Απόψεις...

 

«Δεν θα επιχειρηματολογήσω, για μια ακόμη φορά, για τη ραγδαία εξάπλωση του ανορθολογισμού η οποία απειλεί όλες τις δυτικές κοινωνίες. Αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγα χρόνια θα πέφτει κεραυνός και θα λέμε ότι τον έριξε ο Μπιλ Γκέιτς για να επιβάλει τη Νέα Τάξη. Είναι η ήττα της παιδείας, η διάδοση της αμάθειας που αφήνει τον άνθρωπο στο έλεος του φόβου του και της δεισιδαιμονίας του; Είναι πάνω απ’ όλα το σύνδρομο του υπόδουλου, το αίσθημα του ανελεύθερου ανθρώπου ο οποίος πιστεύει πως οι κανόνες που ορίζουν την κοινωνική μας συνύπαρξη συνθέτουν έναν καταπιεστικό μηχανισμό. Διότι περί αυτού πρόκειται: ο εμβολιασμός είναι ένας κανόνας που επιτρέπει στην κοινωνία να προστατεύει τη ζωή των μελών της. 

Οι πιο σαλεμένοι πιστεύουν πως πρόκειται για μέτρο της χούντας που μας κυβερνά. Το παιδί θυμώνει με τον γιατρό γιατί το σιρόπι είναι πικρό. Οι πιο λογικοί επικαλούνται συνταγματικά δικαιώματα για να μην ομολογήσουν τον φόβο τους. Μερικοί ιερείς αντιμετωπίζουν τον εμβολιασμό όπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά τη μετάγγιση αίματος. Οι ατυχήσαντες καιροσκόποι της πολιτικής αναζητούν την τύχη τους στη ρουλέτα νέου διχασμού. Μα, ο διχασμός ανάμεσα στη λογική και τον ανορθολογισμό αποτελεί, αν δεν κάνω λάθος, ψυχιατρικό και όχι πολιτικό φαινόμενο. Ως εκ τούτου, θεωρώ ότι η κυβέρνηση πρέπει να τους μιλήσει στη γλώσσα τους. Να ορίσει μια καταληκτική ημερομηνία για τους εμβολιασμούς και από εκεί και πέρα να νομοθετήσει την απαγόρευσή τους».

                                                          (T. Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν τη δεκαετία του 1980 η χρήση από το ΠΑΣΟΚ μιας σειράς αυταπόδεικτων –υποτίθεται– αληθειών για τις «προβληματικές επιχειρήσεις», που δημιούργησε ένα γενικά αποδεκτό απλοποιημένο σχήμα για μία πολυσύνθετη πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα ήταν η παραγωγή και αποδοχή μιας πολιτικής στηριγμένης σε αυτήν την κατασκευασμένη πραγματικότητα, που οδήγησε στην κρατικοποίησή τους, τη διοίκησή τους από συχνά άσχετους κομματικούς φίλους, που μας έγιναν μάνατζερ μαθαίνοντας «στου κασίδη το κεφάλι» ώστε τελικά να χάσκουν σήμερα ως ερείπια, μετά από κρατικές δαπάνες δισεκατομμυρίων. 

Μια αντίστοιχη κατάσταση υπάρχει επίσης από τη δεκαετία του 1980 για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Γενικά έχει γίνει αποδεκτό ότι στην καλύτερη περίπτωση αποτελούν ένα αναγκαίο κακό με πολλές παρενέργειες, τόσο στην ψυχική κατάσταση των παιδιών, με το άγχος που τους προκαλούν, όσο και στα αποτελέσματα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, την οποία υποτίθεται διαστρεβλώνουν και εκτρέπουν από τον σκοπό της παροχής γνώσης και της καλλιέργειας κριτικής σκέψης. Έτσι, τα περισσότερα προβλήματα της Μέσης Εκπαίδευσης ανάγονται χωρίς καμία περίσκεψη στην ύπαρξη των πανελληνίων.  Είναι όμως έτσι τα πράγματα;»

                                                                           (Κ. Καραλής-protagon.gr)