Είδος ...υπό εξαφάνιση

  

«Γιατρός του ΕΣΥ σε νησί; Είδος υπό εξαφάνιση; Η απάντηση ενός γιατρού σε ακριτικό νησί όταν τον ρώτησα γιατί θέλει να φύγει και να πάει σε κάποιο νοσοκομείο του ΕΣΥ στην Αθήνα, ένα μείγμα κυνισμού και ανθρώπινου μπαϊλντίσματος και επαγγελματικής απόγνωσης, θαρρώ πως μου περιέγραψε με τον ευκρινέστερο τρόπο το διαχρονικό πρόβλημα της στελέχωσης του ΕΣΥ στον νησιωτικό μας χώρο.

«Είμαι εδώ δέκα χρόνια. Δεν μπορεί λοιπόν να με κατηγορήσει κανείς ότι δεν έκανα το καθήκον μου ως γιατρός προς το κοινωνικό σύνολο και προς τους ακρίτες μας, όπως αρέσει σε σας του Αθηναίους να λέτε τους ντόπιους εδώ, για να τους τιμήσετε δήθεν. Δέκα χρόνια τώρα, εφημερεύω δεκαπέντε μέρες τον μήνα, αφού είμαστε δύο χειρουργοί. 

Ξέρω, δεν φταίει το υπουργείο, έχει προκηρύξει θέση τρίτου χειρουργού δύο φορές και δεν υπήρξε ενδιαφερόμενος. Αλλά τελικά όλη αυτή τη δυσλειτουργία του συστήματος την πληρώνω εγώ, εφημερεύοντας μέρα παρά μέρα.

Τον χειμώνα η δουλειά είναι λίγη, αλλά να λείψω δεν μπορώ. Δεν γίνεται το νησί να μείνει ακάλυπτο. Το καλοκαίρι φτύνω αίμα. Μπορεί να κάνω και δεκαπέντε επεμβάσεις την ημέρα σε τουρίστες και παραθεριστές που πίνουν, καβαλάνε τα μηχανάκια και μας τους φέρνουν τρακαρισμένους, με ανοιγμένες κοιλιές και σπασμένα κόκκαλα. Το καλοκαίρι δεν έχω ούτε μέρα ούτε νύχτα. 

Κάνω εγχειρήσεις πολύ σοβαρές και άμεσες, υποχρεωτικά. Αλλά όταν ένας ντόπιος χρειαστεί να κάνει έστω και την απλούστατη εγχείρηση, από αμυγδαλές μέχρι σκωληκοειδίτιδα, καβαλάει το αεροπλάνο, ανεβαίνει στην Αθήνα και καλοπληρώνει τον –και καλά– πρωτευουσιάνο γιατρό για να την κάνει. Ο οποίος είναι πολύ χειρότερος από μένα, αλλά έχει την αίγλη του μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας και τις φοβερές δημόσιες σχέσεις. Ε, όχι λοιπόν, θέλω κι εγώ να γίνω πρωτευουσιάνος. Τέλος, νισάφι». 

«Κι αν σου διπλασιάσουν τον μισθό ως κίνητρο;» ψέλλισα εγώ. Μου απάντησε με έναν καγχασμό. «Να μου δώσει αύξηση τον μήνα όσα θα πάρω σε μια μόνο εγχείρηση στην Αθήνα, ενώ θα κάνω πέντε κάθε μέρα; Οχι, αγαπητέ, εγώ έκανα το καθήκον μου δέκα χρόνια προς τους ακρίτες, ας το κάνει και κανένας άλλος. Τώρα ήρθε η σειρά μου να βγάλω λίγα λεφτά και να κοιμηθώ στο κρεβάτι του σπιτιού μου μια βραδιά χωρίς να χτυπήσει το τηλέφωνο».

                       (Απόσπασμα άρθρου του Δ. Ευθυμάκη από το protagon.gr)