«Ποιος ευθύνεται για το ότι σχεδόν όλοι οι φοιτητές καθυστερούν να πάρουν το πτυχίο τους, για το ότι πολλοί δεν ολοκληρώνουν ποτέ τις σπουδές τους, για το ότι οι επιχειρήσεις δεν βρίσκουν προσωπικό κατάλληλο για τις ανάγκες τους, ενώ η ανεργία των νέων είναι τεράστια; Γενικότερα, μήπως ο διάχυτος ανορθολογισμός και το πλήθος των «ψεκασμένων» σχετίζονται με ανεπάρκεια παιδείας;
Η υψηλή προτεραιότητα στην μόρφωση ήταν επί αιώνες ισχυρό πλεονέκτημα του ελληνικού πληθυσμού. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως, η χαμηλή ποιότητα εκπαίδευσης έγινε το κύριο μειονέκτημα. Πιθανώς, ευθύνονται παράγοντες, όπως τα απόνερα του Εμφυλίου, η κρατικίστικη οργάνωση, η κυριαρχία συντεχνιών, η υιοθέτηση απλοϊκών απόψεων περί αντιαυταρχικής εκπαίδευσης, η μυθολογία του φοιτητικού κινήματος. Πάντως, η εμβληματική φράση «η αριστεία είναι ρετσινιά» συμπύκνωσε με ειλικρίνεια ένα διαδεδομένο μεταμοντέρνο σχετικισμό περί αξιών και επιστήμης.
Η επιδοκιμασία της από ένα κύκλο «προοδευτικών» διανοουμένων την συνταίριαξε με τις επιδιώξεις πολλών συνδικαλισμένων εκπαιδευτικών που αισθάνονται άβολα με κάθε είδους διακρίσεις. Αξιολογήσεις διδακτικών ικανοτήτων, βαθμολόγηση ιδρυμάτων, πρότυπα και πειραματικά σχολεία απορρίπτονται. Από το 1983 καταργήθηκαν τα πρότυπα, αφού «η κοινωνία μας δεν χρειάζεται ελιτίστικα σχολεία». Η ιδεοληψία δεν δεχόταν θεσμούς που ανιχνεύουν ταλαντούχο ανθρώπινο δυναμικό.
Μια εκπαίδευση που ωθεί στην ελάσσονα προσπάθεια οδηγεί σε ισοπέδωση προς τα κάτω, αναπτύσσει «σοβιετική» σκέψη και κρατικίστικη νοοτροπία. Η υποτίμηση των αρίστων ναρκοθετεί τις δυνατότητες παροχής σε όλα τα παιδιά του δικαιώματος να επιλέγουν και της ευκαιρίας να αναπτύξουν ιδιαίτερες ικανότητες. Σήμερα, εκπαιδευτική πτώχευση εκδηλώνεται σε όλες οι βαθμίδες, περισσότερο δε στα γενικά και τεχνικά δευτεροβάθμια σχολεία. Οι πιο πολλοί μαθητές κάπου θα μπουν, άρα τους απασχολούν υπερβολικά οι εισαγωγικές εξετάσεις, καταστρέφοντας το Λύκειο, ενώ τα Πανεπιστήμια πλημμυρίζουν από πρωτοετείς φοιτητές χαμηλού επιπέδου.
Κύρια θύματα τα περιφερειακά ιδρύματα, ενώ τα πιο ελκυστικά υφίστανται βαριές συνέπειες από αθρόες μετεγγραφές, με ποικίλες πραγματικές ή ψεύτικες δικαιολογίες (π.χ. στο ΕΜΠ εισήλθε το 2019 με εξετάσεις και μετεγγραφές το 265% όσων μπορούν να εκπαιδευθούν κανονικά!). Από τα άτυχα νέα παιδιά που λιμνάζουν ως φοιτητές, ένα μεγάλο ποσοστό δεν θα τελειώσει ποτέ τις σπουδές, ενώ πολλοί, αναζητώντας κάποια αυτοεκτίμηση σε χώρους ανομίας και ψευδαίσθησης εξουσίας, θα καταφύγουν στις αγκαλιές «παρατάξεων» διαμαρτυρίας, που ενδημούν στους πανεπιστημιακούς χώρους.
Τα ιδρύματα βέβαια θα υπερηφανεύονται για τους λίγους καλούς αποφοίτους «που διαπρέπουν στο εξωτερικό».Στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μοχλός που εμποδίζει κάθε εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση είναι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δασκάλων και καθηγητών. Συμπλέουν με μια ασφυκτική κρατική καθοδήγηση του περιεχομένου και του τρόπου διδασκαλίας. Η αξιολόγηση γίνεται κόκκινο πανί, η πρωτοβουλία καταπνίγεται, η μονιμότητα και η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία φέρνουν το βόλεμα και την προσκόλληση στην ακινησία.
Στα Πανεπιστήμια, φοιτητοπατέρες και στελέχη παρατάξεων, συνδικάτα, συντεχνίες και κάποιοι ισχυροί καθηγητές που έχουν λόγους να μην αλλάξουν τα πράγματα φτιάχνουν ένα ετερογενές μείγμα που εξασφαλίζει στασιμότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, κατά κανόνα, οι εκλεγόμενοι πρυτάνεις δεν θίγουν καθόλου την ανομία και τις καθιερωμένες ισορροπίες. Εφευρέθηκε και η Σύνοδος Πρυτάνεων, άτυπο όργανο που δεν προβλέπεται από το νόμο, αλλά υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει την ακαδημαϊκή κοινότητα. Με το πολιτικό της βάρος, λειτουργεί ως φρένο σε κάθε απόπειρα της πολιτείας να μεταρρυθμίσει το Πανεπιστήμιο.
Κανένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού και καινοτομίας, καμία βιώσιμη ανάπτυξη, καμία πραγματική προσαρμογή της χώρας στη 4η Βιομηχανική Επανάσταση δεν έχουν δυνατότητα επιτυχίας χωρίς ριζική αναμόρφωση των Πανεπιστημίων. Μεταξύ άλλων, απαιτούνται αλλαγή τρόπου διακυβέρνησης, ολοσχερής κατάργηση των πανεπιστημιακών Τμημάτων, παύση επώασης μετριοτήτων που καταλαμβάνουν καθηγητικές θέσεις με στήριξη από ανεξέλεγκτες βαρονίες.
Ύψιστη προτεραιότητα μεν, αλλά στοίχημα πολιτικά επικίνδυνο.
Προϋποθέτει παράκαμψη των εμποδίων και μετωπική σύγκρουση με τους πυλώνες του
«βαθέος πανεπιστημίου», που υπερασπίζονται πάσει θυσία την στασιμότητα.
Περιλαμβάνουν καθηγητικά-πρυτανικά κατεστημένα και σχεδόν το σύνολο των
κομματικών ή εξωκοινοβουλευτικών φοιτητικών παρατάξεων και συνδικάτων
διοικητικών υπαλλήλων ή διδασκόντων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου