Απόψεις...

«Το 1990, η Ιρλανδία είχε ονομαστικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ περί τα 11.900 δολάρια—λίγο μπροστά από την Ισπανία (11.800) και σημαντικά πιο πάνω από την Ελλάδα (7.600). Σήμερα, όμως, προβλέπεται για το 2025 να φτάσει περίπου στα 108.000 δολάρια, ενώ εμείς μετά βίας θα αγγίξουμε τα 25.000. Πώς; Με θαρραλέες πολιτικές: χαμηλή φορολογία (ειδικά στην εταιρική φορολόγηση), προσέλκυση ξένων επενδύσεων, διάθεση να ξηλωθεί η γραφειοκρατία. 

Η Ελλάδα, αντίθετα, εγκλωβίστηκε σε ένα βαρύ κρατικό μοντέλο—ένα «κράτος-πατερούλη» που επιβάρυνε τα δημόσια ταμεία και αποθάρρυνε την ιδιωτική πρωτοβουλία. Eνώ είχαμε και εμείς τη συγκυρία της ΕΟΚ/ΕΕ, με κοινοτικά κονδύλια και πόρους, δεν τολμήσαμε τις απαραίτητες τομές. Και αν ο τίτλος του «κράτους με πιο υψηλό χρέος στην ΕΕ» δεν μάς ταρακουνά, η σύγκριση με την ιρλανδική εκτόξευση σίγουρα θα έπρεπε.

Το 1990, η Πολωνία και η Ρουμανία βρίσκονταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από την Ελλάδα, με κατά κεφαλήν ΑΕΠ μόλις 1.700 και 1.600 δολάρια αντίστοιχα. Όμως σήμερα, η Πολωνία φτάνει τα ~24.500 δολάρια, σχεδόν μας αγγίζει, και η Ρουμανία (~20.000 δολάρια) πλησιάζει γοργά. Οι μεταρρυθμίσεις-σοκ (shock therapy), το άνοιγμα στις αγορές και η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική ήταν «επώδυνες», μα εντέλει έδωσαν στους πρώην κομμουνιστές ανταγωνιστικές οικονομίες. 

Εμείς, αντί να επωφεληθούμε από το γεγονός ότι ξεκινούσαμε πολύ μπροστά, καθηλωθήκαμε σε ένα σύστημα που συνεχίζει να «καίει» πόρους σε χρέος και δαπάνες χαμηλής αποδοτικότητας. Ακόμα και η ανεργία—αναμενόταν να είναι 9,5% το 2025—μοιάζει τεράστια δίπλα στο 2,5% της Πολωνίας, δείχνοντας πόσο οι ευκαιρίες εργασίας σε εμάς είναι περιορισμένες από τη γραφειοκρατία και το «βαρύ» κράτος. 

Χρειαζόμαστε εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις: αληθινό άνοιγμα της αγοράς, ισχυρές επενδυτικές πρωτοβουλίες, ριζικές περικοπές της γραφειοκρατίας, σύγχρονη δημόσια διοίκηση—κι ένα κύμα ικανών και αποφασισμένων προσώπων στο κυβερνητικό σχήμα που δεν θα διστάσουν μπροστά στις δυσκολίες. Τα δεδομένα μας φωνάζουν ότι ο καιρός των μισών λύσεων τελείωσε. Μπροστά μας υπάρχει το δίλημμα: «Ή τολμάμε ή βουλιάζουμε»· όποιος διστάσει θα διαψεύσει και πάλι τις ελπίδες της ελληνικής κοινωνίας, χαρίζοντας την ατζέντα στους ακραίους. 

Αντίθετα, μια θαρραλέα, φιλελεύθερη προσέγγιση—δίπλα στην ευρωπαϊκή εμπειρία της Ιρλανδίας ή της ταχύτατης ανάκαμψης της Πολωνίας—θα μπορούσε να σημάνει το ξεκίνημα μιας νέας εποχής. Γιατί η επιλογή πια δεν είναι μεταξύ τακτικής ανακατανομής υπουργών ή μικρών ρετουσαρισμάτων· είναι κυριολεκτικά «κάνουμε την αλλαγή ή βουλιάζουμε».

                                                                           (Αλ. Σκούρας-liberal.gr)

«Είναι ολοφάνερο πως ρυθμιστές της πολιτικής ζωής της πατρίδας μας είναι πλέον πρόσωπα που δεν έχουν καμιά σχέση με την πολιτική. Αυτοί διαμορφώνουν την καθημερινή ατζέντα και το τραγικό είναι πως πρόκειται για ανθρώπους αστοιχείωτους και απαίδευτους. Κι όμως, τους έδωσαν χώρο και λόγο και με τις ανοησίες τους δηλητηριάζουν μια ολόκληρη κοινωνία. Θα μου πείτε για να συμβαίνει αυτό υπάρχει ένα γενικότερο υπόβαθρο που το επιτρέπει. 

Για να έχει ο λόγος τους αυτόν τον ρυθμιστικό χαρακτήρα υπήρχε ένα ευρύτερο έλλειμμα, ένα μεγάλο κενό που ήρθαν αυτοί οι απίθανοι τύποι να το καλύψουν. Πονηροί καραγκιόζηδες που γνωρίζουν πως όσο μεγαλύτερο το ψέμα τους τόσο πιο πιστευτό θα γίνει από ένα κοινό που είναι πρόθυμο να ακούσει εδώ και πολλά χρόνια τέτοιες ανοησίες. Από ένα κοινό που δε βάζει στη βάσανο της κριτικής αυτά που ακούει είτε γιατί σε διαθέτει κριτική σκέψη είτε γιατί έχει παραιτηθεί από αυτήν. 

Αυτή η νοοτροπία έρχεται από το πρόσφατο παρελθόν, όταν κάποιοι πίστεψαν – και ήταν οι περισσότεροι – πως με ένα νόμο με ένα άρθρο θα σκίζαμε τα μνημόνια. Σήμερα διαπιστώνουμε πως η βλάβη στον εγκέφαλο είναι μόνιμη και κληρονομική. Ένα σημαντικό κομμάτι της επόμενης γενιάς διαπαιδαγωγήθηκε με αυτόν τον παραλογισμό, γοητεύτηκε από αυτόν και πρωταγωνιστεί στον ζόφο που ζούμε σήμερα. Διότι πρόκειται περί ζόφου, ένας συνταξιούχος πυροσβέστης και ένας κινηματογραφιστής να καθορίζουν την επικαιρότητα και το πολιτικό κλίμα. Να είναι τα βαρόμετρα των εξελίξεων. 

Εννοείται πως οι ευθύνες των συστημικών πολιτικών είναι τεράστιες για αυτή την υποτροπή. Για αυτό το ξανακύλισμα στη συνωμοσιολογία, διότι με τη συμπεριφορά τους – πιο συγκεκριμένα με την αδράνεια και τις παραλείψεις τους και τις λανθασμένες επιλογές τους – συνέβαλαν τα μέγιστα στην επανεμφάνιση αυτού του φαινομένου».

                                                                            (Σ.Μουμτζής-liberal.gr)