Επιδοτήσεις...

 

Εδώ... γελάμε

                                                                                             (Ηλ. Μακρής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

Ρήσεις...

                                                                                                                        (ευρωπαϊστές f/B)

Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;

«Η απάντηση είναι μονολεκτική: ο τραμπούκος. Ο κάθε τραμπούκος. Ο κυβερνητικός τραμπούκος, όταν διώχνει από το γραφείο της την Τυχεροπούλου. Ο αντιπολιτευόμενος τραμπούκος όταν "ακυρώνει τον νόμο στο πεζοδρόμιο" με "λαϊκούς αγώνες". 

Ο συνδικαλιστής τραμπούκος που παραλύει τη χώρα επειδή διαφωνεί με τον X,Ψ,Ζ νόμο και περιφρουρεί την απεργία, δηλαδή δέρνει όσους θέλουν να παν στη δουλειά τους. Ο αναρχικός τραμπούκος που βανδαλίζει, πυρπολεί και στοχοποιεί. 

Ο μαθητής τραμπούκος που από καταληψίας μπορεί να γίνει και πρωθυπουργός. Ο φοιτητής τραμπούκος που έχει κάνει χαμαιτυπείο τον χώρο που του πληρώνεις για να σπουδάσει. Ο καθηγητής τραμπούκος που καλλιεργεί φυτώριο τραμπούκων και λέει πως στον Μελιγαλά έγινε μισή δουλειά. 

Ο αγρότης τραμπούκος που κλείνει δρόμους και μπλοκάρει τελωνεία. Ο ναυτεργάτης τραμπούκος που εμποδίζει πλοία να αποπλεύσουν. Ο στειλιαροφόρος τραμπούκος που προκαλεί έμφραγμα στην πόλη, 5 φορές τη μέρα (1700 διαδηλώσεις έχουν γίνει φέτος στο κέντρο της Αθήνας). 

Ο εφοριακός, τελωνειακός κ.λπ.. τραμπούκος, που αν δεν του δώσεις τη μίζα του απειλεί να σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί. Ο διαδικτυακός τραμπούκος που βρίζει, συκοφαντεί και απειλεί. Ο οικολόγος τραμπούκος που καίει μηχανήματα και καταστρέφει εγκαταστάσεις. 

Ο δημοσιογράφος τραμπούκος, στον δρόμο που χάραξε ο Τράγκας. Ο μηντιάρχης τραμπούκος που εκβιάζει για να πάρει το ο-μερτικό του. Ο μετανάστης τραμπούκος που μπούκαρε στο σπίτι σου για σου πει ότι τον ενοχλεί ο τρόπος που ζεις. 

Ο τραμπούκος της διπλανής πόρτας που μπορεί να κάνει την καθημερινότητά σου κόλαση, αλλά τον ανέχεσαι επειδή το να πας στα δικαστήρια είναι μεγαλύτερη κόλαση. 

Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Φτιασιδωμένη Τραμπουκοκρατία. Αφήνω απ’ έξω τον τραμπούκο του οργανωμένου εγκλήματος, συνήθως με υψηλά "κονέ", που λυμαίνεται μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας, διότι αυτός, τουλάχιστον, παραδέχεται ότι είναι τραμπούκος.

Πώς φτάσαμε εδώ; Από την κυρίαρχη αντίληψη πως ο νόμος δεν εφαρμόζεται αν δεν περάσει από πολιτικό φίλτρο. Πως ο εισαγγελέας δεν ασκεί δίωξη αν δεν του δώσει πράσινο φως η κυβέρνηση. Πως αν ξεδιπλώσεις κομματική, συνδικαλιστική ή, γενικώς και αορίστως, σημαία "κοινωνικών αγώνων", δεν σε ακουμπάει κανένας. Έχουμε εθισθεί τόσο πολύ σ’ αυτή την κρατική δυστοπία, που τη θεωρούμε κανονικότητα. Θα μπορούσα να αναφέρω εκατοντάδες περιπτώσεις.

Μ' αυτές τις αντιλήψεις θα απομείνουμε μια περίεργη κοινότητα παρανοϊκών στα νότια Βαλκάνια, που ο ένας θα μπλοκάρει τον άλλον, και δεν θα υπάρχει κανένας απ’ έξω να μας παρακολουθεί… εκ του σύνεγγυς. Γιατί όλες οι χώρες, ακόμα κι αυτές που κάποτε ήταν σοσιαλιστικά ανέκδοτα, μόνιμα μπλοκαρισμένες στον κόμβο των Σοβιέτ, μας έχουν προσπεράσει απ’ τον παράδρομο και οσονούπω θα τις βλέπουμε με κιάλια».

                           (Απόσπασμα  άρθρου του Θ. Τζήμερου από το capital.gr)

 

Εδώ ...γελάμε

                                                                                               (Δ. Χαντζόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ρήσεις...

 

Σε τι διαφέρει η Ευρώπη...

  

«Η αλήθεια δεν είναι κάπου στη μέση. Είναι ολόκληρη από τη μία πλευρά: η δημοσιότητα των σκανδάλων είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της Δύσης. Παντού υπάρχουν άνθρωποι που, αν τους αφήσεις το βαρέλι με το μέλι ανοιχτό, θα βουτήξουν και τα δύο χέρια. Είναι στο DNA της ανθρώπινης φύσης, γραμμένο από την εποχή που ο προϊστορικός πρόγονος έκλεβε το κρέας από τη φωτιά του γείτονα. Η διαφορά δεν είναι ότι στη Δύση έχουμε περισσότερους κλέφτες. Είναι ότι εδώ τους πιάνουμε. 

Στα αυταρχικά καθεστώτα η διαφθορά δεν είναι μικρότερη – είναι αόρατη. Στη Ρωσία ο Πούτιν και οι φίλοι του έχουν αρπάξει τρισεκατομμύρια, αλλά αν γράψεις άρθρο γι’ αυτό, αύριο σε βρίσκουν με πολώνιο στο τσάι. Στην Κίνα ο κομματικός γραφειοκράτης γίνεται δισεκατομμυριούχος σε πέντε χρόνια, αλλά τα κοινωνικά δίκτυα και ο Τύπος είναι φιμωμένα και η Δικαιοσύνη εκτελεί εντολές. Στις δικτατορίες της Αφρικής ή της Λατινικής Αμερικής οι κλέφτες κυβερνούν ανενόχλητοι και όταν χάσουν την εξουσία, τους πετάνε από τον πέμπτο όροφο χωρίς καν τη διαδικασία δικαστηρίου.

Στη Δύση κρεμάμε τους απατεώνες στα μανταλάκια. Το σκάνδαλο γίνεται πρωτοσέλιδο, η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία χτυπάει την πόρτα, η τηλεόραση παίζει τις χειροπέδες σε slow motion. Και τότε όλοι φωνάζουν «τι σάπιο σύστημα!». Λάθος. Αυτό ακριβώς είναι το υγιές σύστημα. 

Η Ελλάδα αποτελεί μια ιδιόμορφη περίπτωση. Στην Ευρώπη είμαστε πρωταθλητές στους δείκτες διαφθοράς της Transparency International. Εδώ τα μεγαλύτερα σκάνδαλα δεν τα αποκάλυψε ποτέ η ελληνική Δικαιοσύνη ούτε ο ελληνικός Τύπος. Τα έφερε στο φως η Siemens από μέσα, η Novartis με εσωτερικούς ελέγχους, η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, το FBI, το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο. Δηλαδή ξένοι. Εμείς απλώς εισπράτταμε τις μίζες και σφυρίζαμε κλέφτικα.

Η σύλληψη Μογκερίνι δεν είναι ντροπή για την ΕΕ. Είναι η απόδειξη ότι ακόμα και η πρώην «υπουργός Εξωτερικών» της Ευρώπης δεν είναι υπεράνω νόμου. Σε άλλες χώρες θα την είχαν κάνει πρέσβειρα σε κάποιο εξωτικό νησί ή πρόεδρο σε κρατικό fund. Εδώ την περνάνε χειροπέδες μπροστά στις κάμερες.

Αυτό είναι το πραγματικό παράσημο. Όχι η απουσία σκανδάλων – αυτή είναι ψευδαίσθηση δικτατοριών. Το παράσημο είναι ότι όταν το βαρέλι ανοίγει, κάποιος θα βρεθεί να φωνάξει «κλέφτες!» και κάποιος άλλος να βάλει τις χειροπέδες. Και αυτό συμβαίνει μόνο στις ανοιχτές κοινωνίες».

                                 (Απόσπασμα άρθρου του K. Στούπα από το liberal.gr)