Ρεκόρ αιθαλομίχλης και δηλώσεις... χωρίς αντίκρισμα

Έχουμε καταφέρει να γίνουμε «ευρωπαϊκή πρωτεύουσα», όχι στις υποδομές, τα πάρκα ή τις καλές τέχνες αλλά στα ρυπογόνα και επικίνδυνα  μικροσωματίδια της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Έχουμε σπάσει όλα τα ρεκόρ στην αιθαλομίχλη, ξεπερνώντας ακόμη και το Πεκίνο.  

Από τον Νοέμβριο μέχρι και κοντά στο Πάσχα τα τζάκια παίρνουν «φωτιά» και κάνουν την ποιότητα του αέρα αλλά και τη βόλτα στην πόλη πολύ επικίνδυνη αφού αναπνέουμε μόνο ρύπους και μάλιστα όλο το 24ωρο, επιβαρύνοντας και το Σύστημα Υγείας με συνεχή περιστατικά που χρήζουν αντιμετώπισης. Τα μάτια τσούζουν, η αναπνοή γίνεται βαριά, τα ρούχα και τα μαλλιά μυρίζουν «καμένο». Και ενώ το φαινόμενο διαρκεί πάνω από δέκα ήδη χρόνια, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε για την αντιμετώπισή του πέρα από μεγαλόστομες δηλώσεις-  οι ίδιες και οι ίδιες κάθε χρόνο από τους ίδιους φορείς (Δήμος, Περιφέρεια, Πολιτεία). Και βέβαια, όλοι ξέρουν τι φταίει…

Η χρήση κακού ή επεξεργασμένου ξύλου είναι μία από τις σημαντικότερες αιτίες εξαιτίας της οποίας η πόλη μας εμφανίζει τόσο υψηλή αιθαλομίχλη αφού το ίδιο το ξύλο, αν ήταν καθαρό και ξερό, θα μείωνε πολύ το πρόβλημα. Αν μάλιστα το ξύλο είναι βαμμένο με βερνίκι ή χημικές ουσίες ή αν είναι κάποιο κόντρα πλακέ  οι τοξικές εκπομπές, ο καπνός και η μυρουδιά βρίσκονται στα …καλύτερά τους. 

Άρα, το θέμα έχει να κάνει πρωτίστως με την προσωπική ευθύνη του καθένα που επιλέγει να καίει υλικά τα οποία εκτοξεύουν τη ρύπανση. Μια προσωπική ευθύνη, η οποία φυσικά περνάει απαρατήρητη εφόσον δεν γίνεται κανένας έλεγχος  στην πηγή των ρύπων, δηλαδή στις καπνοδόχους των σπιτιών αφού οι αρμόδιοι μένουν μόνο… στις στατιστικές. Εκτός αυτών και οι εκπομπές των βιομηχανιών που βρίσκονται στο λεκανοπέδιο συμβάλλουν στο φαινόμενο αφού ακόμη και τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο καταγράφεται πρόβλημα σωματιδίων.

Τοποθετώντας στην εξίσωση και τη γεωμορφία της περιοχής που παγιδεύει τα μικροσωματίδια στο λεκανοπέδιο, έχει κανείς ένα πλήρες κοκτέιλ δηλητηρίων προς κατανάλωση.

Αν όμως κάποιος γνώριζε ότι κινδυνεύει με βαρύ πρόστιμο για ρύπανση του περιβάλλοντος και αν έπεφταν τα πρόστιμα βροχή θα είχε κίνητρο να αγοράσει ξερό και καθαρό ξύλο αποφεύγοντας την ανεξέλεγκτη συλλογή χλωρών ξύλων από τα χωριά, όπως κάνουν πολλοί. Άλλωστε, μόλις πέσει το σκοτάδι όλο και περισσότερα αγροτικά με σκεπασμένη την καρότσα μπαίνουν στην πόλη. Αλλά ποιος θα τους ελέγξει; Όσο αυτό δεν γίνεται θα την πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι ενώ οι υπαίτιοι θα γελούν σε βάρος των κορόιδων που καίνε καθαρό ξύλο, πετρέλαιο ή ρεύμα. 

Και αν μεν είχαμε επαρκές φυσικό αέριο κάτι θα μπορούσε να γίνει αλλά όταν τελικά ολοκληρωθεί το 2026 το τοπικό δίκτυο θα καλύψει μόνο το 5% των κατοίκων τη στιγμή που πολλές πόλεις στη χώρα καλύπτουν πολύ μεγαλύτερα ποσοστά (Αθήνα 65–70%, Θεσσαλονίκη 60%, Λάρισα 80%, Βόλος 70%, Κατερίνη-Καρδίτσα-Τρίκαλα 50–70%, Ξάνθη-Κομοτηνή-Δράμα-Αλεξανδρούπολη 50%). Εκεί βέβαια υπάρχει ο αγωγός ενώ εδώ το φυσικό αέριο πρέπει να έρχεται υγροποιημένο με οδικά μέσα, οπότε… «ζήσε Μάη μου».

Έτσι, πολύ φοβόμαστε ότι σε δέκα χρόνια από τώρα μπορεί να σπάσουμε και το παγκόσμιο ρεκόρ σε ρύπους αιθαλομίχλης. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ανήκουμε στις εκατό κλιματικά ουδέτερες πόλεις… τρομάρα μας…

Εδώ... γελάμε

                                                                                                               (Χρ. Παπανίκος - "Ελλάδα 24")
 

Για ποια «υποστελέχωση» μιλούν;

  

«Έγινε το μακελειό στα Βορίζια και πριν προλάβει να στεγνώσει το αίμα, άρχισε το πανελλήνιο ρεφρέν. «Φταίει η υποστελέχωση της αστυνομίας». Δεν φταίει η βεντέτα που κουβαλάει δεκαετίες μίσους, δεν φταίει ο κάθε ανόητος που κρύβει ένα Καλάσνικοφ κάτω απ’ το κρεβάτι του, δεν φταίει η κοινωνική ανοχή στην αρπαγή, στην επίδειξη, στον «άντρα τον μάγκα, τον σωστό». Όχι, φταίει που δεν είχε δεύτερη και τρίτη βάρδια η διμοιρία Ασφαλείας του Ηρακλείου, να πηγαινοέρχεται νυχθημερόν στα σοκάκια των Βοριζίων. Αν υπήρχε άλλη μια περιπολία, όλα θα ήταν μέλι-γάλα. 

Στο μεταξύ, η Ελλάδα έχει 55.000 αστυνομικούς. Η αναλογία είναι 525 ανά 100.000 κατοίκους, όταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση η αναλογία είναι λίγο πάνω από το μισό δικό μας: 341 αστυνομικοί στους 100.000 κατοίκους. Η «υποστελέχωση» έχει γίνει το νέο εθνικό άλλοθι. Για όλα όσα συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν, φταίει που το κράτος μας δεν έχει αρκετό προσωπικό. Από τα νοσοκομεία ως τα σχολεία, από τα ΚΕΠ ως τις εφορίες, κι από την Πυροσβεστική ως τα δασαρχεία, παντού η ίδια κασέτα. Λείπει κόσμος. Ως και για τα άδεια ΕΛΤΑ, άκουσα ότι είναι υποστελεχωμένα. 

Αν πιστέψουμε αυτά που ακούμε, η Ελλάδα μοιάζει με άδειο κουφάρι, είναι ένα κράτος χωρίς ανθρώπους. Μόνο που η ΕΛΣΤΑΤ λέει άλλα. Το ελληνικό Δημόσιο έχει 630.000 μόνιμους υπαλλήλους, όσους είχε και πριν από την κρίση. Χώρια οι έκτακτοι, οι «με σύμβαση έργου», οι αναπληρωτές και πάει λέγοντας. Όπερ, υποστελέχωση έχουμε στην παραγωγικότητα, όχι στους αριθμούς. Στα νοσοκομεία, κάθε συνέντευξη του προέδρου εργαζομένων αρχίζει με την  «υποστελέχωση». Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι γιατροί και νοσηλευτές δουλεύουν στα όρια, αλλά όταν το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιείται και για το νοσοκομείο της Κω και για τον Ευαγγελισμό των 2.500 υπαλλήλων, κάτι δεν πάει καλά. 

Όταν στα σχολεία των βουνών της Ευρυτανίας δεν υπάρχουν δάσκαλοι, δεν φταίει η υποστελέχωση, φταίει ότι δεν πάει κανείς εκεί γιατί προτιμά τα προάστια της Αθήνας. Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι δήμαρχοι φωνάζουν για έλλειψη προσωπικού κι ύστερα διορίζουν συμβούλους «ειδικών θέσεων» για το επικοινωνιακό. Οι δασικές υπηρεσίες μιλούν για υποστελέχωση ενόψει αντιπυρικής περιόδου, την ίδια στιγμή που τα πυροσβεστικά οχήματα μένουν ασυντήρητα και τα σχέδια πρόληψης δεν εφαρμόζονται. 

Οι εφορίες, οι πολεοδομίες, τα τελωνεία, τα νοσοκομεία, οι αστυνομίες, όλοι πνίγονται στην ίδια δικαιολογία.Μέχρι και για τις πλημμύρες στη Θεσσαλία πέρσι ακούστηκε το «υποστελεχωμένες υπηρεσίες πολιτικής προστασίας». Ναι, γιατί αν είχαμε άλλα δέκα άτομα στο γραφείο του αντιπεριφερειάρχη, δεν θα είχε σπάσει ο Πηνειός. 

Ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή: το κράτος που δεν συντονίζεται, δεν προνοεί, δεν συντηρεί, πάσχει από ανοργανωσιά, από ανευθυνότητα και προχειρότητα. Δεν πάσχει από υποστελέχωση. Κι όμως, η λέξη έχει μια παράξενη και καθολική γοητεία. Την αγαπούν οι συνδικαλιστές γιατί σημαίνει «δώστε μας προσλήψεις». Την αγαπούν οι υπουργοί γιατί σημαίνει «δεν φταίμε εμείς, λείπει προσωπικό». Την αγαπούν τα δελτία ειδήσεων γιατί απαλλάσσει τους παρουσιαστές από την ανάγκη εμβάθυνσης στην ουσία κάθε προβλήματος, αλλά και διότι δεν στενοχωρεί κανέναν που το ακούει. Αν αύριο πέσει ένα αεροπλάνο, θα φταίει η υποστελέχωση της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας. Αν αρρωστήσουν τα πρόβατα φταίει η υποστελέχωση του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης κι αν χιονίσει πολύ φταίει η υποστελέχωση των εκχιονιστικών. Κι αν κάποιο μελλοντικό καλοκαίρι λιγοστέψουν οι τουρίστες, θα φταίει ο ΕΟΤ που δεν έχει αρκετούς υπαλλήλους.

Η αλήθεια είναι πιο πικρή. Η Ελλάδα δεν είναι υποστελεχωμένη, είναι κακοστελεχωμένη. Έχει πολλούς εκεί που δεν χρειάζονται και κανέναν εκεί που πρέπει. Έχει υπαλλήλους στα γραφεία και λίγους στο πεδίο, έχει χέρια για τα χαρτιά αλλά όχι για τη δουλειά. Όσο θα συνεχίζουμε να τραγουδάμε το «φταίει η υποστελέχωση», τόσο θα βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοϋποβάθμιση. Γιατί η λέξη αυτή έχει γίνει το προπέτασμα πίσω από το οποίο κρύβεται η πραγματική παθογένεια: ένα κράτος που δεν δουλεύει, δεν αξιολογεί, δεν αλλάζει. 

Ένα κράτος που δεν θέλει να κοιταχτεί στον καθρέφτη, κι έτσι κρύβεται βολικά πίσω από τους –δήθεν λειψούς- αριθμούς του προσωπικού.Οπότε, κάθε φορά που θα πέφτουν σφαίρες στα Βορίζια, που θα καίγεται ένα βουνό ή θα πλημμυρίζει ένα χωριό, θα ακούμε πάλι το ίδιο ρεφρέν. «Για όλα φταίει η υποστελέχωση». Όχι η νοοτροπία, όχι η ολιγωρία, όχι η ανοργανωσιά, όχι η ανευθυνότητα. Η υποστελέχωση. Το άλλοθι μιας χώρας που δεν λέει να ενηλικιωθεί».

                                             (Αρθρο του Δ. Καμπουράκη από το liberal.gr)

 

Εδώ ... γελάμε

                                                                                                    (Ηλ.Μακρής -ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

Αιχμάλωτοι των άκρων...

  

 «Η Νέα Υόρκη εδώ και χρόνια έχει γίνει το πειραματικό εργαστήριο κάθε προοδευτικής, ριζοσπαστικής και συχνά παρανοϊκής πολιτικής ιδέας που γεννιέται στους κόλπους της αμερικανικής αριστεράς. Ο Μαμντάνι, σοσιαλιστής με γραφική ατζέντα εναντίον της ελεύθερης αγοράς και υπέρ κάθε κρατιστικής φαντασίωσης, δεν εκπροσωπεί τίποτα καινούργιο. Εκπροσωπεί όμως αυτό που έχουν γίνει πλέον οι Δημοκρατικοί: ένα κόμμα εσωτερικά αιχμάλωτο των άκρων του. Αντί για προτάσεις, προσφέρουν ιδεολογικές εμμονές. Αντί για πραγματισμό, φαντασιώσεις αναδιανομής και κρατικού πατερναλισμού.

Το πρόβλημα είναι ότι τέτοιες νίκες δίνουν στους Δημοκρατικούς την ψευδαίσθηση ότι η ατζέντα τους έχει κοινωνικό έρεισμα. Ότι η Αμερική αλλάζει και ότι η Νέα Υόρκη είναι ο οδηγός της πορείας. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η Νέα Υόρκη δεν είναι δείκτης αλλά παρέκκλιση. Είναι το πιο ακραίο παράδειγμα αστικοποιημένου προοδευτισμού, αποκομμένου πλήρως από την πραγματικότητα της μεσαίας Αμερικής. Δεν είναι το μέλλον της χώρας αλλά ο βρυχηθμός ενός παρελθόντος που δεν επικράτησε ποτέ αλλά αρνείται και να πεθάνει.

Η ψήφος στον Μαμντάνι, δεν σηματοδοτεί την αποδοχή του σοσιαλισμού από τις ΗΠΑ. Σηματοδοτεί την απελπισία μιας πόλης που καταρρέει από την εγκληματικότητα, την ασυδοσία και την παρακμή. Και αντί να αναζητήσει λύσεις σε αρχές όπως η λογοδοσία, η τάξη και η ιδιωτική πρωτοβουλία, διπλασιάζει τις ψευδαισθήσεις της. Ψηφίζει για ακόμη περισσότερη κρατική παρέμβαση. Για ακόμη περισσότερους φόρους. Για ακόμη λιγότερη ελευθερία.

Και κάπως έτσι, οι Δημοκρατικοί συνεχίζουν να πυροβολούν τα πόδια τους. Κάθε φορά που ένα προπύργιο της αριστεράς εκλέγει έναν νέο ριζοσπάστη, η ηγεσία του κόμματος πείθεται ότι αυτός είναι ο δρόμος για τη νίκη. Αλλά η υπόλοιπη χώρα κοιτάζει αλλού. Ο Αμερικανός που ζει στο Ουισκόνσιν, στην Αϊόβα ή στην Τζώρτζια, βλέπει τη Νέα Υόρκη και νιώθει ότι απειλείται. Ότι όλα όσα θεωρούσε δεδομένα - η ατομική ευθύνη, η οικονομική ελευθερία, η κοινή λογική - μπαίνουν στο στόχαστρο μιας ελίτ που ζει σε άλλο κόσμο.

Αν οι Δημοκρατικοί συνεχίσουν να διαβάζουν λάθος το μήνυμα, θα καταλήξουν ξανά στη θέση του ηττημένου. Διότι όσο η βάση τους παραμένει δέσμια σε προσωπικότητες τύπου Μαμντάνι, τόσο θα απομακρύνονται από την πολιτική καρδιά της χώρας. Και αυτό το κενό, κάποιος θα το καλύψει - είτε ο Τραμπ, είτε κάποιος άλλος.

Η διαφαινόμενη νίκη του Μαμντάνι, δεν αλλάζει τίποτα. Επιβεβαιώνει μόνο ότι η Νέα Υόρκη παραμένει Νέα Υόρκη, ότι οι δημοκρατικοί αντί να συνετιστούν συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία ριζοσπαστικοποίησης που ακολουθούν εδώ και 15 χρόνια - και ότι η υπόλοιπη Αμερική δεν τους ακολουθεί στο αυτοκαταστροφικό τους ταξίδι».

(Απόσπασμα άρθρου του Αλ.Σκούρα από το liberal.gr)

Ατάκες...

 

Κυνικές συναλλαγές...

 

«Η Δεξιά βλέπει την Κούβα όπως είναι: μια σκληρή δικτατορία με στρατιωτικό – κομματικό μονοπώλιο, φτώχεια, καταπίεση και εξαγωγή κατασταλτικής τεχνογνωσίας. Η Αριστερά επιμένει να την υμνεί ως «ρομαντικό προπύργιο» σοσιαλισμού, ιατρικού διεθνισμού και αντιιμπεριαλισμού. Αυτή η αντίθεση είναι γνωστή δεκαετίες. Σήμερα όμως σπάει για ακόμα μια φορά ο καθρέφτης. Γιατί το «αντι-ιμπεριαλιστικό» καθεστώς βοηθά τον πιο αδίστακτο ιμπεριαλιστή της ηπείρου. 

Τα στοιχεία είναι αμείλικτα. Αμερικανικές υπηρεσίες μιλούν για έως 5.000 Κουβανούς στα μέτωπα. Η Ουκρανική στρατιωτική υπηρεσία επιβεβαιώνει τουλάχιστον 1.076. Υπάρχουν δεκάδες νεκροί που έχουν ταυτοποιηθεί. Η Ουκρανία τους ονομάζει «τη μεγαλύτερη ομάδα ξένων μισθοφόρων» στον ρωσικό στρατό. Κι όταν η διπλωματία φτάνει στο τέλος της, το Κίεβο κάνει κάτι πρωτοφανές: ψηφίζει «όχι» στον ΟΗΕ στο ετήσιο ψήφισμα για την άρση του αμερικανικού εμπάργκο στην Κούβα. Δεν στρέφεται κατά του κουβανικού λαού όπως θα προτάξουν οι αριστεροί ρεβολουσιονίστας. Στρέφεται ενός ένοχου, διεφθαρμένου, και ολοκληρωτικού καθεστώτος. 

Η Αβάνα, φυσικά, αρνείται. Μιλά για «ψευδείς κατηγορίες». Επικαλείται, όπως πάντα, εξωτερικούς εχθρούς και «παρεξηγήσεις». Μόνο που η ίδια η πραγματικότητα τη διαψεύδει. Σε ένα κράτος ολοκληρωτικό, με ασφυκτικό έλεγχο εξόδων, διαβατηρίων και συναλλαγών, δεν γίνεται χιλιάδες πολίτες να προσλαμβάνονται, να ταξιδεύουν, να υπογράφουν συμβόλαια με τον ρωσικό στρατό και το κράτος να «μην ξέρει». Δεν γίνεται «στρατολογητές» να στήνουν δίκτυα, να τάζουν «εργολαβίες» με 2.000 δολάρια τον μήνα, να ταξιδεύουν στη Ρωσία σαν τουρίστες, και η Αβάνα να παίζει την ανήξερη.

Γιατί το κάνει η Κούβα; Γιατί πάντα το έκανε. Από την Αγκόλα μέχρι σήμερα, το καθεστώς εξάγει ανθρώπινο δυναμικό και ιδεολογική πίστη όπου συμφέρει το κέντρο ισχύος του. Και σήμερα ο «προαγωγός» δεν είναι η Σοβιετική Ένωση των μύθων, αλλά η Ρωσία του Πούτιν. Η νέα συμφωνία μεταξύ των δύο κρατών δίνει 1,64 εκατ. τόνους πετρελαίου τον χρόνο σε ένα νησί που βουλιάζει στα μπλακ-άουτ.

Η συναλλαγή είναι κυνική. Άνθρωποι για τα χαρακώματα του Ντονμπάς με αντάλλαγμα καύσιμα. Σοσιαλισμός με κουπόνι βενζίνης. Η ψήφος του Κιέβου στον ΟΗΕ είναι περισσότερο από κίνηση διαμαρτυρίας. Είναι ιδεολογικό ξεγύμνωμα. Θυμίζει ότι η φτώχεια της Κούβας δεν είναι προϊόν μόνο εμπάργκο, αλλά πρωτίστως της αποτυχημένης κεντρικής οικονομίας και πολιτικής ανελευθερίας που χαρακτηρίζει το καθεστώς. 

Όταν ένα κράτος χρειάζεται τη ρωσική αντλία για να ανάψει το φως, δεν είναι «θύμα». Είναι ένα αποτυχημένο μοντέλο που για να διαιωνίσει τον έλεγχο της εξουσίας στρέφεται σε άλλους αυταρχικούς. Η Κούβα θα μπορούσε να είναι ένα εύπορο νησί με τουρισμό, επενδύσεις, καινοτομία. Αντί γι’ αυτό, πουλά την αξιοπρέπεια των πολιτών της για βαρέλια πετρελαίου και εξάγει στρατιώτες σε έναν άδικο πόλεμο.

Και στην Ελλάδα; Καιρός να σταματήσει το φολκλόρ με τα μπλουζάκια του Τσε και τα ονειροπόλα προσκυνήματα. Η Κούβα δεν είναι μπαράκι με σάλσα στα Εξάρχεια. Είναι ένα απολυταρχικό καθεστώς που σήμερα δουλεύει για τον Πούτιν».

                              (Απόσπασμα άρθρου του Αλ.Σκούρα από το liberal.gr)