Απόψεις...

 

«Δεν είναι μόνον τα χθεσινά επεισόδια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που μας θύμισαν μέρες που η πλειοψηφία των πολιτών θα ήθελε να ξεχάσει. Μέχρι και τον χώρο του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτου βεβήλωσαν με σπρέι. Σχεδόν από τον καινούργιο χρόνο, σαν κάποιος να έδωσε το σύνθημα, έχουμε συνεχή, καθημερινά επεισόδια και πράξεις πολιτικής βίας που στην κλιμάκωσή τους πήραν τα χαρακτηριστικά των τρομοκρατικών πράξεων. 

Επεισόδια στα πανεπιστήμια με τις καταλήψεις, αλλά και νυκτερινές καταδρομικές επιθέσεις και καταστροφές περιουσίας ιδιωτών, επεισόδια στα Εξάρχεια με στοχευμένη βία, τρομοκρατικές ενέργειες στις οποίες φέρεται να συμμετείχαν και στρατιωτικοί και χθες στις εκδηλώσεις για τα θύματα των Τεμπών είχαμε εκτεταμένα επεισόδια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. 

Αυτή τη φορά δεν υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ για να τον κατηγορήσουμε πως τα υποκίνησε. Είναι πολυτραυματίας και ανίκανος να κάνει το παραμικρό. Και αυτό ακριβώς είναι το πολιτικό πρόβλημα. Υπάρχει ένα μεγάλο κενό το οποίο νομίζουν κάποιες περιθωριακές συλλογικότητες πως αυτές μπορούν να το καλύψουν. Ένα κενό που δημιουργεί πρόβλημα στην απορρόφηση της αντίδρασης συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων απέναντι στην κυβερνητική πολιτική.

Το 2011 είχαμε την οργή των αγανακτισμένων. Σήμερα γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί μια μάζα νέο-αγανακτισμένων. Ποιο ήταν το μοναδικό χαρακτηριστικό των αγανακτισμένων του 2011; Ο ακτιβισμός και οι τραμπουκισμοί. Η έκφραση της λαϊκής οργής στο πεζοδρόμιο και στις πλατείες, προνομιακούς χώρους δράσης της Αριστεράς και της νεοεμφανισθείσας αντισυστημικής άκρας Δεξιάς. 

Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο τι όπλα διαθέτει η κυβέρνηση; Πώς θα μπορέσει να αντιμετωπίσει, για ένα ακόμα τρίμηνο, μια μεθοδευμένη και κατευθυνόμενη κοινωνική αναταραχή; Και στην παραπάνω εξίσωση δε βάζω ούτε την ακρίβεια ούτε τη δραματική αύξηση των μεταναστευτικών ροών που προσθέτουν θυμό και δυσαρέσκεια. 

Πάντως, ο χειρότερος τρόπος αντιμετώπισης όλης αυτής της δυσάρεστης και δυσώδους κατάστασης είναι η επανάπαυση, δηλαδή η αντίληψη πως τα φαινόμενα αυτά θα εκτονωθούν συν τω χρόνω με την αλλαγή της πολιτικής ατζέντας. Το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι πως κάθε αλλαγή ατζέντας προσθέτει προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα, αντί να περιθωριοποιεί τα προηγούμενα».

                                                                      (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Το εσωτερικής κατανάλωσης αφήγημα της απειλούμενης Ρωσίας, διανθισμένο με απειλές για πυρηνικό πόλεμο εφόσον η Δύση εμπλακεί πιο άμεσα στον πόλεμο στην Ουκρανία, επαναφέρει ως μοναδικό «καταφύγιο» ο Βλαντιμίρ Πούτιν στη σκιά των δηλώσεων του Γάλλου προέδρου, Εμανουέλ Μακρόν, για μία Ευρώπη που «δεν πρέπει να αποκλείσει τίποτα», ακόμη και την ανάπτυξη χερσαίων δυνάμεων στο μέτωπο, για να ανασχέσει τη ρωσική απειλή.

Έχοντας «βαφτίσει» μία απρόκλητη στρατιωτική επίθεση εναντίον κυρίαρχης χώρας σε αμυντικό πόλεμο προς υπεράσπιση της δήθεν απειλούμενης «μητέρας πατρίδας», ο Ρώσος πρόεδρος «επιστρατεύει» όχι για πρώτη, και πιθανότατα ούτε για τελευταία φορά, το απόλυτο και έσχατο μέσο αποτρεπτικής ισχύος».

                                                                                  (Ευ. Μπίφη- liberal.gr)