«Αρχές Μαρτίου στην Ιταλία, ο θάνατος ενός ανθρώπου με εμφύσημα αποκάλυψε ότι μια νοσοκόμα, θετική στον κορωνοϊό, ευθυνόταν για τη μετάδοση του ιού σε 14 ασθενείς. Μια νοσοκόμα που είχε αρνηθεί να εμβολιαστεί. Η αποκάλυψη έδωσε την αφορμή στον Ντράγκι να επιβάλει μέσα σε λίγες μέρες ως υποχρεωτικό τον εμβολιασμό σε όλους τους σχετιζόμενους με το σύστημα υγείας. Πλέον όποιος φοράει άσπρη μπλούζα στην Ιταλία και δεν θέλει να εμβολιαστεί έχει δύο δρόμους. Ή άδεια άνευ αποδοχών ή μετακίνησή του σε άλλη, κατώτερη μισθολογικά θέση.
Οι περισσότεροι νοσοκομειακοί που αποφεύγουν να κάνουν το εμβόλιο, λοιπόν, δεν είναι «ψεκασμένοι», είναι άλλης κατηγορίας. Είναι αυτοί που σκέφτονται: «Αφού το εμβόλιο θα το κάνουν όλοι οι άλλοι, γιατί να το κάνω και εγώ;» Ή «ας το κάνουν όλοι οι άλλοι και αν δεν υπάρξουν παρενέργειες, σε λίγους μήνες, αν χρειαστεί, τότε θα το κάνω και εγώ».
Την ίδια σκέψη κάνουν δεκαετίες τώρα πολλοί συνέλληνες σε μια σειρά από προβλήματα.
«Για να έχουμε έσοδα, όλοι πρέπει να πληρώνουν τους φόρους τους, αλλά εγώ μπορώ να φοροδιαφεύγω».
«Για να μην έχουμε έλλειμμα στα ασφαλιστικά ταμεία, όλοι πρέπει να ασφαλίζουν τους εργαζομένους τους, αλλά εγώ μπορώ να απασχολώ και κάποιους σε “μαύρη” εργασία».
«Για να είναι οι θάλασσές μας καθαρές, κανείς δεν πρέπει να αφήνει πίσω του σκουπίδια, αλλά εγώ μπορώ να θάβω το κυπελλάκι του καφέ στην άμμο».
«Για να μην είναι
αβίωτη η ζωή στην πόλη, δεν πρέπει να κατεβαίνουμε με τα αυτοκίνητα στο κέντρο.
Έτσι κι εγώ θα βρίσκω πάντα πάρκινγκ έξω από το αγαπημένο μου καφέ». Ναι, είναι
η γνωστή φιλοσοφία του «ωχαδελφισμού».
(Απόσπασμα άρθρου του Σ. Θεοδωράκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου