Οι χαϊδεμένοι του κράτους...

 

«Η κυβέρνηση μελετά να θεσμοθετήσει με νόμο ένα πριμ παραγωγικότητας στους δημοσίους υπαλλήλους. Στόχος, όπως είπε ο κ. Μάκης Βορίδης, είναι η επιβράβευση των δημοσίων υπαλλήλων που υπερβάλλουν εαυτόν, ιδιαίτερα εκείνων που εργάζονται σε υπηρεσίες με αυξημένο φόρτο εργασίας. Θεωρητικά δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Ένα μπόνους σ’ αυτούς που εργάζονται σκληρά στο Δημόσιο αποτελεί τη δίκαιη αναγνώριση της πολιτείας προς όσους κάνουν με αυταπάρνηση τη δουλειά τους για να βοηθούν στην εξυπηρέτηση των πολιτών.

Ωστόσο –εκτός από ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις– από την καθημερινή εμπειρία του πολίτη με το Δημόσιο το συμπέρασμα που βγάζει κανείς για τους εργαζομένους στο κράτος προκαλεί κατάθλιψη και συχνά οργή. Και δεν δικαιολογεί με κανέναν τρόπο την προτεραιότητα που δίνει η κυβέρνηση στη θεσμοθέτηση ενός πριμ παραγωγικότητας για τους δημοσίους υπαλλήλους. 

Γιατί, ως γνωστόν, μεγάλο μέρος των εργαζομένων στο κράτος είναι άφαντοι, αρκετοί δουλεύουν ελάχιστα και δεν έχουν καμία διάθεση να εξυπηρετήσουν τον κόσμο – δεν απαντούν καν στα τηλέφωνα για να δώσουν οδηγίες. Υπάρχουν μάλιστα δημόσιοι υπάλληλοι που… νοιάζονται τόσο πολύ για την εξυπηρέτηση του πολίτη, ώστε αποφάσισαν να κάνουν απεργία επειδή ο κ. Χατζηδάκης προσέλαβε έκτακτους υπαλλήλους για να διεκπεραιώσουν πιο γρήγορα τη «χαρτούρα» προκειμένου να βγει η σύνταξη σε 150.000 συνταξιούχους οι οποίοι περιμένουν εδώ και τρία χρόνια. 

Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Όπως οι γιατροί και οι νοσηλευτές του ΕΣΥ – που δουλεύουν δωδεκάωρα κάθε μέρα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο για να αντιμετωπίσουν τις αυξημένες ανάγκες της πανδημίας. Αλλά και εκείνοι που έστησαν και «τρέχουν» υποδειγματικά σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο το τεράστιο εμβολιαστικό πρόγραμμα της χώρας. Αλλά γι’ αυτούς που έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να κρατήσουν όρθιο το δημόσιο σύστημα υγείας και να αντεπεξέλθουν στον πόλεμο κατά του κορωνοϊού δεν ακούσαμε κάποια οικονομική επιβράβευση. Κανένα πριμ παραγωγικότητας.

Φίλος γιατρός μού έλεγε ότι από την ημέρα που έγινε COVID το νοσοκομείο στο οποίο εργάζεται, όλοι οι γιατροί μπήκαν σε διπλές εφημερίες κάτω από πολύ δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στον τεράστιο φόρτο της εισαγωγής και περίθαλψης των ασθενών. Για όλα αυτά τα έξτρα οκτάωρα και τις υπερωρίες, ωστόσο, κανένας γιατρός δεν αμείφθηκε παραπάνω. Εκείνος είναι διευθυντής με 35 χρόνια προϋπηρεσία και εισέπραξε 620 ευρώ τον μήνα για όλες αυτές τις εφημερίες της πρώτης γραμμής. Και γιατροί με λιγότερα χρόνια εισέπραξαν λιγότερα από 500 ευρώ τον μήνα για τις συνεχείς εφημερίες τους.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η θεσμοθέτηση του πριμ παραγωγικότητας στους δημοσίους υπαλλήλους ακούγεται πιο πολύ για προσπάθεια πολιτικού προσεταιρισμού τής πιο καλομαθημένης τάξης εργαζομένων της χώρας παρά για κίνηση εξορθολογισμού της λειτουργίας του Δημοσίου. Διότι από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ο πολίτης δεν περιμένει «χάιδεμα» των αυτιών των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά ένα σοβαρό νοικοκύρεμα του δημόσιου τομέα, με μετακινήσεις υπαλλήλων από υπηρεσίες στις οποίες «κάθονται» σε υπηρεσίες όπου το προσωπικό είναι λίγο και τρέχει.

Κανονικά, μάλιστα, με όλες αυτές τις χιλιάδες ψηφιακές υπηρεσίες που έχει δημιουργήσει ο κ. Πιερρακάκης (1.100 αν θυμάμαι καλά), ένα κομμάτι των δημοσίων υπαλλήλων έχουν σήμερα ακόμα λιγότερη δουλειά και θα έπρεπε ήδη να μετακινούνται σε υποστελεχωμένα υπουργεία – π.χ. το υπουργείο Οικονομικών, που έχει ακόμη μεγάλες ανάγκες προσωπικού.

Καταλαβαίνουμε βεβαίως ότι και αυτή η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για την εκλογική πελατεία της – 600.000 ψήφοι είναι αυτές και υπερδιπλάσιες αν μετρήσει κανείς και τις οικογένειές τους. Ωστόσο, η χώρα χρεοκόπησε από τις σπατάλες του Δημοσίου και τις εκατοντάδες χιλιάδες ρουσφετολογικές προσλήψεις, τα παράνομα επιδόματα, τις διαφόρων ειδών συντάξεις-μαϊμού και τους εκατοντάδες δημόσιους οργανισμούς-σφραγίδες με εργαζομένους-φαντάσματα, οι οποίοι εμφανίζονταν μία φορά τον μήνα για να πληρωθούν και μόνο.

Επιπλέον, στη δεκαετία των μνημονίων όλος ο δημόσιος τομέας έμεινε στο απυρόβλητο με μικρές περικοπές μισθολογίου και φυσικά καμία απολύτως απόλυση, την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις έβαζαν λουκέτο και σχεδόν ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έμεναν άνεργοι και αβοήθητοι, κι ακόμη δεν έχουν καταφέρει να βρουν δουλειά και να ορθοποδήσουν».

                                 (Άρθρο του Ν. Παπαδόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)