Πολλές συμπτώσεις...

 

«Τρεις κρίσεις σε λιγότερες από δέκα ημέρες. Στον Έβρο, στα ανοικτά της Χίου, στον κυβερνοχώρο. Τρία γεγονότα που θα μπορούσε κανείς να τα αντιμετωπίσει ως «ανεξάρτητα μεμονωμένα» ή να τους προσδώσει συνωμοσιολογικά χαρακτηριστικά. Να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε το τελευταίο. 

Θα πρέπει, πάντως, να παραδεχτούμε ότι αν κάποιος ήθελε να τεστάρει τις αντιδράσεις μας, αυτό ακριβώς θα έκανε. Υπερβολική καχυποψία; Το παρελθόν μας διδάσκει ότι η αφέλεια και ο εφησυχασμός δεν μας βγήκαν σε καλό. Η άρνηση των ναυτικών του τουρκικού πλοίου να δεχτούν βοήθεια από τα ελληνικά μέσα διάσωσης στα ανοικτά της Χίου και τα όσα συνέβησαν μας θύμισαν σε έναν βαθμό τα Ίμια. 

Τα γεγονότα στον Έβρο, με την τουρκική στρατοφυλακή να «σπρώχνει» τους 91 «παράτυπους μετανάστες» στην περιοχή Μαράσια και προς την ελληνική πλευρά, ήταν μια επανάληψη του περιστατικού της «μικρής Μαρίας», χωρίς αυτή τη φορά να υπάρχει ο «φονικός» σκορπιός του Έβρου. Ίσως επειδή ο φονιάς σκορπιός έχει να εμφανιστεί στην περιοχή μερικές εκατοντάδες χρόνια, γεγονός που δεν είχαν εκτιμήσει δεόντως οι σεναριογράφοι του σήριαλ της μικρής Μαρίας. Για την κυβερνοεπίθεση, τέλος,  γνωρίζουμε ότι χρειάστηκαν σημαντικοί οικονομικοί πόροι και ότι η επιχείρηση «στήθηκε» στο εξωτερικό. 

Για να μην παρεξηγηθούμε! Δεν θα τη χρεώσουμε σε κάποιον συγκεκριμένα. Δεν έχουμε αποδείξεις για κάτι τέτοιο και θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Αρκεί κανείς να μπορεί να βρει το κίνητρο, καθώς είναι σίγουρο ότι δεν πετάει κάποιος 100, 200 ή 300 χιλιάδες ευρώ από το παράθυρο και για να κάνει την πλάκα του. λάθη και τις παραλείψεις μας. 

Δεν έχουμε αυταπάτες! Δεν θα είναι μία εύκολη περίοδος αυτή που ακολουθεί. Η Ελλάδα χρειάζεται μια ισχυρή κυβέρνηση και αταλάντευτη θέληση να συνεχιστεί η πολιτική των τελευταίων τεσσάρων ετών. Όπως η Τουρκία δεν αλλάζει πολιτική κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες, το ίδιος πρέπει να ισχύει και για την Ελλάδα. Δουλειά τους και δουλειά μας. 

Και αν μας «υποχρεώσουν» να πάμε σε διαπραγματεύσεις; Οι διαπραγματεύσες και οι συζητήσεις δεν είναι επιζήμιες. Επιζήμιες είναι οι πολιτικές που κάποιος υποχωρεί πριν συζητήσει, ακυρώνοντας στην πράξη τον βασικό κανόνα των διαπραγματεύσεων: Πρέπει να έχεις ισχύ για να μπορείς να πεις την άποψή σου».

                       (Απόσπασμά άρθρου του Θ. Μαυρίδη από το  liberal.gr)