Πολλά τα λάθη...

 

«Η “συναίνεση” στην Πολιτική είναι “καλόν πράγμα”. Μόνο που αυτό που “παίχθηκε” τις τελευταίες μέρες (κι αυτό που μας σερβίρεται συστηματικά εδώ και λίγα χρόνια ως πρόπλασμα “συγκυβέρνησης” ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ), ΔΕΝ είναι “συναίνεση”! Είναι πολιτικός αφοπλισμός της ΝΔ εν ονόματι προσχώρησης της …Κεντροδεξιάς στην Κεντροαριστερά – προσχώρησης που δεν την θέλει ούτε η Δεξιά, ούτε το Κέντρο ούτε η Αριστερά! Κι για να προκύψει τελικά, κάτι που θα έχει τις “αναπηρίες” και των τριών, αλλά τις “αρετές” καμιάς από τις τρείς…

* Πρώτον όταν λέμε “συναίνεση”, εννοούμε ότι μια εκλεγμένη κυβέρνηση εφαρμόζει την πολιτική για την οποία την ψήφισε ο Ελληνικός λαός και προσπαθεί να πείσει δυνάμεις ευρύτερες και πρόσωπα πέραν της παράταξής να τη στηρίξουν. Ιδιαίτερα σε ζητήματα που ξεπερνούν την συνηθισμένη κομματική αντιπαράθεση. Για παράδειγμα Μεταρρυθμίσεις, Εξωτερική Πολιτική, Άμυνα, Ασφάλεια, Παιδεία κλπ. Όταν δεν έχεις Πολιτική – ή όταν προσχωρείς στην Πολιτική των αντιπάλων σου – και ψάχνεις να βρεις “πρόσωπα κοινής αποδοχής” για να εφαρμόσουν την πολιτική που εσύ δεν έχεις, αυτό ΔΕΝ λέγεται “συναίνεση”. Λέγεται “αποποίηση ευθύνης” και αναζήτηση “συνυπεύθυνων”.  

Ε λοιπόν, μια κυβέρνηση που θέλει να κάνει τολμηρές μεταρρυθμίσεις και να διαχειριστεί (προβλέψιμες και απρόβλεπτες) κρίσεις χρειάζεται εντελώς διαφορετικής “κοπής” πρόσωπα: Ανθρώπους που ξέρουν τι φταίει, που ξέρουν τι πρέπει και τι μπορούν να κάνουν για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, ανθρώπους που τολμούν τις ρήξεις που χρειάζονται και ξέρουν να κάνουν τις συμμαχίες που είναι απαραίτητες. Χρειάζονται οι ευρύτερες συναινέσεις, αλλά χρειάζονται και οι τομές!  Δεν είναι “συναίνεση” να λέμε “όλοι αδέλφια είμαστε”!

–Η κυβέρνηση προσπάθησε να βάλει τάξη στα Πανεπιστήμια, πράγμα για το οποίο συμφωνεί η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. 

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συμφώνησε. Είτε εν ονόματι της “συναίνεσης” με το ΣΥΡΙΖΑ η κυβέρνηση θα αποσύρει την Πολιτική της, είτε θα αναγκαστεί να την επιβάλει κόντρα στο ΣΥΡΙΖΑ.

–Η κυβέρνηση προσπάθησε να σταματήσει τις καταχρηστικές διαδηλώσεις μειοψηφιών στο κέντρο της Αθήνας, πράγμα στο οποίο επίσης συμφωνεί η μεγάλη πλειονότητα του Ελληνικού λαού. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο λυσσαλέα διαφωνεί.

Η κυβέρνηση είτε εν ονόματι της “συναίνεση” θα πάρει πίσω κι αυτή την Πολιτική της, είτε θα την επιβάλει κόντρα στις τσιρίδες του ΣΥΡΙΖΑ. Ανέφερα μόλις δύο από τα πολλά παραδείγματα. 

 “Επιτελική” λέγεται μια δομή, όταν αποκαθιστά ενιαία διοίκηση σε διαφορετικές υπηρεσίες. Ώστε να αποφεύγεται η κατάτμηση αρμοδιοτήτων και να ξεπερνώνται οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και οι γραφειοκρατικές αδράνειες. Ώστε να σχεδιάζεται η δράση τους από τα πάνω, πριν την κρίση, και να καθοδηγούνται να συντονίζονται και να γίνονται οι απαραίτητες διορθώσεις κατά τη διάρκεια της κρίσης.    

“Επιτελικό κράτος” σημαίνει – μεταξύ άλλων – λίγα υπουργεία και σαφής διαδικασία λήψης-ελέγχου αποφάσεων (chain of command, το λένε στο Harvard). Ώστε να υπάρχει ευθύνη κατά – και λογοδοσία μετά – την κρίση! Όταν φτιάχνουμε όλο και περισσότερα υπουργεία, δημιουργούμε όλο και περισσότερες αλληλο-επικαλύψεις αρμοδιοτήτων, απαιτούμε όλο και περισσότερες ΚΥΑ (Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις) για να γίνει το πιο απλό. Αυτό δεν λέγεται “επιτελικό κράτος”. Είναι το ακριβώς αντίθετο από το “επιτελικό κράτος”: “Βαβυλωνία”, το λέγαμε παλαιότερα. Ή “Σκορπιοχώρι”! 

Δεν ξέρω αν το αντιληφθήκατε αλλά έχουμε ήδη υπουργικό Συμβούλιο 57 προσώπων (χωρίς τον Πρωθυπουργό) και εκκρεμεί ο διορισμός ενός ακόμα για να φτάσουμε στους 58+1! Όταν χώρες πολύ μεγαλύτερες από την Ελλάδα (και πολύ πιο οργανωμένες) έχουν υπουργικά συμβούλια που δεν ξεπερνάνε τα 15-20 άτομα το πολύ! Αντί να σφίξουμε τη χαλαρή δημόσια Διοίκηση την…ξεχειλώσαμε εντελώς! Και ψάχνουμε πρόσωπα μειωμένης ευθύνης να τα ονομάσουμε… “κοινής αποδοχής” για να τους φορτώσουμε τα ασυμμάζευτα. Αυτό όλο είναι Λάθος. Εντελώς λάθος…»

                           (Απόσπασμα άρθρου του Θανάση Κ. από την dailypost.gr)