Γαία πυρί μειχθήτω...

 

«Ως «αιτία πολέμου» θεωρεί τον νόμο της υποχρεωτικότητας εμβολιασμού η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ)! Αποφάσισαν δε, κινητοποιήσεις και προσφυγή στα δικαστήρια! Οι συνδικαλιστές κάλεσαν ουσιαστικά σε διοικητική ανταρσία τους νοσηλευτές, εμβολιασμένους ή μη, να μην κοινοποιήσουν στις υπηρεσίες πιστοποιητικό εμβολιασμού ή φυσικής νόσησης!

Εντυπωσιακό όσο και ανυπόστατο είναι το επιχείρημα που προβάλλουν, ισχυριζόμενοι ότι η απόφαση αυτή της κυβέρνησης τους… στοχοποιεί, ενώ την κατηγορούν και ότι τους «κουνάει το δάχτυλο», χωρίς να έχει επιλύσει κανένα από τα κλαδικά τους αιτήματα.Οποία επιχειρούμενη συναλλαγή! 

Εκ θέσεως είμαστε υπέρ των αιτημάτων των εργαζομένων, χωρίς να γνωρίζουμε τα ειδικά δικά τους. Όμως τι σχέση έχει η ικανοποίηση των αιτημάτων τους με τον αναγκαίο εμβολιασμό που θα προστατεύσει αυτούς και τους ασθενείς που περιθάλπουν;Επιχειρούν εκβιασμό και συναλλαγή. Να λυθούν κάποια αιτήματά τους και εις ανταπόδοσιν να αποδεχθούν την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού. 

Όσο για την προσφυγή στα δικαστήρια, φαίνεται δεν ενημερώνονται. Το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάσισε υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού της ΕΜΑΚ, που στο κάτω-κάτω διασώστες είναι. Έρχονται σε επαφή με συνανθρώπους τους που βρίσκονται σε έκτακτες συνθήκες, αλλά όχι κατ' ανάγκην με ασθενείς. Τι κάνει την ΠΟΕΔΗΝ να πιστεύει πως θα έχει καλύτερη τύχη; Την Τετάρτη στις 28, μέσα στον καύσωνα, στους δρόμους θα βρίσκεται και η ΟΛΜΕ. Πρόκειται για την ίδια ΟΛΜΕ που κήρυξε απεργία ημέρα Πανελληνίων Εξετάσεων και έχασε την ελάχιστη εναπομείνασα κοινωνική στήριξη που είχε.

Τους συμπαραστέκονται βέβαια κάποια κόμματα, από κεκτημένη ταχύτητα. Αλλά αυτών των κομμάτων η εκλογική και δημοσκοπική πορεία δείχνει την μειωμένη σύνδεση με την κοινωνία.

Η ΟΛΜΕ καταγγέλλει ότι το νομοσχέδιο για την εκπαίδευση δημιουργεί ένα «αυταρχικό, ταξικό, εμπορευματοποιημένο σχολείο ανισοτήτων». Αλλά ο φόβος που εκπέμπει είναι άλλος. 

Γράφει: «...επιβάλλοντας το φόβο και την υποταγή των εκπαιδευτικών στην αντιεκπαιδευτική πολιτική μέσα από ένα σκληρό πλαίσιο αξιολόγησης». Την αξιολόγηση είναι που θέλουν να αποφύγουν. Όμως πρέπει να δικαιολογήσουν μια αντίφαση. Οι ίδιοι αξιολογούν τους μαθητές. Με ποια λογική και ηθικό δικαίωμα, δέχονται να αξιολογούν άλλους, ενώ οι ίδιοι απορρίπτουν τη δική τους αξιολόγηση; Αν θέλουν να είναι συνεπείς, πρέπει να διεκδικήσουν και οι μαθητές να μείνουν… χωρίς αξιολόγηση!!Και τότε, γαία πυρί μειχθήτω».

                                     (Απόσπασμα άρθρου του Γ. Σιδέρη από το liberal.gr)