Ευρωπαϊκές, καλύτερες, μέρες...

 

«Το 1990 οι μισές από τις φτωχότερες περιφέρειες της ΕΟΚ ήταν ελληνικές. Για την Ελλάδα η ιδιότητα του μέλους της ΕΟΚ ισοδυναμούσε με 2o σχέδιο Μάρσαλ. Μόνο τα έτη 1985-1989 η Ελλάδα εισέπραξε από τα ταμεία της ΕΟΚ 7,9 δισεκατομμύρια δολάρια, αναλογικά τα περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Όσο καιρό δεν υπήρχαν άλλες φτωχές χώρες να περιμένουν στην ουρά, οι χώρες που πλήρωναν, κυρίως η Δυτική Γερμανία, μπορούσαν να στηρίζουν την αναδιανεμητική γενναιοδωρία – το τίμημα για τη συμμόρφωση της Ελλάδας με τις αποφάσεις της κοινότητας». 

Απόσπασμα από το 3o μέρος του μνημειώδους έργου του Tony Judt, «H Ευρώπη μετά τον πόλεμο». 

Και όμως η χώρα που ωφελήθηκε τα μέγιστα από την ένταξη της στην Ενωμένη Ευρώπη, η χώρα που από φτωχή έγινε πλούσια για να το γράψω ωμά, η χώρα που λόγω της ένταξης άλλαξε κατηγορία, σπανίως είχε έναν καλό λόγο να πει για την Ευρώπη και τους εταίρους της. Ο εθνοκεντρικός λαϊκισμός ήταν διάχυτος στην ελληνική κοινωνία, και η λατρεία της Ανατολής με την ταυτόχρονη καχυποψία για τους φραγκολεβαντίνους κυριαρχούσαν. 

Την ίδια εποχή δεν ακούγονταν σχεδόν τίποτα για την καθοριστική βοήθεια της Δύσης στην Επανάσταση του 1821. Το «Ναυαρίνο» ήταν μια υποσημείωση στην ελληνική ιστορία. Η υπόθεση της ένταξης στην ΕΟΚ ήταν έργο μια φωτισμένης μερίδας των αστικών δυνάμεων του κέντρου και της δεξιάς με επικεφαλής τον Κ. Καραμανλή. Η μακρά παραμονή του στη Γαλλία τα πέτρινα χρόνια της χούντας είχε παίξει το ρόλο της. 

Όταν ο Καραμανλής έλεγε στη Βουλή, το 1974, ότι "H Eλλάς ανήκει εις τον δυτικόν κόσμο", ο Αντρέας Παπανδρέου του απαντούσε "Προτιμούμε να ανήκουμε εις τους Έλληνας". Φυσικά και ο υπέρμαχος της εξόδου από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, Ανδρέας, όχι μόνο δεν οδήγησε τη χώρα εκτός, αλλά κατάφερε να πετύχει το 1986 τη συμμετοχή της πατρίδας μας στα περίφημα και χρυσοφόρα ΜΟΠ. 

Τα οικονομικά συμφέροντα ήταν φυσικά πάνω απ’ όλα. Διότι επέτρεπε ακόμα και στους επίδοξους σοσιαλιστές να κάνουν κοινωνική πολιτική με τα λεφτά των άλλων. Στη ρητορική βέβαια βασίλευε από τότε, τι άλλο, ο σκληρός αντισυστημισμός. Μόνο μια φωτισμένη και κοσμοπολίτικη μειοψηφία στον ανανεωτικό χώρο του «ΚΚΕ εσωτερικού» με επικεφαλής τον Λ. Κύρκο και τον Μ. Παπαγιαννάκη πίστευε στην περίφημη «Ευρώπη των λαών» δηλαδή στο ότι πιο προοδευτικό έχει ακουστεί από τη μεριά της Αριστεράς στην Ελλάδα μέχρι σήμερα. 

Αυτή η ισχυρή αντιευρωπαϊκή κληρονομιά της ευρύτερης Αριστεράς βρήκε γόνιμο έδαφος να αναπτυχθεί και να καρπίσει στην πρόσφατη οικονομική κρίση του 2010. Η ελληνική νεολαία έχει ογκώδη άγνοια για το ρόλο της Ελλάδας στην ΕΕ. Για τα κοινοτικά ταμεία, το ΕΣΠΑ, τις επιχορηγήσεις. Για τη ευρωπαϊκή ενοποίηση και τον φεντεραλισμό. Για την κοινοτική νομοθεσία. Το ελληνικό σχολείο δεν έχει ούτε μία δράση υπέρ της ενωμένης Ευρώπης. Και είναι λάθος του Υπουργείου Παιδείας και την κυβέρνησης που δεν κινητοποιούνται προς αυτήν την κατεύθυνση. 

Η μετά την πανδημία εποχή είναι μια καλή ευκαιρία, για την εισαγωγή της ιστορίας των σχέσεων Ελλάδας - Ευρώπης στα σχολεία. Θα είναι η καλύτερη υπηρεσία στη δημοκρατία και τον φιλελευθερισμό και ένα σκληρό καρφί σε κάθε είδους ολοκληρωτισμό. Να μην το ξεχνάμε, οι καλύτερες μέρες έρχονται και είναι μέρες ευρωπαϊκές».   

                              (Απόσπασμα άρθρου του Λ. Καστανά από την Αthensvoice)