Το άσπρο και το μαύρο...

 

«Σχεδόν όλοι οι διανοούμενοι της Αριστεράς, όταν η συζήτηση περιστρέφεται σε ανελεύθερα καθεστώτα, που όμως ανήκουν στο «αντι-ιμπεριαλιστικό» στρατόπεδο, βρίσκονται σε μια προφανή αμηχανία. Τι να υποστηρίξουν; Αλλά δεν μπορούν και να καταδικάσουν κυβερνήσεις που βρίσκονται στο «στόχαστρο του ιμπεριαλισμού». 

Εδώ και πολλά χρόνια βρήκαν το φάρμακο για τη συγκεκριμένη νόσο. Ανακάλυψαν την πατέντα των «πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων». Τι λένε; Επειδή δεν μπορούν να μην αποδεχθούν την ανελεύθερη φύση αυτών των καθεστώτων, καθώς είναι τόσο κραυγαλέα, επικαλούνται τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητές τους. 

Δηλαδή η καταπίεση, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η εξευτελιστική μεταχείριση της γυναίκας, η θανάτωση των ομοφυλοφίλων, η λογοκρισία κ.λπ., όλα αυτά δεν θα πρέπει να τα καταδικάζουμε, αλλά να τα προσεγγίζουμε με την πρέπουσα κατανόηση, γιατί σε αυτές τις χώρες επικρατούν άλλες αξίες. Υποστηρίζουν πως θα πρέπει να σεβόμαστε τα ήθη αυτών των χωρών και να παραβλέπουμε τις υπερβολές. 

Οπως λένε αυτοί οι διανοούμενοι, «δεν μπορεί η αστική δημοκρατία να αποτελεί παγκόσμιο υπόδειγμα». Βεβαίως, αυτή είναι μια υποκριτική στάση. Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα που να υπόκεινται σε περιορισμούς λόγω «πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων». 

Ή υπάρχει ελευθερία της έκφρασης ή δεν υπάρχει. Ή διεξάγονται αδιάβλητες εκλογές ή η εκλογική διαδικασία είναι διαβλητή και το αποτέλεσμα νόθο. Ή η γυναίκα κατέχει ισότιμη θέση στην κοινωνία που σέβεται την προσωπικότητά της ή έχουμε τα φαινόμενα των λιθοβολισμών και των κλειτοριδεκτομών. 

Ανθρώπινα δικαιώματα με εκπτώσεις δεν υπάρχουν. Όπως δεν υπάρχουν εκλογές ολίγον γνήσιες. Σε ζητήματα αξιών και αρχών υπάρχουν μόνο δύο χρώματα. Το άσπρο και το μαύρο. Και η αστική δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα σε αυτόν τον πλανήτη που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τιμωρώντας αυτούς που τα προσβάλλουν. Αποτελεί παγκόσμιο υπόδειγμα δημοκρατικής οργάνωσης των κοινωνιών.

Με απλά λόγια, κανένα ολοκληρωτικό καθεστώς δεν το απαλλάσσει ο αντι-ιμπεριαλισμός του και σε κανένα ολοκληρωτικό καθεστώς δεν μπορεί να αναγνωρίσουμε ιδιαιτερότητες και παρεκκλίσεις στα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ανοχή που επιδεικνύουν διανοούμενοι της Αριστεράς απέναντι στα ανελεύθερα, «αντι-ιμπεριαλιστικά» καθεστώτα, καθιστά υποκριτικές τις καταγγελίες τους όταν αφορούν κράτη του δυτικού κόσμου».

                                                 (Άρθρο του Σ. Μουμτζή από το Liberal.gr)