Απόψεις...

«Ανέβηκαν μαζί πάνω στο κύμα της διαμαρτυρίας, μαζί μεσουράνησαν παριστάνοντας τους προστάτες του λαού, μαζί συγκρούστηκαν με την πραγματικότητα, μαζί πορεύτηκαν μεταξύ συμβιβασμών, καταγγελιών, ύβρεων, αλαζονείας και αυταπατών. Μια δεκαετία μετά, ΣΥΡΙΖΑ και Podemos, γράφουν τους τίτλους του τέλους, βλέποντας να χάνουν κάθε προοπτική εξουσίας, αλλά και το ίδιο τους το κόμμα. Podemos τέλος στην Ισπανία, λοιπόν. 

Η Γιολάντα Ντίαθ, νέα αρχηγός της Αριστεράς, που το 2021 είχε πάρει το δαχτυλίδι από τον άλλοτε πανίσχυρο Πάμπλο Ιγκλέσιας, αφού δημιούργησε την Πλατφόρμα Sumar (Ενώνω) και συνένωσε τα διάφορα αριστερά κομματίδια, κυριολεκτικά «κατάπιε» τους Podemos βάζοντας έναν πολύ σκληρό και ταπεινωτικό όρο: Αν οι Podemos επιθυμούν να ενταχθούν στο νέο συνασπισμό πρέπει να θυσιάσουν την Ιρένε Μοντέρο, σύζυγο του Ιγκλέσιας και υπουργό Ισότητας.

Μετά από μήνες διαπραγματεύσεων, οι Podemos αποδέχθηκαν τελικά την αφομοίωσή τους και τον ταπεινωτικό όρο που περιλάμβανε και τον αποκλεισμό ενός ακόμη υψηλόβαθμου αξιωματούχου τους, του Πάμπλο Ετσενίκε. Αντιστέκονταν μέχρι την ώρα που καταποντίστηκαν στις περιφερειακές εκλογές της 28ης Μαΐου, όπου απορρίφθηκαν όλες οι λατινοαμερικανικού τύπου προτάσεις τους για την Ισπανία. 

Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας έχει φθάσει πια στο σημείο με ανοιχτές επιστολές του να εκλιπαρεί για έλεος, προκειμένου να σώσει τη γυναίκα του και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του».

                                                                         (Σ. Βούλτεψη-liberal.gr)

«Με δυο λόγια, για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης οι ικανότητες και οι γνώσεις που έχει αποκτήσει ένας μαθητής, ώστε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της Ανώτατης Εκπαίδευσης, δεν έχουν σημασία. Εφόσον διατίθενται θέσεις στα ΑΕΙ, αυτές πρέπει να καλυφθούν οπωσδήποτε από οποιονδήποτε, γιατί ο σκοπός είναι ιερός: δεν πρέπει να κλείσει κανένα από τα πανεπιστημιακά τμήματα, που εν μια νυκτί, βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, δημιούργησε ο Κώστας Γαβρόγλου χωρίς τον παραμικρό σχεδιασμό και αξιολόγηση αναγκών, ως ρουσφέτι προς συναδέλφους του και τοπικές κοινωνίες. Όπερ έδει δείξαι. 

Προαναγγέλλεται, λοιπόν, η κατάργηση κάθε μορφής αξιολόγησης στην Εκπαίδευση, της Τράπεζας Θεμάτων του Λυκείου, του νόμου για την Επαγγελματική Εκπαίδευση και αυτού για τη λειτουργία των συνδικάτων (Χατζηδάκη), άρθρων νόμων που ρυθμίζουν τη σύνθεση και τις αρμοδιότητες των Υπηρεσιακών Συμβουλίων, της πανεπιστημιακής αστυνομίας και του νόμου για το άσυλο, των Συμβουλίων Διοίκησης (μετά τη λήξη της θητείας τους), του νόμου για τη διαγραφή των «αιωνίων» φοιτητών, των διατάξεων που αφορούν την εκπροσώπηση των φοιτητών στα συλλογικά όργανα διοίκησης, του ισχύοντος συστήματος επιλογής ΔΕΠ και αυτού της συγκρότησης μητρώων γνωστικών αντικειμένων, της αξιολόγησης των προς μονιμοποίηση δόκιμων εκπαιδευτικών, καθώς και πτυχών της νομοθεσίας για την ιδιωτική εκπαίδευση.

Το «όχι σε όλα» που κυριαρχεί στον λόγο των Εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών, στον ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίσσεται σε όπισθεν ολοταχώς στο παρελθόν. Με τη διαφορά ότι η Εκπαίδευση αφορά το μέλλον».

                                                                         (Ν. Σαλτερής-protagon.gr)

«Πριν από τρεις ημέρες ακριβώς, ο κ. Τσίπρας δήλωνε ανερυθρίαστα πως «Το 2015 η χώρα μου έγινε συνώνυμο της ανθρωπιάς», εννοώντας τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνησή του διαχειρίστηκε την προσφυγική - μεταναστευτική κρίση. Πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις, εκδόθηκε η απόφαση - κόλαφος του Γ’ Τμήματος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, σύμφωνα με την οποία δικαιώνονται 67 πρόσφυγες λόγω των απάνθρωπων συνθηκών κράτησης σε «κλουβιά» και στερούμενοι της επαφής με τις οικογένειες τους, κατά την περίοδο 2016 - 2017.

Θυμίζω πως τότε κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, παρέα με τους ακροδεξιών αντιλήψεων Ανεξάρτητους Έλληνες του κ. Καμμένου, ο οποίος απειλούσε την Ευρώπη πως θα ανοίξει η χώρα μας τα σύνορα και θα πλημμυρίσει η γηραιά ήπειρος με τζιχαντιστές. 

Νομίζει ο κ. Τσίπρας και οι ομοϊδεάτες του «αλληλέγγυοι» πως οι πολίτες έχουν ξεχάσει τις φρικτές εικόνες της Μόριας, αλλά της Ειδομένης, πως δεν θυμούνται τα ατελείωτα καραβάνια των δυστυχισμένων να μετακινούνται στους εθνικούς και επαρχιακούς δρόμους της χώρας, τις επικρίσεις των διεθνών οργανισμών, αλλά και της παράξενης σιωπής πολλών λαλίστατων κατά τα άλλα ΜΚΟ. 

Για τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, το μεταναστευτικό, είναι ένα ακόμη εργαλείο για την αποσταθεροποίηση της χώρας, για την πρόκληση ανησυχίας μεταξύ του πληθυσμού, για την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου με στόχο να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη».

                                                                 (Δ. Τριανταφυλλίδης-liberal.gr)