Ρήσεις...

 

"Τέμπη" 2003 vs "Tέμπη" 2023

  

«Είναι ανοίκειο να συγκρίνεις τραγωδίες, όμως είναι επιβεβλημένο να συγκρίνεις συμπεριφορές. Φίλοι αναγνώστες μού επισήμαναν πως τον Απρίλιο του 2003 έλαβε χώρα μια τραγωδία στα Τέμπη που βύθισε στο πένθος ένα ολόκληρο χωριό, το Μακροχώρι Ημαθίας. Σκοτώθηκαν στο τροχαίο 21 μαθητές, ενώ οι παράπλευρες απώλειες συνεχίστηκαν στον χρόνο, στη μικρή τοπική κοινωνία. Το δράμα δεν είχε τέλος. Η «υπόθεση» οδηγήθηκε στις αίθουσες των δικαστηρίων χωρίς κραυγές και έφερε βαριές ποινές για τον υπεύθυνο οδηγό και τους ιδιοκτήτες του φονικού φορτίου. 

Κι όμως, το δυστύχημα προσφερόταν για πολιτική εκμετάλλευση. Το σχολικό πούλμαν δεν έπρεπε να κυκλοφορεί εδώ και τρεις μήνες, καθώς είχε κριθεί ακατάλληλο λόγω παλαιότητας, ενώ η μοιραία νταλίκα «φορούσε» φθαρμένα λάστιχα και ο οδηγός της οδηγούσε επί έξι συνεχόμενες ώρες. Τότε η τραγωδία αντιμετωπίστηκε με απόλυτο σεβασμό στη μνήμη των 21 μαθητών που χάθηκαν. 

Γιατί συνέβη αυτό και γιατί σήμερα ζούμε αυτό που ζούμε με τα Τέμπη 2023;Και τότε το δράμα δεν είχε τέλος, όμως η «υπόθεση» οδηγήθηκε στις αίθουσες των δικαστηρίων χωρίς κραυγές.Πρώτα-πρώτα το 2003 αξιωματική αντιπολίτευση ήταν η Νέα Δημοκρατία. Μπορεί να ασκούσε ιδιαίτερα σκληρή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Σημίτη, όμως ποτέ δεν ανήγαγε τη χυδαιότητα σε πολιτικό όπλο. 

Ποτέ δεν προσπάθησε να εκμεταλλευτεί πολιτικά ανθρώπινες τραγωδίες. Την ίδια συμπεριφορά επέδειξε και με το ναυάγιο του «Σάμινα». Δεν επεδίωξε ο Καραμανλής να ανατρέψει τον Σημίτη μέσω τραγικών συμβάντων. Δεν πριμοδότησε τσαντίρια στον χώρο του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτου ούτε προσπάθησε να χειραγωγήσει χαροκαμένους γονείς. 

Επίσης, το 2003 δεν υπήρχε το Διαδίκτυο, ο σύγχρονος πομπός ρύπων στην κοινωνία. Το κάθε προβληματικό άτομο, μέσα στην ανωνυμία του, διακινεί ό,τι του κατέβει και αυτό εκλαμβάνεται ως γεγονός. Το Διαδίκτυο είναι ο μηχανισμός της τέλειας χειραγώγησης των συνειδήσεων μέσω της οργανωμένης κατασκευής γεγονότων. Τότε και οι δικηγόροι των συγγενών αντιμετώπισαν την υπόθεση αποκλειστικά στο ποινικό της πλαίσιο. 

Εξ όσων θυμάμαι δεν θέλησαν να κτίσουν πολιτική καριέρα επάνω στα 21 θύματα ούτε να παρακινήσουν τους γονείς τους να υπερβούν τον πόνο τους διά της δημοσιότητας και της προβολής τους. Δεν χυδαιολόγησαν εναντίον δικαστικών λειτουργών ούτε αμφισβήτησαν το έργο τους. Κινήθηκαν σεβόμενοι το λειτούργημά τους.

Μα πάνω απ’ όλα το 2003 δεν υπήρχε μια κοινωνία πρόθυμη να δεχθεί το παράλογο. Να δεχθεί την πιο ακραία εκδοχή των γεγονότων, διότι έτσι φούντωνε τη συνωμοσιολογική σκέψη και ικανοποιούσε τον πρόσφατο αντισυστημισμό της. 

Το καμίνι της αντιμνημονιακής παραφοράς απελευθέρωσε δυνάμεις οι οποίες συνεχώς ψάχνουν να βρουν τη δικαίωσή τους στον ισοπεδωτικό λόγο των λαϊκιστών τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς. Και ως γνωστόν, όταν υπάρχει πελατεία βρίσκεται και το εμπόρευμα και οι προμηθευτές του. Συνεπώς, οι αναγνώστες πολύ σωστά υπενθυμίζουν ότι στις 13 Απριλίου 2003 είχαμε τα άλλα Τέμπη».

(Απόσπασμα άρθρου του Σ. Μουμτζή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ατάκες...

 

Απόψεις...

  

«Για αρχή να πω πως είμαι γενικώς υπέρ του ασυμβίβαστου επαγγελματικής δραστηριότητας και βουλευτικής ιδιότητας. Υπερβάλλοντας ίσως για την αξία της χώρας, πιστεύω πως το να καθορίζεις το μέλλον της με την ψήφο σου, το να μελετάς νομοσχέδια που θα επηρεάσουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, το να επιχειρηματολογείς υπέρ ή κατά προτάσεων της κυβέρνησης που καθορίζουν το μέλλον όλων μας, είναι δουλειές όχι μόνο ιδιαιτέρως σοβαρές αλλά και εξαιρετικά δύσκολες και χρονοβόρες. Αν παράλληλα κάνεις και μια άλλη δουλειά, τότε μάλλον δεν θα τις κάνεις καλά. 

Βέβαια σε ένα κοινοβούλιο στο οποίο οι βουλευτές απλώς ακολουθούν τα κέφια του αρχηγού του κόμματός τους πιθανότατα να υπάρχει χρόνος και για άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες (περίπτωση στην οποία θα έπρεπε να μην τους καταβάλλεται η «βουλευτική αποζημίωση» η οποία, όπως λέει και το όνομά της, δίνεται ως αποζημίωση για την επαγγελματική χασούρα που συνεπάγεται η βουλευτική εργασία).

Πέρα από την πλημμελή άσκηση των βουλευτικών τους καθηκόντων, οι βουλευτές που συνεχίζουν να ασκούν κανονικά τα καθήκοντά τους δημιουργούν και προβλήματα αθέμιτου ανταγωνισμού. Πάρτε για παράδειγμα την υπόθεση των Τεμπών. Η κόρη του Νίκου του Κωνσταντόπουλου είναι δικηγόρος στην υπόθεση. Ταυτοχρόνως είναι και αρχηγός κόμματος της αντιπολίτευσης. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί πολύ εύκολα, αν θέλει, να χρησιμοποιήσει την υπόθεση αυτή προκειμένου να αποκομίσει πολιτικά οφέλη. Μόνο που έτσι δεν εξυπηρετεί ούτε τους πελάτες της ούτε, πολύ περισσότερο, τη δικαιοσύνη. 

Όπως μπορεί, αν θέλει, να χρησιμοποιεί την πολιτική της ισχύ προκειμένου να εξυπηρετεί το συμφέρον των πελατών της. Στην περίπτωση αυτή οι πελάτες της ευνοούνται αλλά αδικούνται οι αντίδικοι, κι όσο για τη δικαιοσύνη να ζήσουμε να τη θυμόμαστε. Μπορεί επίσης (πάλι αν θέλει) να διαφημίζει δωρεάν τη νομική της δραστηριότητα κι αυτό είναι κακό για όλους εκτός από τον διαφημιζόμενο.

Η πολιτική ταύτιση ενός βουλευτή (και πολύ περισσότερο ενός αρχηγού κόμματος της Βουλής) με μια υπόθεση στην οποία συμμετέχει ως δικηγόρος δεν μπορεί να μη δημιουργεί και ερωτηματικά και ανησυχίες. Το ίδιο και κάθε επαγγελματική εμπλοκή κάθε βουλευτή-δικηγόρου σε υποθέσεις που έχουν πολιτικό υπόβαθρο (ή που δεν έχουν, αφού η πολιτική ισχύς μπορεί να χρησιμοποιηθεί κι εκεί που δεν υπάρχει πολιτικό διακύβευμα). 

Δεν δημιουργεί όμως κανένα ασυμβίβαστο, αφού για τον σοφό Έλληνα νομοθέτη μπορεί κάποιος να είναι άνετα και βουλευτής (ακόμα και αρχηγός κόμματος της Βουλής) και δικηγόρος. Πιθανότατα επειδή οι νομικοί είναι το νούμερο ένα επάγγελμα μέσα στη Βουλή (με δεύτερο του γιατρού). Και μπράβο τους».

                                                               (Μ. Βουλαρίνος-Athensvoice) 

«Η Ελλάδα αλλάζει πρόσωπο. Οι δημοσιονομικοί δείκτες είναι υγιείς, οι αγορές μας εμπιστεύονται ξανά, η οικονομική ελευθερία βελτιώνεται. Στα χαρτιά, η χώρα δείχνει πιο ισχυρή από ποτέ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Κι όμως, ο μέσος εργαζόμενος, η οικογένεια της μεσαίας τάξης, δεν βλέπουν την αλλαγή στο πορτοφόλι τους. Το supermarket παραμένει ακριβό, το ενοίκιο ανεβαίνει, ο μισθός φτάνει ίσα-ίσα. Το ερώτημα είναι αναπόφευκτο: πώς γίνεται η χώρα να προοδεύει ενώ οι πολίτες νιώθουν στάσιμοι;

Η απάντηση είναι λιγότερο μυστηριώδης απ’ όσο φαίνεται. Οι μακροοικονομικοί δείκτες αποτυπώνουν την πορεία του συνόλου, όχι την καθημερινή εμπειρία. Η βελτίωση του ΑΕΠ, η μείωση του χρέους ως ποσοστό του εισοδήματος, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας είναι θεμελιώδη βήματα. Όμως οι θετικοί αυτοί αριθμοί χρειάζονται χρόνο για να μετατραπούν σε μισθούς, νέες δουλειές και πραγματική αγοραστική δύναμη.

Οικονομίες που βγαίνουν από μια δεκαετή κρίση δεν αναγεννιούνται με το πάτημα ενός κουμπιού. Χρειάζονται επενδύσεις, οι οποίες με τη σειρά τους χρειάζονται εμπιστοσύνη. Χρειάζεται βελτίωση της παραγωγικότητας, η οποία δεν αυξάνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζονται επιχειρήσεις που να αναλαμβάνουν ρίσκο, να καινοτομούν, να δημιουργούν θέσεις εργασίας. Κι όλα αυτά δεν συμβαίνουν ταυτόχρονα με την πρώτη θετική αξιολόγηση από τους διεθνείς οίκους».

                                                                      (Αλ. Σκούρας-liberal.gr)

Εδώ ...γελάμε

 

                                                                                           (Α. Πετρουλάκης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Απόψεις...

 

«Διάβασα τις πληροφορίες για τις αλλαγές που ετοιμάζει ο κ. Δένδιας στις Ένοπλες Δυνάμεις. Δίχως να είμαι ιδιαίτερος γνώστης του αντικειμένου, επικροτώ με βάση δυο-τρία κοινά παραδεκτά δεδομένα. Πρώτο, τα παιδιά που πάνε φαντάροι, παρά τον σχετικά μικρό χρόνο της θητείας σε σύγκριση με παλιότερα, θεωρούν το φανταριλίκι χαμένο χρόνο. Πάντα έτσι ήταν, αλλά τώρα αυτή η αντίληψη έχει κυριαρχήσει σε όλο τον νεανικό πληθυσμό. Παλιότερα, το να απαλλαγεί κανείς θεωρούνταν όνειδος για ένα κομμάτι του πληθυσμού, τώρα το να βγάλεις «τρελόχαρτο» ισοδυναμεί με παράσημο.

Δεύτερο, θεωρώ πέραν πάσης λογικής να υπάρχουν περισσότεροι συνταγματάρχες από λοχίες. Το 'γραφε ο περιηγητής Εντμόντ Αμπού για την Ελλάδα του Όθωνα, ότι το ένα πέμπτο του τότε ελληνικού στρατεύματος ήταν στρατηγοί, όμως να συνεχίζεται αυτό και σήμερα είναι τραγικό. Και ενδεικτικό μιας κατάστασης του δημοσίου που έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Το ίδιο και η βαθμολόγηση του 97% των αξιωματικών στην υπηρεσιακή τους αξιολόγηση με άριστα. Γελοιότητες.

Τρίτο, δεν καταλαβαίνω τι ζητάνε οι αξιωματικοί και οι φαντάροι σε οποιονδήποτε άλλη περιοχή και πόλη της χώρας, πλην της παραμεθορίου. Αμ εκείνα τα πελώρια στρατόπεδα στα κέντρα ή στις παρυφές των πόλεων, τι τα θέλει ο στρατός; Κάποτε χτίστηκαν για να στρατοκρατείται η χώρα τα μετεμφυλιακά χρόνια και την περίοδο της χούντας, τώρα τι τα θέλουν; Ας τα χαρίσουν ή ας τα πουλήσουν ή ας τα αξιοποιήσουν, σήμερα πάντως είναι τρύπες απορρόφησης κρατικού χρήματος.

Τέταρτο, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν συνδέεται λειτουργικά το στράτευμα μας με τα πανεπιστήμια μας. Με όποια απ’ αυτά θέλουν, βρε αδερφέ. Αφού στις μέρες μας δεν πολεμάνε φαντάροι με ξιφολόγχες περασμένες στις κάνες των Μ1, κομπιουτεράδες μάχονται αναμεταξύ τους. Τι τους θέλουμε τους θαλάμους, τους θαλαμοφύλακες και τους σκοπούς στα υπερυψωμένα κουβούκλια των στρατοπέδων; Ας πολεμάνε κι απ’ το σπίτι τους ή από την καφετέρια, σαν τους ψηφιακούς νομάδες, αλλά να ξέρουν να πολεμάνε σ’ αυτό το είδος του πολέμου».

                                                                       (Δ. Καμπουράκης-liberal.gr) 

«Ο δημόσιος διάλογος μοιάζει ολοένα και περισσότερο με καφενείο του Twitter. Βρισιές, επιθέσεις, προσβολές. Αντί για επιχειρήματα, συνθήματα. Αντί για πολιτική, φανατισμός. Μια νέα διεθνής μελέτη το αποδεικνύει με αριθμούς. Και τα πιο δηλητηριώδη θέματα; Όχι η οικονομία, όχι το ασφαλιστικό. Αλλά οι «πολιτιστικοί πόλεμοι» - μετανάστευση, ταυτότητα, ΛΟΑΤΚΙ, έθνος. 

Η τοξικότητα σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι ατύχημα, είναι στρατηγική επιλογή. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν μεγαλύτερο κίνητρο να την καλλιεργούν, αφού με αυτόν τον τρόπο τραβούν την προσοχή. Τα ριζοσπαστικά κόμματα, ιδιαίτερα της δεξιάς αλλά και της αριστεράς, τη χρησιμοποιούν ως όπλο για να συσπειρώνουν οπαδούς. Οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, με τους αλγόριθμους που προωθούν ό,τι προκαλεί μεγαλύτερη ένταση, λειτουργούν ως ενισχυτές αυτού του φαινομένου. 

Όσο πιο προσβλητικός είναι κανείς, τόσο περισσότερο τον ακούν. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό για τη δημοκρατία. Ο τοξικός λόγος θέλει αίμα. Και εκεί οδηγούμαστε: σε μια πολιτική που δεν πείθει, αλλά φανατίζει. Σε μια πολιτική που δεν υπηρετεί την κοινωνία, αλλά την διχάζει».

                                                                       (Αλ. Σκούρας-Liberal.gr)

Ρήσεις...