Η μικρή Αμάλ... για αφελείς

 

«Το διαφημιστικό τοτέμ ΜΚΟ, αλληλέγγυων και λοιπών διακινητών που το βάφτισαν Αμάλ και το περιφέρουν ανά τας οδούς της Γηραιάς Ευρώπης είναι αναμφιβόλως κάπως σκιαχτικό. Εδώ που τα λέμε, θα μπορούσε να είναι κάποια από αυτές τις σατανικές κούκλες που αρχίζουν και μιλούν σε θρίλερ β΄ κατηγορίας. Αυτό είναι το λιγότερο. 

Στον κόσμο μας το γούστο και οι αισθητικές διακρίσεις θεωρούνται εξίσου απαράδεκτα με τις φυλετικές. Το χειρότερο είναι ότι είναι ψεύτικο. Θέλω να πω ότι η ίδια η εικόνα που παρουσιάζει λέει ψέματα ή, εν πάση περιπτώσει, μας παρουσιάζει τη μισή αλήθεια. Βλέπουμε ένα κορίτσι με φουστανάκι και παντελόνι χωρίς να βλέπουμε τι κρύβεται πίσω του και τι δίπλα του. Διότι το πραγματικό κορίτσι που έρχεται στον τόπο μας δεν είναι μόνο του. Το συνοδεύει ο πατέρας του, τα αδέρφια του, η μάνα του. Και η μάνα του φοράει απαραιτήτως μαντίλα, όπως και η μικρή Αμάλ όταν θα φτάσει στην ηλικία της εμμήνου ρύσεως. 

Δεν μας λέει η μικρή Αμάλ ότι ο πατέρας της θα την παντρέψει με όποιον αυτός αποφασίσει, ούτε ότι ακόμη κι αν την αφήσουν να πάει σχολείο, οι σούρες του Κορανίου θα σβήσουν όλη τη βέβηλη γνώση των δασκάλων της. Γιατί στέρησαν από τη μικρή Αμάλ την οικογένειά της; Ασε που υποψιάζομαι ότι επίτηδες την έκαναν τόσο κακόσχημη, για να μας κάνουν να τη συμπονέσουμε ακόμη περισσότερο.  

Στην περιοχή όπου ζω, κάθε μέρα συναντώ μικρές Αμάλ. Πραγματικές, κοριτσάκια που παίζουν στην πλατεία Βικτωρίας, γλυκά πλάσματα που μόνο τρυφερότητα εμπνέουν. Τα παιδιά δεν έχουν ούτε φύλο, ούτε φυλή, ούτε θρησκεία. Είναι παιδιά, η ιερότητα της ζωής. Γύρω τους όμως βλέπεις το μέλλον τους, τους άνδρες που κάθονται, στέκουν ή μένουν ξαπλωμένοι περιμένοντας ποιος ξέρει τι. Και τις μανάδες με τη μαντίλα. 

Δεν είμαστε αφελείς. Ξέρουμε ότι τα παιδιά προσφέρονται για εκμετάλλευση. Από την πιο βάρβαρη έως την πιο εκλεπτυσμένη μορφή εκμετάλλευσης. Σε αυτήν την τελευταία συγκαταλέγω τον συναισθηματικό εκβιασμό. Και η περιφορά της μικρής Αμάλ είναι ένας συναισθηματικός εκβιασμός προς τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Οφείλουμε να αισθανθούμε ένοχοι γι’ αυτήν; Η στάση μας απέναντί της αποκτά θρησκευτικά χαρακτηριστικά. Δεν είναι τυχαίο ότι στις εμφανίσεις της αντιδρούν οι ζηλωτές της παραδοσιακής πίστης. Εξορκίζουν το τοτέμ της νέας πίστης.

Η περιφορά της θα περάσει από πολλές ευρωπαϊκές πόλεις και θα καταλήξει στο Μάντσεστερ. Η αντίστροφη σταυροφορία της μετανεωτερικότητας. Οι ψυχολογικοί μηχανισμοί της νέας πίστης δεν διαφέρουν από αυτούς της παλιάς. Τι Πέτρος ο Ερημίτης, τι μικρή Αμάλ. Οι ενοχές μετράνε. Υπάρχει μια Ευρώπη που ψάχνει ενοχές για να καλύψει το ψυχολογικό κενό της. Σε αυτήν απευθύνεται το τοτέμ της αλληλεγγύης. Και όσοι κρύβονται πίσω από τον συναισθηματικό εκβιασμό ξέρουν πολύ καλά την πολιτική και την εμπορική αξία της ενοχής».

                              (Αρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)