«Είναι γεγονός ότι με την αναχώρηση της γιγάντιας φιγούρας του Μίκη Θεοδωράκη σηματοδοτείται προοδευτικά το τέλος μιας εποχής και μιας τέχνης (μουσική και ποίηση) με ευρύτατα εθνικό (ελληνικό) χαρακτήρα και με ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Με αφορμή τα τιμητικά αφιερώματα λόγω θανάτου του Μίκη μπορούσε κανείς, τις τελευταίες ημέρες, να ακούσει ποιοτική ελληνική μουσική σε πολλά ραδιόφωνα. Μου έκανε εντύπωση διότι πρακτικά η ελληνική μουσική, με εξαίρεση ελάχιστους σταθμούς που παίζουν παλιά ελληνικά τραγούδια, δεν ακούγεται καθόλου στις μέρες μας. Και μάλιστα δεν ακούγεται (ραδιοφωνικά εννοώ) μουσική που γράφεται σήμερα από νέους Έλληνες συνθέτες που να μην συνθέτουν pop μουσική «κατανάλωσης» για την διασκέδαση της νύχτας ή να μελοποιούν ποίηση νέων-άγνωστων ελλήνων ποιητών.
Η κυριαρχία των play list έχει εξαφανίσει οτιδήποτε φρέσκο ή καινούργιο από το (όποιο) σημερινό ραδιόφωνο. Τα ίδια και τα ίδια, εμπορικά χαμηλού γούστου, ανόητου στίχου, εύπεπτης μουσικής. Και είναι προφανές ότι ο κατήφορος ακολουθεί τον κατήφορο που ακολουθεί και η ίδια η ελληνική γλώσσα.
Το λεξιλόγιο της γλώσσας που χρησιμοποιεί σήμερα ο μέσος Έλληνας δεν περιέχει ούτε το ένα δέκατο λέξεων και εννοιών που χρησιμοποιούσε ο Ελληνας των δεκαετιών 1960-1970-1980. Γλωσσική φτώχεια λοιπόν η οποία συμβαδίζει και με την προοδευτική εξαφάνιση νέων βιβλίων ποίησης στα βιβλιοπωλεία.
Πολύ λίγη φρέσκια ποίηση βρίσκει κανείς στα ράφια σήμερα, δεν την θέλουν οι
ίδιοι οι εκδότες, δεν πουλάει σήμερα η ποίηση. Σύμφωνα με μελέτες του
αμερικανού γλωσσολόγου, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Columbia, John Hamilton
McWhorter από τις 6.000 γλώσσες που μιλιούνται σήμερα προβλέπεται ότι σε 100
χρόνια θα επιβιώσουν οι 600, και αυτές σε μια μορφή πολύ απλοποιημένη,
συγκριτικά με την τρέχουσα μορφή τους, σε όλα τα επίπεδα της γλώσσας: φωνητικό,
φωνολογικό, μορφολογικό, συντακτικό, σημασιολογικό, πραγματολογικό».
(Απόσπασμα άρθρου του Θ. Δρίτσα από την ΑΤΗensvoice )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου