Εμμονές...

 

«Υπάρχουν θεσμικές και άλλες στρεβλώσεις και εμμονές, που ακόμα δεν ξεπερνιούνται – παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της κυβέρνησης να δώσει μήνυμα μεταρρυθμίσεων: Αναφέρω ενδεικτικά τρείς (από δεκάδες):

* Πρώτον, η χώρα δεν έχει ενεργειακή Πολιτική. Το να λέμε ότι στο εξής «όλα θα είναι πράσινα και μόνο πράσινα», είναι εμμονή. Δεν είναι «Πολιτική». Το φυσικό αέριο έχει ψηφιστεί από την Ευρώπη ότι θα είναι το αέριο της μετάβασης για τα επόμενα 30 (ως 50 χρόνια). Γιατί γνωρίζουν άπαντες ότι μόνες οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) δεν επαρκούν. Το φυσικό αέριο όμως είναι υδρογονάνθρακας (fossil fuel) το οποίο η κυβέρνηση δεν βάζει στο σχεδιασμό της, ενώ όλες οι άλλες το κάνουν. Πολύ περισσότερο δεν βάζει στο σχεδιασμό της εκμετάλλευση εγχώριων υδρογονανθράκων. Κι αυτό είναι τεράστιο σφάλμα – κι όχι μόνο για ενεργειακούς λόγους. Και για εθνικούς. Είπαμε να είμαστε «πράσινοι». Αλλά πιο πράσινοι απ’ όλους τους άλλους είναι λάθος.

Ακόμα και η πρόωρη απολιγνιτοποίηση είναι λάθος. Μια τουλάχιστον μονάδα από αυτές που πρόωρα καταργούνται είναι σύγχρονη (εγκαινιάστηκε μόλις το 2014)! Αντίστοιχες μονάδες λιγνίτη η Γερμανία τις κρατάει ως το 2038. Αντίστοιχες (και παλαιότερες) μονάδες λιγνίτη η Πολωνία τις κρατάει ως το 2040 (ίσως και 45). Προφανώς δεν είναι «ασύμφορες» για εκείνους. Ούτε και για μας είναι. Κι όμως εμείς τις καταργούμε από τώρα! Είπαμε να είμαστε «πράσινοι», αλλά αν είμαστε πιο πράσινοι από τους άλλους κάτι δεν πάει καλά.   Πολλώ μάλλον αν στοχεύουμε στην γενικευμένη ηλεκτροκίνηση για τα επόμενα δέκα χρόνια. Θα αυξηθούν οι ανάγκες μας σε κεντρικά παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια κατά 100% κι εμείς μειώνουμε την υφιστάμενη παραγωγή (κατά 18%, όσο ήταν η συνεισφορά του λιγνίτη). Το τεράστιο κενό που θα προκύψει ΔΕΝ πρόκειται να το καλύψουν οι «Ανανεώσιμες» μόνες τους! Με τίποτα…Είναι προφανές ότι ενεργειακή πολιτική ΔΕΝ έχουμε. Και χώρα που δεν έχει ενεργειακή πολιτική, δεν έχει Αναπτυξιακή Πολιτική…

* Δεύτερον, υπάρχει η θεσμική στρέβλωση του άρθρου 24 του Συντάγματος. Το οποίο υποτίθεται «προστατεύει» τα δάση, και στην πραγματικότητα κάνει το ακριβώς αντίθετο: ουσιαστικά «προκαλεί» δασικές πυρκαγιές. Θεωρεί «δάση» εκτάσεις παλαιών αγροτικών καλλιεργειών που «λόγκωσαν» ή παλαιά βοσκοτόπια, που επίσης «λόγκωσαν», επειδή υπήρξε εγκατάλειψη της αγροτικής δραστηριότητας τις τελευταίες δεκαετίες. Αν θέλουν σήμερα σύγχρονοι αγρότες να επιστρέψουν στα χωράφια των παππούδων τους με σύγχρονες μορφές Γεωργίας και Κτηνοτροφίας δεν μπορούν να ανακτήσουν τις εκτάσεις αυτές. Θεωρούνται «δάση» και το «απαγορεύει» το Σύνταγμα. 

Όπως δεν μπορούν να καθαριστούν τα δάση. Επίσης το «απαγορεύει» το Σύνταγμα! Και δάση που δεν καθαρίζονται ή δεν προστατεύονται (με δασικούς δρόμους και ζώνες πυρασφάλειας), συνήθως καίγονται. Ενώ χώρες όπου δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή σε σύγχρονη Πρωτογενή παραγωγή (λόγω συνταγματικής απαγόρευσης) ή σε Μεταποίηση-Βιομηχανία (λόγω αυξημένου ενεργειακού κόστους και σπάνιδος ενέργειας), είναι προφανές ότι δεν μπορούν να αναπτυχθούν μακροχρόνια. Δεν είναι δυνατό να γίνει ο Τουρισμός «μονοκαλλιέργεια». Ούτε όλοι να σιτίζονται από τον τεταρτογενή τομέα, δηλαδή τις «Υπηρεσίες».

* Τέλος είμαστε μια χώρα όπου το ευρύτερο δημόσιο καλύπτει το 50-60% του παραγόμενου ΑΕΠ (αμέσως ή εμμέσως), και η οποία θεωρεί ως βασικό κίνδυνο τον… «νεοφιλελευθερισμό»! Είναι σαν να φοβούνται οι Εσκιμώοι τα εγκαύματα από… ηλιοθεραπεία! Εδώ μιλάμε για ιδεολογική εμμονή – που οφείλουμε να την καταπολεμήσουμε. Αλλά δεν το κάνουμε. Ίσως τώρα δεν μπορούμε, λόγω πανδημίας όπου τα γενικευμένα επιδόματα ήταν απαραίτητα. Κι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως. Αλλά η πανδημία θα περάσει. Και δεν μπορούμε να θεωρούμε «ανάπτυξη», μια πολιτική «γενναιόδωρων επιδομάτων». Κάποτε πρέπει να παράγουμε ανταγωνιστικά προϊόντα.

Έχουμε λοιπόν, ιδεολογικές εμμονές, έχουμε συνταγματικές (και άλλες)  στρεβλώσεις, δεν έχουμε ενεργειακή πολιτική και, ουσιαστικά, δεν έχουμε τραπεζικό σύστημα. Ούτε γι’ αυτό το τελευταίο ευθύνεται η σημερινή κυβέρνηση, βέβαια, αλλά χωρίς τραπεζικό σύστημα δεν υπάρχει ανάπτυξη. Κι αυτό το πρόβλημα δεν έχει αντιμετωπιστεί ακόμα. Το μεγάλο θέμα της μακροχρόνιας και βιώσιμης Ανάπτυξης ακόμα δεν έχει αντιμετωπιστεί. Για την ακρίβεια ακόμα δεν έχει καν τεθεί. Αλλά χωρίς αυτό, την πανδημία θα την ξεπεράσουμε, αλλά τα δύσκολα θα έλθουν ακριβώς μετά. Είναι η συζήτηση που δεν κάνουμε, η Πολιτική που δεν συζητάμε, τα μέτρα που δεν παίρνουμε, οι τομές που δεν αποτολμάμε, το μέλλον μας που εξακολουθούμε να υποθηκεύουμε».

                          (Απόσπασμα άρθρου τoυ Θανάση Κ. από την dailypost.gr)