Πολυτεχνείο βανδάλων...

 

«Προ καιρού, διάβασα για κάτι σχέδια που υπάρχουν ώστε τουλάχιστον το κτίριο «Γκίνη» του Πολυτεχνείου να επισκευαστεί- αναστηλωθεί (αφού αποτελεί μνημείο και τμήμα μνημειακού συγκροτήματος) και να μετατραπεί σε συνεδριακό κέντρο με χώρους αναψυχής κοινού (εστιατόριο και καφετέρια). Μεγάλη ευκαιρία να αποκτήσει χρήση και μαζί χαρακτήρα ένα κτίριο μοναδικής ωραιότητας, με δική του αρχιτεκτονική ιστορία. 

Ωραία ιδέα, που δεν φαίνεται να τη βρίσκουν και τόσο όμορφη οι φοιτητικοί σύλλογοι του Πολυτεχνείου. Ενώ χαρακτηριστικές ήταν οι δηλώσεις ότι "δεν χρειάζονται καινούργια αμφιθέατρα οι φοιτητές, αφού δεν υπάρχει ανάγκη", από τον κοσμήτορα της Σχολής Αρχιτεκτόνων.» 

Το Πολυτεχνείο, ένα σπουδαίο μνημείο της σύγχρονης Ελλάδας και της σύγχρονης Ιστορίας, απαξιώνεται από την πτώση της χούντας σταθερά. Πότε του βάζουν φωτιά και το καίνε, πότε το γεμίζουν γκράφιτι, συνήθως το χρησιμοποιούν για να απλώνουν πανό στα κάγκελά του και για να παρκάρουν στα διαδρομάκια του αυτοκίνητα εργαζομένων, για να μη μακρηγορούμε, ουδείς το σέβεται. Ούτε η κοινωνία πρώτη- πρώτη, ούτε η φοιτητική κοινότητα, ούτε οι πρυτανικές αρχές, ούτε και το υπουργείο Παιδείας.

Χθες το απομεσήμερο κατέβαινα με ταξί τη Στουρνάρη. Για μια ακόμα φορά είδα το χάλι των εξωτερικών τοίχων του ενδόξου Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Είναι γεμάτοι άθλια γκράφιτι και σκισμένες αφίσες, που αποτελούν βαθύτατη προσβολή. Γιατί ποτέ δεν έχει ζητηθεί από τις Πρυτανικές αρχές να απαλείφουν καθημερινά εφόσον απαιτείται ό,τι προσβάλλει το εκπαιδευτικό Ίδρυμα και το μνημείο; Τι νομίζετε πως θα γίνει αν συνεργεία βάφουν και ξαναβάφουν καθημερινά αυτές τις ασχήμιες; 

Η εμπειρία λέει πως κάποτε θα σταματήσουν. Στην αντίθετη περίπτωση, κάτι προστίθεται διαρκώς. Θα πείτε γιατί θέτω το ερώτημα τώρα. Επειδή κάποτε πρέπει οι πολίτες να αρχίσουμε να ζητάμε αλλαγή της κατάστασης. Και επειδή υπουργείο μου, σεβαστό μου εκπαιδευτικό προσωπικό και φοιτητές με τόσα όνειρα, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα όσο το έλασσον, δηλαδή ένα καθαρό μνημείο δεν αντιμετωπίζεται».

                                     (Απόσπασμα άρθρου της Aγγ. Κώττη από το liberal.gr)