Ανάποδος ρατσισμός...

 

«Αν η Μιλά ζούσε στη Συρία, η περιπέτειά της δεν θα έκανε εντύπωση σε κανέναν. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μαθευόταν καν. Η Μιλά όμως ζει στη Γαλλία. Ήταν 16 ετών όταν αποκάλυψε στο Ιnstagram ότι προτιμά τις γυναίκες από τους άνδρες και ότι αντιπαθεί το Ισλάμ. «Το Κοράνι ξεχειλίζει από μίσος». 

Οι απειλές κατά της ζωής της και οι βρισιές –«βρωμολεσβία» την ανέβαζαν, «βρωμογαλλίδα» την κατέβαζαν– την ανάγκασαν να αλλάξει σχολείο. Γράφτηκε σε ένα στρατιωτικό εκπαιδευτήριο, από όπου απεβλήθη διότι παραβίασε την εντολή να μη χρησιμοποιεί το Ιnstagram. Οι απειλές συνεχίσθηκαν και τώρα κρύβεται. 

Το περίεργο σε αυτή την ιστορία δεν είναι η αγριότητα των αντιδράσεων που προκάλεσε η Μιλά, λέγοντας πράγματα τα οποία 30 χρόνια πριν στην Ευρώπη θα περνούσαν απαρατήρητα. Το περίεργο είναι η απουσία συμπαράστασης. Οι φεμινιστικές και οι ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεις σφυρίζουν αδιάφορα. Η δε Αριστερά, που κάποτε κοπτόταν για την «εκκοσμίκευση» και την ανεξιθρησκία, τώρα συστήνει σύνεση και σεβασμό απέναντι στο Ισλάμ. 

Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, πρώην υποψήφια πρόεδρος, κατέκρινε την ασέβεια που επέδειξε το θύμα απέναντι στο Ισλάμ. Άλλο να σε βιάζει ένας απόγονος του Καρλομάγνου και άλλο ένας φανατικός ισλαμιστής. Την υπόθεση την αναφέρω διότι εικονογραφεί, στη γλώσσα της καθημερινότητας, την υπόθεση Princeton. Ο δυτικός κόσμος κηρύσσει την πολιτισμική ανοχή από την οποία εξαιρεί την ανοχή απέναντι στον εαυτό του. 

Η ευρωπαϊκή Αριστερά πρωτοστατεί στην απονέκρωση των αντιστάσεων. Αρχής γενομένης από το πανεπιστήμιο, όπου προετοιμάζονται οι ελίτ του μέλλοντός μας. Οι πολιτισμικές αντιστάσεις είναι σύνορα. Η Αριστερά υποστηρίζει ότι τα σύνορα πρέπει να καταργηθούν. Η δική μας Αριστερά, αμόρφωτη και αφελής, δεν δίστασε να τα καταργήσει στην κυριολεξία. Αλήθεια, θα οργανωνόταν ένα «gay parade» για συμπαράσταση στη διωκόμενη Μιλά; 

Φοβούνται το Ισλάμ; Απλώς σέβονται τη διαφορετικότητά του. Δηλαδή σέβονται το δικαίωμά του στον θρησκευτικό φανατισμό. Ένα είδος ανάποδου ρατσισμού: σαν να λένε ότι, ούτως ή άλλως, αυτοί δεν μπορούν να βγουν από τον σκοταδισμό τους, όπως τα καταφέραμε εμείς, οπότε ας τους δεχθούμε ως έχουν, αν θέλουμε να συνυπάρξουμε».

          (Απόσπασμα άρθρου του Τ. Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)