν τολμούν να αντικρύσουν τον “ελέφαντα” που βρίσκεται στο δωμάτιο, τελικά θα συνθλιβούν από τον “ελέφαντα”». 

                           (Απόσπασμα άρθρου του Θανάση Κ. από την dailypost.gr)