Τα συνήθη «κοράκια»...

«Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται κανείς να γράψει πόσο μεγάλη είναι η τραγωδία της Πύλου. Και μόνο ο αριθμός πνιγμένων και αγνοούμενων το αποκαλύπτει από μόνος του (φυσικά ακόμα κι αυτός ο αριθμός είναι απλώς μια ψηφίδα στις πολλές χιλιάδες ανθρώπων που έχουν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να έρθουν στην περιοχή του πλανήτη που έχουμε την τύχη να ζούμε). 

Και θα περίμενε κανείς αυτό το μέγεθος να κάνει ακόμα και τα συνήθη κοράκια που τρέφονται από τον πόνο, να σωπάσουν. Να νιώσουν το δέος που είναι δύσκολο να μη νιώσει κανείς σε τόση συμπυκνωμένη δυστυχία και να μη γίνει αυτή η τραγωδία άλλη μια ευκαιρία προς εκμετάλλευση. 

Δυστυχώς ο κανείς που θα περίμενε, μάλλον θα περιμένει για πολύ. Γιατί τα κοράκια δεν αισθάνονται τίποτα πέρα από το γαργαλητό στη μύτη από τη μυρωδιά του πόνου και της δυστυχίας. Δεν βλέπουν τίποτα πέρα από ευκαιρίες να διαφημίσουν τις ιδεοληψίες τους ή να εκμεταλλευτούν τις ιδεοληψίες και τις ευαισθησίες άλλων. 

Έτσι ξεκίνησαν να κατηγορούν την Ελλάδα, το Λιμενικό, την κυβέρνηση, την πρόεδρο της Δημοκρατίας, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη Δύση και είμαι σίγουρος πως ο κατάλογος των κατηγορούμενων όλο και θα πληθαίνει και, ποιος ξέρει, μπορεί να έχει φτάσει και σε κάθε Έλληνα που δεν ψηφίζει μπροοδευτικά κόμματα. 

Την ώρα που τα στελέχη του λιμενικού σώζουν ανθρώπους, τα κοράκια στρέφουν τα τοξικά τους βέλη εναντίον τους. Την ώρα που η Ελλάδα προσπαθεί να σηκώσει βάρη που δεν είναι δικά της, τα κοράκια κάνουν ό,τι μπορούν για να τη συκοφαντήσουν και να την παρουσιάσουν ως κράτος δολοφόνο. Την ώρα που η Ευρώπη μοιάζει για εκατομμύρια ανθρώπους ένας παράδεισος για τον οποίο ρισκάρουν τη ζωή τους, τα κοράκια την παρουσιάζουν ως κόλαση.

Πρώτος και καλύτερος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο οποίος το πρώτο που βρήκε να πει είναι ότι «το ναυάγιο έγινε σε μέρος που έπρεπε να είναι τα ελληνικά σκάφη» και ότι «από χθες το βράδυ ήταν κάποια πλοία του ελληνικού λιμενικού και ένα ελικόπτερο, παρ’όλα αυτά δεν καταφέρανε... παρά το γεγονός ότι δεν είχε θάλασσα... είναι θέματα που πρέπει να διερευνηθούν τώρα». 

Από κοντά και άλλοι κυνικοί εκμεταλλευτές του πόνου ή ιδεοληπτικοί που περισσότερο από αγάπη για τους μετανάστες νιώθουν μίσος για την Ελλάδα και για την Ευρώπη και τη Δύση ολόκληρη. Και το πιο φοβερό είναι ότι όλα αυτά τα κοράκια που με το δάχτυλο δείχνουν και κατηγορούν όποιον δεν ταιριάζει στις ιδεοληψίες ή στο παραμύθι που πουλάνε στους αφελείς, δεν βρίσκουν χρόνο να κατηγορήσουν τους (κυριολεκτικά) δολοφόνους. 

Αυτούς που παραμυθιάζουν  ανθρώπους, τους τάζουν ασφαλή ταξίδια, τους στοιβάζουν σαν τα ποντίκια σε σκυλοπνίχτες και τελικά τους σκοτώνουν. Αυτούς, τους πραγματικούς υπεύθυνους, τα κοράκια φροντίζουν πάντα να τους έχουν στο απυρόβλητο ή να λένε καμιά μικρή κουβεντούλα για ξεκάρφωμα. Και είναι λογικό. Χωρίς αυτούς τους δολοφόνους τα κοράκια δεν θα έβρισκαν τόσο πόνο και τόση δυστυχία  να εκμεταλλευτούν. Και μπράβο τους (θα πρόσθετα «και ντροπή τους» αλλά δε νομίζω ότι μπορούν να νιώσουν ντροπή).

                                         (Αρθρο του Μ.Βουλαρίνου από την ΑΤΗensvoice)