Χωρίς καλή εκπαίδευση...

 

«Θεσμοθετήθηκε με τον αλήστου μνήμης νόμο πλαίσιο της πρώτης «επαναστατικής περιόδου» του ΠΑΣΟΚ (ν. 1268/1982), νόμος που οδήγησε κατά κοινή ομολογία των σοβαρών ανθρώπων σε διάλυση τα ελληνικά Πανεπιστήμια. Βασικός σκοπός εκείνου του νόμου ήταν η ισοπέδωση και η αναξιοκρατία.Ο σκοπός για δύο και πλέον δεκαετίες επετεύχθη σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μόνο που εκτός από την ισοπέδωση επετεύχθη και η γελοιοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης της χώρας, με τη δημιουργία, αφενός, στρατιών ψευδοκαθηγητών ΑΕΙ, αφετέρου ψευδοεπιστημόνων-αποφοίτων που δεν κατείχαν πραγματικά πτυχία αλλά μόνο πιστοποιητικά φοίτησης. 

Το πρώτο συνέβη με την διά νόμου καθηγητοποίηση χωρίς βεβαίως να τηρηθούν οι ακαδημαϊκές προϋποθέσεις και ανεξάρτητα από τα επιστημονικά προσόντα (πολλές φορές χωρίς διδακτορικό) περισσότερων από 5.000 μελών του επονομαζόμενου επικουρικού διδακτικού προσωπικού (ΕΔΠ).Με τον τρόπο αυτό καλύφθηκαν οι περισσότερες θέσεις ΔΕΠ για τα επόμενα χρόνια και αποκλείστηκε η είσοδος χιλιάδων αξίων επιστημόνων στα ελληνικά Πανεπιστήμια, οι οποίοι στην πλειονότητά τους εγκατέλειψαν τη χώρα. 

Η περίπτωση των ψευδοπτυχίων της επιθετικής επαιτείας έλαβε χώρα σε συνθήκες ανοιχτής τρομοκρατίας όσων καλών καθηγητών επιχείρησαν να αντισταθούν και επιβράβευσης της πλειονότητας των «φιλικών» προς τους τεμπέληδες φοιτητές καθηγητών. Η βλάβη που προκάλεσε στην παιδεία μας ο νόμος πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ υπήρξε ανυπολόγιστη. Σε καμία άλλη χώρα του πολιτισμένου κόσμου δεν υπήρξε τέτοιος εγκληματικά ισοπεδωτικός νόμος, όπως ομολόγησε υπερήφανος ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου: «Είμαστε πραγματικά πρωτοπόροι των πρωτοπόρων στη συμμετοχική δημοκρατία στα ΑΕΙ. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένα ανάλογο πλαίσιο, καμιά ανάλογη δομή στο εξωτερικό». 

Ακόμη, χαρακτηριστικό δείγμα της νοοτροπίας της χυδαίας εκπαιδευτικής επαιτείας είναι η εχθρότητα που δείχνουν στην αξιολόγηση οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δασκάλων και καθηγητών. Αξιώνουν ανερυθρίαστα να μην αξιολογηθούν ώστε να μην είναι σε θέση το κράτος, ως εργοδότης τους, αλλά κυρίως οι γονείς και οι μαθητές ως καταναλωτές εκπαιδευτικών υπηρεσιών, να γνωρίζουν ποιο σχολείο είναι καλό και ποιο όχι, ποιος καθηγητής κάνει καλά τη δουλειά του και ποιος όχι. 

Για να σταματήσει ο εκπαιδευτικός μας κατήφορος πρέπει να γίνουν όλες οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις μαζί, να υπάρξει ένα εκπαιδευτικό σοκ που θα ξυπνήσει την ελληνική εκπαίδευση από το κώμα στο οποίο βρίσκεται. Εάν αξίζει κάπου να αναλάβει ένας μεταρρυθμιστής ηγέτης το πολιτικό κόστος, όσο μεγάλο κι αν είναι και να αδιαφορήσει παντελώς για τις συνέπειες, όσο βαρύτατες κι αν είναι για τον ίδιο, είναι ο χώρος της εκπαίδευσης. Γιατί χωρίς καλή εκπαίδευση δεν μπορεί να υπάρξει ανοιχτή και ελεύθερη κοινωνία».

                                  (Απόσπασμα άρθρου του Τ. Αβραντίνη από το liberal.gr)