Ηθικό πλεονέκτημα, είπατε;

 

«Τελείωνε το μοιραίο για την πατρίδας μας 2015, όταν ο τότε υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς, βασισμένος σε ένα «άρθρο - συμβόλαιο», οδήγησε πρώτα στην παραίτηση τον μέχρι τότε διευθυντή του κορυφαίου πολιτιστικού θεσμού της χώρας, του Ελληνικού Φεστιβάλ, Γιώργο Λούκο και στη συνέχεια, κραδαίνοντας στο αριστερό χέρι την ρομφαία του αρχάγγελου - κομισάριου του ηθικού πλεονεκτήματος, τον παρέπεμψε στη δικαιοσύνη με την κατηγορία της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος. 

Οι κακές γλώσσες, έλεγαν την εποχή εκείνη, πως τη θέση του κ. Λούκου, ορεγόταν κάποιος δημόσιος υπάλληλος, συγγενής γνωστής ηγερίας του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος, ο οποίος έτρεφε φιλοδοξίες για να αναδειχθεί ως νέος Ανατόλι Λουνατσάρσκι ή έστω σε κάτι που θα θύμιζε στέλεχος του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου και ιμπρεσάριο μεγάλων καλλιτεχνικών σχημάτων και παραγωγών. 

Χθες, μετά από 7,5 ολόκληρα χρόνια, ο κ. Γιώργος Λούκος δικαιώθηκε πανηγυρικά από τη δικαιοσύνη, η οποία τον απάλλαξε από κάθε κατηγορία. Ο άνθρωπος αυτός, ταλαιπωρήθηκε επί 7,5 χρόνια, εξαιτίας ενός ψευδέστατου, όπως αποφάσισε η δικαιοσύνη, άρθρου, με την υπογραφή ενός «συναδέλφου». 

Η είδηση προκάλεσε αισθήματα ανακούφισης, όχι μόνο στον κ. Λούκο αλλά και σε εκείνους, οι οποίοι με μεγάλο προσωπικό κόστος τον υποστήριξαν δημόσια, άντεξαν την κατακραυγή, τη διαπόμπευση και τις λοιδορίες των φαιά φορούντων και περί της ηθικής λαλούντων, οι οποίοι ερχόμενοι από τις πλατείες της «αγανάκτησης», όπου συναγελάζονταν με τα πλέον αντιδημοκρατικά, αντικοινοβουλευτικά στοιχεία ολάκερης της μεταπολιτευτικής εποχής, θέλησαν να αναμορφώσουν την κουλτούρα του λαού, εμβαπτισμένη στα νάματα ενός φαντασιακού ηθικού πλεονεκτήματος. 

Η περίπτωση του κ. Λούκου είναι χαρακτηριστική και αναδεικνύει τον νεοαυταρχικό τρόπο με τον οποίο πολιτεύτηκε αυτό το κόμμα, τα τεσσεράμισι χρόνια που άσκησε εξουσία. Χρησιμοποιώντας «φίλιες» πένες σε διάφορα έντυπα, «εκτελούσε συμβόλαια θανάτου χαρακτήρων», προκειμένου να αναδείξει, όπως ισχυριζόταν το «αριστερό ηθικό πλεονέκτημά του». 

Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ αυτό το ηθικό πλεονέκτημα. Απεναντίας, ο φθόνος, η κακεντρέχεια, το μίσος για τον Άλλον, ήταν εκείνα που καθόρισαν ατομικές και συλλογικές συμπεριφορές που κούρασαν την κοινωνία, η οποία τώρα πια απηυδισμένη τους δείχνει το δρόμο προς έξοδο».

(Απόσπασμα άρθρου  του Δ. Τριανταφυλλίδη  από το Liberal.gr)