Απόψεις...

 

«Η μελέτη του ΚΕΦΙΜ που δημοσίευσε χθες το Liberal.gr είναι αποκαλυπτική. Εργαζόμαστε 179 ημέρες το χρόνο για να πληρώσουμε φόρους και εισφορές, χωρίς βεβαίως την ανάλογη κοινωνική ανταποδοτικότητα. Στον τομέα αυτόν της κοινωνικής ανταποδοτικότητας, το 2019, βρισκόμασταν στην 24η θέση από τις 26 Ευρωπαϊκές χώρες για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία. Ενώ, στον ίδιο πίνακα, βρισκόμαστε στην 8η υψηλότερη θέση στην επιβάρυνση από φόρους και εισφορές. Ας σημειωθεί πως το ρεκόρ το κατέχει το έτος 2018, όταν και απαιτήθηκαν 186 ημέρες.

Τι φανερώνουν αυτά τα στοιχεία; Πως ο Έλληνας του ιδιωτικού τομέα εργάζεται σκληρά για να συντηρεί έναν υπερβολικά μεγάλο δημόσιο τομέα. Δεν αρκεί ο δραστικός περιορισμός των δημοσίων υπαλλήλων -εγώ τα τελευταία χρόνια ακούω βέβαια μόνο για προσλήψεις- χρειάζονται και οι αποκρατικοποιήσεις. Να φύγουν από το Δημόσιο όλες οι κρατικές επιχειρήσεις των οποίων τα ελλείμματα καλύπτει, με την μια ή την άλλη μορφή, ο κρατικός προϋπολογισμός.

Ας σημειωθεί πως η Ελλάδα χρεοκόπησε όχι εξαιτίας του ιδιωτικού τομέα, αλλά για τα ελλείμματα του Δημοσίου. Βέβαια, το θύμα του πρώτου και του τρίτου μνημονίου ήταν ο ιδιωτικός τομέας, οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι. Ουδείς δημόσιος υπάλληλος έχασε τη δουλειά του, όταν στον ιδιωτικό τομέα έγινε ένας Αρμαγεδώνας».

                                                                       (Σ. Μουμτζής-liberal.gr)

«Τα τελευταία πολλά χρόνια, έβλεπα από το γραφείο μου τη γεμάτη σκουπίδια εγκαταλελειμμένη ακτή του Φαληρικού Όρμου και σκεπτόμουν: «Πώς είναι δυνατόν να είμαστε τόσο ανίκανοι να εκμεταλλευθούμε κάτι τόσο μοναδικό;» Στο δικό μου –τουλάχιστον– μυαλό ήταν ένα πολύ τρανταχτό παράδειγμα, που εξηγούσε την απόσταση ανάμεσα σε αυτό που είμαστε ως χώρα και αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε. Το ίδιο ίσχυε, βέβαια, και για το Ελληνικό και όλο το παραλιακό μέτωπο της Αττικής. Επιτέλους, όμως, κάτι αλλάζει. Σε δέκα χρόνια από τώρα, δύσκολα θα αναγνωρίζει κανείς τη διαδρομή από το ΣΕΦ έως τη Βουλιαγμένη. Το καλύτερο αναξιοποίητο real estate της Ευρώπης θα έχει βρει τη θέση που του ανήκει. Το ερώτημα είναι γιατί χρειάστηκε τόσος χρόνος;»

                                                                   (Α. Παπαχελάς-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ένα ανάμεικτο αίσθημα φόβου και κοινωνικής υπευθυνότητας, δεν μου επέτρεψε ποτέ να αποκρύψω κάποιο εισόδημα. Έτσι, από τις 10.800 ημέρες που εργάστηκα συνειδητά (36 χρόνια επί 300 εργάσιμες τον χρόνο), το κράτος μού πήρε μέσω των φόρων ακριβώς τις μισές, δηλαδή τις 5.400 - με μάρτυρα την πάντα μισοάδεια τσέπη μου».

                                                                     (Δ. Ευθυμάκης–protagon.gr)