Εδώ ... γελάμε

                                                                                                       (Χρ.Παπανίκος- "Ελλάδα 24')  

 

Αγροτικό : Το πρώτο κεφάλαιο της νέας χρεοκοπίας...

 

«Αυτό που εξελίσσεται σήμερα στους δρόμους δεν είναι απλώς μια σκληρή αγροτική κινητοποίηση. Είναι -κι ας μην το ‘χουμε εύκολο να το παραδεχτούμε- η αρχή ενός νέου κύκλου προς την εθνική μας χρεωκοπία. Όχι, δεν θα ‘ρθει αύριο το πρωί και δεν θα την φέρουν οι αγρότες. Θα την φέρουμε πάλι σιγά-σιγά όλοι μαζί, ο καθένας από το περήφανο μετερίζι του. Και θα την φάνε κατακέφαλα τα παιδιά μας, στην πιο παραγωγική τους ηλικία. Διότι επαναλαμβάνεται αυτούσιο, το ίδιο μοτίβο συλλογικής συμπεριφοράς που στο παρελθόν οδήγησε τη γενιά μας στην καταστροφή. Μαξιμαλιστικά αιτήματα, άρνηση ουσιαστικού διαλόγου, πίεση μέσω σύγκρουσης, μια κοινωνία που ηρωοποιεί όσους απαιτούν το αδύνατο ενώ δυσκολεύεται να πει το αυτονόητο, «υπάρχουν όρια».

Η ελληνική γεωργία βρίσκεται σε κρίση. Το κόστος παραγωγής έχει εκτοξευθεί, η ενέργεια βαραίνει δυσανάλογα, η κλιματική αλλαγή πιέζει αποδόσεις και καλλιέργειες, ενώ το παραγωγικό μοντέλο παραμένει χαμηλής προστιθέμενης αξίας. Αυτά είναι πραγματικά προβλήματα και απαιτούν σοβαρές λύσεις. Αναδιάρθρωση, στοχευμένη στήριξη, επενδύσεις, τεχνογνωσία, αλλαγές που δεν χωρούν σε πανό και δεν κερδίζουν χειροκρότημα σε μπλόκα. 

Τα αιτήματα που τίθενται δεν περιορίζονται σε διορθωτικές παρεμβάσεις, αλλά κινούνται στη λογική των οριζόντιων παροχών, των καθολικών εξαιρέσεων και των μόνιμων επιδοτήσεων χωρίς σαφή χρηματοδότηση. Σε μια χώρα με υψηλό δημόσιο χρέος, περιορισμένα δημοσιονομικά περιθώρια και συνεχή ανάγκη υπενθύμισης της αξιοπιστίας της προς τις αγορές, αυτό δεν είναι λεπτομέρεια. Είναι κόκκινη γραμμή.

Απέναντι σε αυτή την πίεση, το κράτος αντιδρά με τον τρόπο που γνωρίζει καλύτερα. Υπεκφυγή, καθυστέρηση, υποσχέσεις χωρίς αριθμούς. Κανείς δεν μιλά για κόστος, γιατί το κόστος δεν χωρά σε τηλεοπτικό πλάνο. Κανείς δεν μιλά για προτεραιότητες, γιατί οι προτεραιότητες έχουν πάντα πολιτικό τίμημα. Έτσι, όμως, δημιουργείται προηγούμενο. Αν η πίεση στον δρόμο αποδίδει, τότε η σειρά των επόμενων που θα πιέσουν -όσο τους παίρνει και μέχρις εσχάτων- γίνεται νομοτέλεια.

Το πιο επικίνδυνο στοιχείο δεν είναι η κοινωνική ένταση, αλλά η κανονικοποίησή της. Η ιδέα ότι κάθε ομάδα μπορεί και δικαιούται να διεκδικεί «όλα και τώρα», αδιαφορώντας για το συνολικό πλαίσιο. Οι χρεωκοπίες δεν ξεκινούν με θόρυβο, αλλά με μια σειρά από «αναγκαίες εξαιρέσεις» που συσσωρεύονται αθόρυβα.

Γι’ αυτό, αυτό που ζούμε δεν πρέπει να ιδωθεί αποσπασματικά. Δεν είναι ένα μεμονωμένο επεισόδιο. Είναι το πρώτο κεφάλαιο ενός γνώριμου κύκλου. Κι αν δεν διακοπεί έγκαιρα, αν δεν μπει ξανά στο τραπέζι ο ρεαλισμός, τα όρια και η ευθύνη, τότε το τέλος θα μας βρει για άλλη μια φορά, να αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε ως εδώ. Ενώ το είχαμε δει να έρχεται».

(Απόσπασμα άρθρου του Δ. Καμπουράκη από το liberal.gr)

 

Ρήσεις...

 

Εδώ... γελάμε

                                                                                                         (Α.Πετρουλάκης- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

Τριπλή καταιγίδα πλήττει την Ευρώπη...

«Είναι κοινός τόπος πως η Ευρώπη χάνει συνεχώς έδαφος και το ενδεχόμενο μιας μεγάλης υποχώρησης με άμεσες συνέπειες για την καθημερινότητα των Ευρωπαίων πολιτών είναι πλέον ορατό. Οπως όμως συμβαίνει με τους περισσότερους κοινούς τόπους, εύκολα τους συνηθίζουμε, ενώ δεν εμβαθύνουμε στα αίτιά τους.Πρόκειται για μια τριπλή καταιγίδα. 

Στην οικονομία έχει δημιουργηθεί και επεκτείνεται σταθερά ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ της Ευρώπης και των ΗΠΑ σε σχέση με το ΑΕΠ. Η ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας υποχωρεί, καθώς η ατμομηχανή της, η γερμανική οικονομία, αντιμετωπίζει πρωτοφανείς προκλήσεις που δεν έχουν εύκολες λύσεις. Εκτός από ενεργειακά φτωχή, η Ευρώπη πλέον υστερεί και στην καινοτομία. Η απουσία της από την ψηφιακή επανάσταση ήταν γνωστή εδώ και χρόνια, αλλά έχει επιταχυνθεί. Η τεχνητή νοημοσύνη φαίνεται να αφορά κυρίως τις ΗΠΑ και την Κίνα. 

Στο πεδίο της άμυνας, η αλλαγή πλεύσης της Αμερικής του Τραμπ έχει αναδείξει τη στρατιωτική γύμνια της Ευρώπης σε όλο της το μεγαλείο. Παρά την επιθυμία της να συνδράμει την Ουκρανία, αδυνατεί να το κάνει αποτελεσματικά, ενώ αισθάνεται όλο και περισσότερο την καυτή ανάσα της Ρωσίας του Πούτιν. Τέλος, στο πεδίο των πολιτικών θεσμών είναι προφανές πως το μεγάλο πολιτικό πείραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης έχει κολλήσει.

Ταυτόχρονα, η Δύση αντιμετωπίζει μια μεγάλη κρίση θεσμών και αξιών. Οι δημοκρατικοί θεσμοί που προέκυψαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν τεθεί σε αμφισβήτηση, ενώ οι δημοκρατικές αξίες και η δημοκρατική κουλτούρα υποχωρούν. Οι ψηφιακές τεχνολογίες, με πρώτα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν συμβάλει στην κυριαρχία ενός συναισθηματικού, απλουστευτικού, δημαγωγικού και, εντέλει, τοξικού δημόσιου λόγου που εύκολα χειραγωγείται και εργαλειοποιείται – όπως είχαμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε στη χώρα μας με την υπόθεση των Τεμπών. 

Οι απαιτήσεις από το κράτος αυξάνονται εκθετικά, όμως η ικανότητα του κράτους να ανταποκριθεί σε νέες ανάγκες και νέες προκλήσεις είναι πολύ πιο βραδεία, γεγονός που τροφοδοτεί ένα κύμα δυσαρέσκειας. Αν η καταιγίδα αυτή δεν αναχαιτιστεί, είναι πιθανό να αποκτήσει χαρακτηριστικά χιονοστιβάδας.Για να μπορέσει η Ευρώπη να εκμεταλλευθεί το πλεονέκτημα του μεγέθους της, θα χρειαστεί να επιταχύνει τη διαδικασία οικονομικής και πολιτικής της ενοποίησης, κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Πού οφείλεται αυτή η κρίση; Τα αίτια είναι πολλά, ωστόσο ξεχωρίζουν τρία. Κατ’ αρχάς, φαίνεται πως η Ευρώπη έχει πέσει θύμα της τύχης της. Ο συνδυασμός φθηνής ενέργειας και άμυνας, που αποδείχθηκε συγκυριακός, επέτρεπε τον προσπορισμό υπεραξιών που διοχετεύονταν στην κατανάλωση και στο γενναιόδωρο κράτος προνοίας. 

Δεύτερον, η Ευρώπη (και ο δυτικός κόσμος γενικότερα) επωφελήθηκε για πολλές δεκαετίες από το πλεονέκτημα που απέκτησε μέσω της Βιομηχανικής Επανάστασης και το οικονομικό χάσμα, που αυτό δημιούργησε με τον υπόλοιπο κόσμο. Πλέον, το πλεονέκτημα αυτό εξατμίζεται, καθώς το χάσμα κλείνει. Η Κίνα προσεγγίζει το βιοτικό επίπεδο της Δύσης με γοργούς ρυθμούς. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, γιατί η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, δεν ισχύει δηλαδή ότι το κέρδος της μιας χώρας είναι η ζημιά της άλλης. Σημαίνει όμως πως ο ανταγωνισμός αυξάνεται και πως οι «ανεπτυγμένες» χώρες πρέπει να εντείνουν την προσπάθειά τους, προκειμένου να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. 

Τρίτον, για να μπορέσει η Ευρώπη να εκμεταλλευθεί το μεγάλο πλεονέκτημα του μεγέθους της, θα χρειαστεί να επιταχύνει τη διαδικασία οικονομικής και πολιτικής της ενοποίησης, κάτι που έχει αποδειχθεί, και είναι, εξαιρετικά δύσκολο γιατί προϋποθέτει απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Οπως φάνηκε και στο θέμα της επέκτασης της ενιαίας αγοράς και σε αυτό των δεσμευμένων καταθέσεων της Ρωσίας, αρκεί μία μόνο χώρα για να μπλοκάρει τις διαδικασίες θέτοντας βέτο – στις συγκεκριμένες περιπτώσεις το Λουξεμβούργο και το Βέλγιο. 

Ταυτόχρονα, οι πολιτικές διαδικασίες αποδεικνύονται εξαιρετικά αργές, την ίδια στιγμή που η παγκόσμια οικονομία αναπτύσσει μεγάλες ταχύτητες. Μόνο μια μεγάλη κρίση φαίνεται πως θα οδηγήσει στο ξεμπλοκάρισμα. Θα είναι, όμως, πολιτικά και κοινωνικά επώδυνη και το αποτέλεσμά της κάθε άλλο παρά εγγυημένο».

                 (Απόσπασμα άρθρου του Στ.Ν. Καλύβα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ρήσεις...

 

Ό,τι γουστάρει ο καθένας...

 

«Αυτόν το φασισμό η Ελλάδα τον ζει χρόνια. Παλιότερα, κάποιος Φωτόπουλος στη ΔΕΗ, κατέβαζε τους διακόπτες του ηλεκτρικού ρεύματος και βύθιζε την Ελλάδα στο σκοτάδι. Έτσι γουστάριζε. Συχνά πυκνά, ναυτεργάτες του ΚΚΕ, καταλαμβάνουν πλοία και λιμάνια κι αφαιρούν από τους πολίτες το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης. Κάθε χρόνο οι αγρότες με τα τρακτέρ κλείνουν δρόμους με το έτσι θέλω και χωρίς κανέναν σεβασμό στις ανάγκες των άλλων.

Μόλις προχθές μάθαμε ότι από τον αποκλεισμό εφέτος του αεροδρομίου του Ηρακλείου, δεν έφτασαν στην Κρήτη τα φάρμακα με τα οποία έπρεπε να κάνουν ακτινοβολίες δέκα ασθενείς. Ποιος νοιάστηκε; Άλλοι πολίτες έχασαν πτήσεις/ανταποκρίσεις, επειδή κάποιοι νομίζουν ότι με αποκλεισμούς θα τιμωρήσουν την εκάστοτε κυβέρνηση. Μα τελικά τιμωρούν συμπολίτες…Να πούμε κι αυτό.

 Χρόνια και χρόνια όταν οι αγρότες έστηναν μπλόκα, ζητούσαν διάλογο με την εκάστοτε κυβέρνηση. Λάμβαναν συνήθως την απάντηση, ανοίξτε τους δρόμους κι ελάτε να συζητήσουμε. Εφέτος, η κυβέρνηση τους καλεί σε συζήτηση κι εκείνοι δεν ενδιαφέρονται. Πιο πολύ τους νοιάζει η φασαρία κι η ανακατωσούρα, παρά η επίλυση των ζητημάτων τους. Σαν να έφυγε το ενδιαφέρον από τα …ξυλόλια και να μεταφέρθηκε στο σήριαλ της αγροτιάδας.

Επιπλέον, πρέπει να τονιστεί κι αυτό: Οι αγρότες δεν έχουν ενιαία ζητήματα. Άλλα λένε στον Βορρά, άλλα στον κάμπο, άλλα στην Κρήτη, άλλα σε άλλα νησιά. Ουσιαστικά λοιπόν, δεν έχουν διατυπωθεί αιτήματα, παρά μόνο γενική δυσφορία για όλα. Αναφορικά μάλιστα με το αίτημα τους για την καταβολή των επιδοτήσεων, αυτές ήδη έχουν αρχίσει να καταβάλλονται και μάλιστα εφέτος θα δοθούν περισσότερα χρήματα.

Είναι και κάτι άλλο: Διαχρονικά όλοι οι υπουργοί Αγροτικής Ανάπτυξης, φρόντιζαν ένα και μόνο πράγμα: Να δώσουν στην ώρα τους τις επιδοτήσεις, χωρίς εις βάθος ελέγχους. Κι ήρθε η ευρωπαϊκή εισαγγελία, ταράχτηκαν τα νερά κι άνοιξαν χιλιάδες χιλιάδων φάκελοι… με μοιραίες τις καθυστερήσεις. Τα ήξεραν αυτά οι αγροτοσυνδικαλιστές, μα σιωπούσαν.

Ταυτοχρόνως, δεν είναι δυνατόν ν είσαι υπουργός, να «σκάει» η ευλογιά στην κτηνοτροφία και να παρακολουθείς απλώς την ανικανότητα των υπηρεσιών του κράτους να παρέμβουν αποτελεσματικά, έστω κι αν οι κτηνοτρόφοι δεν ήταν και πολύ συνεργάσιμοι. Τα λαθραία εμβόλια που κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις πολιτικής αβελτηρίας. 

Πάντως, είναι ακατανόητο το ότι ο υπουργός κι όλη η πολιτική ομάδα του υπουργείου παραμένουν στις θέσεις τους, χωρίς να σκέφτονται καν να στείλουν τις παραιτήσεις τους στο Μαξίμου. Δεν μπορεί να γίνεται χαμός στη χώρα -δικαίως ή αδίκως- κι εκείνοι να κωφεύουν… Ούτε θα λείψει της μυλωνούς το αλεύρι αν στη κυβέρνηση δεν είναι οι Τσιάρας, Ανδριανός και Κέλλας…

(Απόσπασμα άρθρου του Ν.Γ. Σακελλαρόπουλου από το  emvolos.gr)