Απόψεις...

 

«Δεν μπορείς καθημερινά και δημοσίως να καλείς τους οδηγούς να περνούν με κόκκινο όποια διασταύρωση συναντούν. Δεν μπορείς καθημερινά και δημοσίως  να καλείς τους συμπολίτες σου να οδηγούν μεθυσμένοι. Δεν μπορείς καθημερινά και δημοσίως να καλείς ανθρώπους να κάνουν ισορροπία στο κάγκελο του μπαλκονιού τους. 

Για κάποιο λόγο όμως μπορείς, καθημερινά και δημοσιώς, να καλείς ανθρώπους να μην πάρουν μέτρα προστασίας για τον κορωνοϊό, να μην εμβολιαστούν και να βρουν τρπους να ξεγελάσουν τις αρχές.Μπορείς καθημερινά και δημοσίως να παρασύρεις ανθρώπους στον θάνατο, μπορείς καθημερινά και δημοσίως να κάνεις ό,τι μπορείς για να τιναχτεί το σύστημα υγείας στον αέρα και μπορείς να τα κάνεις αυτά γιατί οι θεσμοί που υπάρχουν για να προστατεύουν την κοινωνία και τα μέλη της είτε δεν μπορούν είτε αρνούνται να κάνουν τη δουλειά για την οποία υπάρχουν. 

Αν αυτοί που έχουν αναλάβει τη ευθύνη της προστασίας της κοινωνίας συμφωνούν, ας βρουν τον τρόπο να σταματήσουν όποιον το κάνει, αναγνωρίζοντας ότι η μέχρι τώρα δράση τους δεν διαφέρει από μια τρύπα στο νερό και ότι το μόνο που έχει προστατεύσει την κοινωνία από την πλήρη κατάρρευση είναι οι υπεύθυνοι πολίτες. Κι ότι αυτοί δεν μπορούν άλλο να παλεύουν μόνοι και αβοήθητοι. Και μπράβο τους».     

                                                                    (Μ.Βουλαρίνος- ATHensvoice)

«Οταν διάβασα ότι μία από τις τελευταίες του επιθυμίες ήταν να πεθάνει «σαν κομμουνιστής», αναρωτήθηκα τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Σε τι διαφέρει ο θάνατος ενός κομμουνιστή από τον θάνατο των κοινών θνητών; Υπέθεσα, ευλόγως νομίζω, ότι ζητούσε πολιτική κηδεία. Ευτυχώς, έπεσα έξω. Τον αποχαιρετίσαμε στη Μητρόπολη με αρχιερατικό τρισάγιο. Και περίμενα να ακούσω το «Μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων», που με συγκινεί, όχι μόνον τώρα που μεγάλωσα. Με συγκίνησε και η ομιλία της Προέδρου της Δημοκρατίας. 

Τι να πεις που δεν έχει ήδη ειπωθεί; Ομως το αίσθημα ξεχειλίζει από τις λέξεις, που τις έχουμε καταντήσει να ακούγονται κοινότοπες. Ηταν το σπάσιμο της φωνής της στο τέλος, αναπάντεχο είν’ η αλήθεια. Και ήταν και κάτι ακόμη. Η αναφορά της στο «έθνος». Εχουμε ξεσυνηθίσει τους επισήμους μας να αναφέρονται στο έθνος, το ελληνικό, στο βαθύ ουσιαστικό «εμείς» της ζωής μας. Δεν είναι ούτε η πολιτική, ούτε το κράτος, ούτε ο λαός».

                                                           (Τ. Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜEΡΙΝΗ)

«Εφυγε ως κομμουνιστής, όπως ήθελε. Και με χριστιανική εξόδιο ακολουθία, επίσης όπως ήθελε... Αυτός ήταν, αυτός είναι ο Μίκης. Τον δέχεσαι και τον αγαπάς έτσι ακριβώς. Δεν μπορείς να του «παίρνεις» λίγο από αυτό, και λίγο από εκείνο. Ολος ο Μίκης, ήταν αυτό ακριβώς. Με τις μικρές και μεγάλες «αντιφάσεις» του».

                                                                 (Χρ.Μιχαηλίδης- protagon.gr)