Απόψεις...

  

«Αν θα µείνει κάτι από τη μακρόσυρτη μεταπολίτευση είναι ο ύμνος της «Μεγάλης Κλάψας». Oταν η Ελλάδα απηλλάγη από την ανοϊκή εξουσία των συνταγματαρχών και των ζιζανίων τους, αντί για τη λήθη του άγους προτίμησε να μηρυκάζει τον πόνο της. Γράφτηκαν τραγούδια, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, σ’ αυτόν τον ρυθμό προσαρμόσθηκε ο λεγόμενος «νέος ελληνικός κινηματογράφος». Hμασταν ένας λαός αδικημένος, κυνηγημένος, «πονεμένος». Πονούσαν ακόμη και όσοι είχαν επωφεληθεί από τη δικτατορία διότι στη δεκαετία του εβδομήντα και του ογδόντα έπρεπε να κουβαλάς έναν πόνο μέσα σου για να έχεις δικαίωμα λόγου. 

Hμασταν τόσο πονεμένοι που δεν είχαμε χρόνο να αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες που μας πρόσφεραν γενναιόδωρα οι καιροί. Μπήκαμε στην Ευρώπη χάρη στην πολιτική δεινότητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, κατ’ εξαίρεση. Και αποφασίσαμε να είμαστε η εξαίρεση. Κυνηγημένοι, αδικημένοι, πονεμένοι, αντιμετωπίζαμε τον σύγχρονο κόσμο ως απειλή ή καταδίκη και καταναλώναμε όλη μας την κοινωνική ενέργεια για να τον ξεγελάσουμε, όπως ο Οδυσσέας τον Πολύφημο. Ζητώ συγγνώμη για τη χρήση του πρώτου πληθυντικού «εμείς». 

Η γενίκευση αδικεί πολλούς από εμάς, όμως δεν μπορώ να αγνοήσω ότι η «Μεγάλη Κλάψα» έδινε τον τόνο στο συλλογικό μας «εμείς». Hταν το άλλοθι για να μην αναζητήσουμε τρόπους να αλλάξουμε την Ελλάδα. Επειδή ήμασταν πονεμένοι και αδικημένοι δικαιούμασταν να μην πληρώνουμε φόρους, να χτίζουμε αυθαίρετα και να γλεντάμε στη Μύκονο. Η «Μεγάλη Κλάψα» ήταν η μεγάλη παγίδα που έστησε η δικτατορία των συνταγματαρχών στη δημοκρατία μας.

Στη «Μεγάλη Κλάψα» στηρίχθηκε η ηγεμονία του αριστερού αισθήματος όλα αυτά τα χρόνια. Η ηγεμονία δεν ήταν ιδεολογική ούτε πολιτική. Hταν συναισθηματική. Το συναίσθημα ξεφούσκωσε στην τετραετία 2015-2019. Το κατάλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Βαρεθήκαμε να μοιρολογούμε τον πόνο μας, ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα. 

Η τετραετία του, με όλα της τα προβλήματα, ανέδειξε κάποιους δρόμους. Δεν το κατάλαβε η Αριστερά. Η εκστρατεία της ενεργοποιεί όλα τα συναισθηματικά στερεότυπα της δυστυχίας. Σποτάκια που βγαίνουν από το παρελθόν και παλεύουν να δείξουν μιαν Ελλάδα χρεοκοπημένη, συνθήματα που αναπαράγουν τις μνήμες της «Μεγάλης Κλάψας».

                                                          (Τ.Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Οι διακινητές κάνουν ό,τι μπορούν για να εξασφαλίσουν περισσότερο χώρο στη βάρκα (για παράδειγμα, δεν τους δίνουν σωσίβια που… πιάνουν χώρο), εξοπλίζουν τα πλεούμενα με περισσότερες μηχανές για να μπορέσουν να καλύψουν όσο μεγαλύτερη απόσταση γίνεται ώστε να πλησιάσουν το σημείο προορισμού τους. 

Από το 2015 και μέχρι τον Απρίλιο του 2023, οι ευρωπαϊκές αρχές, με τη Frontex πρωτοστατούσα, έχουν οργανώσει και υλοποιήσει τέσσερις μεγάλες επιχειρήσεις. Τη «Σοφία» (έναρξη: Ιούνιος 2015), την «Ποσειδών» (έναρξη: Ιανουάριος 2016), την «Ινταλο» (έναρξη: Μάρτιος 2017) και την επιχείρηση «Θέμις» (έναρξη: Φεβρουάριος 2018). Αντιστοίχως, έχουν διασωθεί 44.916, 133.126, 108.106 και 373.945 άνθρωποι. Μέχρι στιγμής, όμως, οι νεκροί, σύμφωνα με ερευνητές και διεθνή ΜΜΕ, ξεπερνούν τις 20.000, με τον ΟΗΕ να κάνει λόγο για τουλάχιστον 25.000 από το 2015 έως και σήμερα.

Οι ζωές χάνονται διότι οι διακινητές αναγκάζονται να γίνουν πιο… δημιουργικοί στον τρόπο με τον οποίο πουλάνε ελπίδα που –πλην των εκατοντάδων ευρώ που απαιτούνται για να επιβιβαστεί ένας απελπισμένος σε μιαν απέλπιδα βάρκα– το κόστος της μπορεί να είναι ο θάνατος – οι μετανάστες φεύγουν από τον θάνατο και πολλές φορές καταλήγουν και πάλι σε αυτόν. 

Παρότι βέβαια η Ευρώπη έχει ενισχύσει τη συνοριακή φύλαξη και έχει αποδυθεί σε αγώνα διαφύλαξης εμπορίας ανθρώπων ή διάσωσής τους· παρότι έχει συνάψει συμφωνίες με την Τουρκία ή τη Λιβύη, για παράδειγμα, οι διακινητές αυξάνονται και πληθύνονται, σύμφωνα με το Conversation. Οπως διαφέρει και το σημείο εκκίνησης της κάθε διαδρομής από την Τουρκία ή τη Βόρεια Αφρική προς την Ελλάδα ή, κυρίως, την Ιταλία, καθώς η γειτονική χώρα έχει τεράστια σε πλάτος θαλάσσια σύνορα και η απόσταση από τις χώρες. 

Επίσης, τα αποσταθεροποιημένα κοινωνικοπολιτικά περιβάλλοντα ενισχύουν, απ’ ό,τι φαίνεται, και τη διαφθορά των αρχών, όπου αξιωματούχοι της φύλαξης των συνόρων των χωρών προέλευσης δωροδοκούνται κατά κόρον».

                                                                     (Δ. Αθηνάκης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)