Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940...

 

Η πορεία προς το μέτωπο...

 

« Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί από Χειμάρρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο. 

Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου φορές εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. 

Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία-μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο. 

Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ’ αερόπλανα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το ’χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως. 

Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήπτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ’ τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα […] 

Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν’ απαντούμε, απ’ τ’ άλλο μέρος να ’ρχονται, οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους. Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο. Κι όπου κατόπι σαν ακούγανε για πού τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα. 

Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι. «Όι όι, μάνα μου», «όι όι, μάνα μου», και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που ’λεγαν, όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου. 

Ήταν φορές που εσέρνανε μαζί τους κι αιχμαλώτους, μόλις πιασμένους λίγες ώρες πριν, στα ξαφνικά γιουρούσια που κάναν τα περίπολα. Βρωμούσανε κρασί τα χνώτα τους, κι οι τσέπες τους γιομάτες κονσέρβα ή σοκολάτες. Όμως εμείς δεν είχαμε, ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας, και τα λίγα μουλάρια μας κι εκείνα ανήμπορα μέσα στο χιόνι και στη γλιστράδα της λασπουριάς. 

Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν μεριές μεριές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες».

                                                                            Οδυσσέας Ελύτης-  "Αξιον Εστί"

- Προσωπικά εσείς, σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός, τι κάνατε στον αγώνα; τον ρωτούν.

- Τι να έκανα εγώ, ένα χαλασμένο παιδί της Αθήνας. Με κόπο ανυπολόγιστο, κατάφερα να είμαι απλώς συνεπής προς την αποστολή μου. Αλλά είδα στο πρόσωπο των στρατιωτών μου τη λάμψη που είναι ικανός ο Ελληνισμός ν” αναδύσει όταν πιστεύει στο δίκιο του. Και γνώρισα από πολύ κοντά την αψηφισιά του θανάτου, την ακατάβλητη θέληση της ζωής που έγινε τελικά και δική μου.

Στο μέτωπο, αρρώστησα από βαρύτατο τύφο. Τα νερά που πίναμε, όπου βρίσκαμε, ανάμεσα στα πτώματα των μουλαριών, ήτανε μολυσμένα. Χωρίς να γνωρίζω τι έχω, χρειάστηκε να κάνω τρία μερόνυχτα με τα πόδια κα με ζώο σε βατόδρομο και να διακομισθώ στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων.

Έμεινα εκεί σαράντα μέρες με σαράντα πυρετό, ακίνητος, με πάγο στην κοιλιά. Με είχανε αποφασίσει αλλά εγώ δεν είχα αποφασίσει τον εαυτό μου. Θυμάμαι, ότι αρνήθηκα να με μεταφέρουν στο μικρό θάλαμο των ετοιμοθανάτων, όπως κάποιο άλλο βράδυ αρνήθηκα πεισματικά να κοινωνήσω και να εξομολογηθώ στον παπά που μου φέρανε, όταν η κρίση της αρρώστιας έφτασε στο κατακόρυφο. 

Μόλις αρχίζανε οι βομβαρδισμοί, ανοίγανε το διπλανό μου παράθυρο -μη σπάσουν τα τζάμια και τιναχτούν επάνω μου- και φεύγανε όλοι στα καταφύγια. Έτσι πέρασα όλες τις τρομερές πρώτες μέρες της γερμανικής επιθέσεως. Κατάμονος, σ” έναν έρημο θάλαμο, και γεμάτος πληγές από την απόλυτη ακινησία.

Και την ημέρα που κρίθηκε ότι είχα γλυτώσει και άρχισε να υποχωρεί ο πυρετός, ήρθε η διαταγή να εκκενωθεί το Νοσοκομείο. Με βάλανε όπως-όπως σ” ένα φορείο, που το χώσανε σ” ένα φορτηγό αυτοκίνητο.

Η φάλαγγα από τα Γιάννενα ως το Αγρίνιο πυροβολήθηκε οχτώ φορές από τα «στούκας». Οι φαντάροι τρέχανε στα χωράφια, όμως εγώ ήταν αδύνατον να σταθώ όρθιος έστω και για μια στιγμή. Τελικά στο Αγρίνιο, με παρατήσανε σ” ένα πεζούλι και φύγανε. 

Μια καλή κοπέλλα, εθελοντής νοσοκόμος με άλλη αποστολή, με βοήθησε κα μ” έσυρε ως το υπόγειο μιας καπναποθήκης, όπου σωριάστηκα κι έμεινα τρεις μέρες (…) Οι γιατροί στην Αθήνα τρίβανε τα μάτια τους. Σύμφωνα με την Επιστήμη, θα έπρεπε με την πρώτη παραμικρή μετακίνηση να πάθω εντερορραγία και να τελειώσω (…) αν «έζησα το θαύμα» σώθηκα και από ένα θαύμα. 

Η Αλβανία, για τη σωματική μου υπόσταση ήταν μια περιπέτεια αβάσταχτη, αλλά για την ψυχική μου όμως ιστορία, μια τομή βαθιά. (…) έγινε αιτία ο πόλεμος να συνειδητοποιήσω τι είναι ο αγώνας, ο ομαδικός πλέον και όχι ο προσωπικός. Θέλω να πω τι σημαίνει να μάχεσαι ενταγμένος σε μιαν ομάδα, που έχει ορισμένα ιδανικά, και να μάχεσαι κι εσύ γι’ αυτά.

(Από συνέντευξη του Οδ. Ελύτη στο φοιτητικό περιοδικό «Πανσπουδαστική» με τίτλο «Έζησα το θαύμα της Αλβανίας»- 1965)

Εδώ ...γελάμε

                                                                                                                                   (Χρ.Παπανίκος)

Ρήσεις...

 

Το δίλημμα είναι απλό...

  

«Υπάρχουν δύο τρόποι για να κυβερνήσει κανείς. Ο ένας είναι να παραμείνει θεατής και στην καλύτερη περίπτωση καλός διαχειριστής, ο άλλος είναι να κάνει πολιτική με όλο το νόημα αυτής της λέξης, δηλαδή να αλλάξει το παιχνίδι. 

Στην παρούσα συγκυρία, αλλαγή στο παιχνίδι, σημαίνει αλλαγή παραδείγματος στην άσκηση πολιτικής. Αυτό σημαίνει εγκατάλειψη, απόρριψη των παλιών μεθόδων και τακτικών, οι οποίες απλά δημιούργησαν ένα υδροκέφαλο, αναποτελεσματικό, δυσκίνητο κράτος, το οποίο κρατάει ομήρους τους πολίτες με όρους πολιτικής φεουδαρχίας. Σημαίνει, βέβαια, και κάτι άλλο: πως θα πρέπει να αλλάξουν πολλά, να απορριφθούν/καταργηθούν αναποτελεσματικοί θεσμοί και διαδικασίες, να υιοθετηθούν νέες, καινοτόμες και αποτελεσματικές. 

Η μπάλα είναι στην πλευρά της κυβέρνησης και ο αντίπαλος ανύπαρκτος. Ουσιαστικά παίζει μόνη της, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ παραδέρνει στη δική του, υπαρξιακή κρίση και το ΠΑΣΟΚ αναζητάει το δικό του βηματισμό στην πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ιδανική συνθήκη, παρόμοια της οποίας, προσωπικά δεν θυμάμαι από το 1974 και μετά. 

Ως εκ τούτου το δίλημμα για την κυβέρνηση είναι απλό: ή θα αρκεστεί σε μια απλή διαχείριση των πραγμάτων, σε ένα day to day management είτε θα ανεβάσει στροφές και θα επιδοθεί σε μια μεταρρυθμιστική προσπάθεια, αναζητώντας στηρίγματα στην κοινωνία. Η κοινωνία από την πλευρά της, έχει αποδείξει τόσο με τις βουλευτικές εκλογές, όσο και με τα μηνύματα των αυτοδιοικητικών, πως περιμένει πολύ περισσότερα από την απλή διαχείριση των πραγμάτων. 

Μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, περιμένουν τις τομές εκείνες, οι οποίες όχι μόνο θα βελτιώσουν την καθημερινότητά τους, αλλά και θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για καλύτερες προοπτικές. Αυτοί οι πολίτες, είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι της κυβέρνησης και θα πρέπει με τη σειρά της να δείξει πως τους αφουγκράζεται, τους ακούει, λαμβάνει σοβαρά τις ανησυχίες και τις προσδοκίες της. Άλλους συμμάχους δεν έχει κι ούτε πρόκειται να βρει. 

Τομές στη δημόσια υγεία, στη δημόσια ασφάλεια, στη δημόσια παιδεία, στις σχέσεις πολίτη - κράτους, στην οικονομία, στην άμυνα, στο μεταναστευτικό. Μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση δεν δείχνει να έχει πάρει αυτό το συγκεκριμένο μήνυμα, η δε πρώτη περίοδος της διακυβέρνησής της, κρίνεται επιεικώς ως άτολμη και σε ορισμένα σημεία, αναποτελεσματική. 

Στην πολιτική, όμως, όπως και στη φύση, το κενό δεν μένει για πολύ καιρό ακάλυπτο, ενώ ο πολιτικός χρόνος και κεφάλαιο, μπορούν να εξαντληθούν εύκολα και γρήγορα. Αν η κυβέρνηση δεν βάλει ρότα για μία μεταρρυθμιστική έκρηξη, να είναι σίγουρη πως το πολιτικό της κεφάλαιο θα εξανεμιστεί γρήγορα και θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, όχι από την υπνωτούσα αντιπολίτευση, αλλά από τους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι απογοητευμένοι θα της γυρίσουν την πλάτη. 

Ο επερχόμενος χειμώνας θα είναι δύσκολος και για την κυβέρνηση και για τους πολίτες. Η διαρκώς αυξανόμενη ένταση στο ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον, η συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία, το πρόβλημα των εφοδιαστικών αλυσίδων που προέκυψε από την πανδημία, προκαλούν εντάσεις στο οικονομικό περιβάλλον με την συνακόλουθη αύξηση των τιμών των καυσίμων και των τροφίμων. 

Τα προβλήματα αυτά, δεν λύνονται από τη μία ημέρα στην άλλη. Σημαντικό, ωστόσο, είναι να δημιουργηθούν συνθήκες και προϋποθέσεις, ώστε να μειωθεί η ανασφάλεια στην ψυχολογία των πολιτών. Αυτή είναι η δουλειά της κυβέρνησης και όχι της αντιπολίτευσης, η οποία θα φροντίσει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση».

(Απόσπασμα άρθρου του Δ.Τριανταφυλλίδη από το liberal.gr)

Ρήσεις...

 

Χωρίς... σχόλια

 

Ο «αντιδυτικός»... δυτικός τύπος

«Το βράδυ της Τρίτης μάθαμε ότι «Ισραηλινοί βομβάρδισαν νοσοκομείο στη Γάζα. Πανω από 500 νεκροί». Δεν το μάθαμε από το Αλ Τζαζίρα, δεν το μάθαμε από κάποιο ρώσικο, κινέζικο, αραβικό ή περσικό κανάλι. Το μάθαμε από δυτικά μέσα. Όχι τα περιθωριακά αμφιβόλου ποιότητας μέσα αλλά από μεγάλα και έγκυρα. Και όπως όλα πια δείχνουν, αυτό που μάθαμε δεν ήταν η αλήθεια. Αυτό που δεν μάθαμε είναι γιατί τα δυτικά μέσα έσπευσαν να υιοθετήσουν ως αληθινή μια πληροφορία όπως αυτή μοιράστηκε από ορκισμένους εχθρούς της Δύσης. 

Ο πόλεμος στο Ισραήλ (όπως και η ρωσική εισβολή) δεν είναι πόλεμοι που μπορεί κάποιος στη Δύση να παρακολουθήσει με την άνεση του ουδέτερου. Δεν είναι μόνο οι συμμαχίες, δεν είναι μόνο το ότι το Ισραήλ είναι μια δημοκρατία που δέχτηκε ένα τρομοκρατικό χτύπημα από μια τζιχαντιστική οργάνωση, είναι και το ότι ένα κομμάτι του πολέμου διεξάγεται και εδώ. Οι τζιχαντιστές τρομοκράτες δολοφονούν ανθρώπους και στην Ευρώπη. Και όταν ένας πόλεμος μεταφέρεται στο έδαφός σου η ουδετερότητα δεν είναι επιλογή. Αδιαφορώντας για όλα τα παραπάνω, τα δυτικά μέσα όχι απλώς τηρούν ουδέτερη στάση αλλά σπεύδουν να υιοθετήσουν κάθε ισχυρισμό που επιβεβαιώνει το σχήμα «Κακή Δύση - Καλή Ανατολή». 

Στην περίπτωση του νοσοκομείου, ας πούμε, πρώτα υιοθετήθηκε και διαδόθηκε η εκδοχή της ολικής καταστροφής του νοσοκομείου από τους Ισραηλινούς και πολύ αργότερα άρχισαν να μεταδίδονται τα στοιχεία που έδειχναν ότι το χτύπημα δεν ήταν ισραηλινό αλλά και ότι το νοσοκομείο (που στην αρχή είχαμε νομίσει ότι ισοπεδώθηκε) έστεκε στη θέση του αφού η ρουκέτα είχε πέσει στο πάρκινγκ του. Φυσικά η ζημιά ειχε ήδη γίνει. Η οικεία εικόνα του κακού Ισραήλ (και κατ΄επέκταση της κακιάς Δυσης) είχε κυριαρχήσει και στις δυτικές χώρες χάρη στα ίδια τους τα μέσα ενημέρωσης. 

Τα μεγάλα μέσα της Δύσης έχοντας να επιλέξουν ανάμεσα στους εκπροσώπους μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης και σε κουκουλοφόρους τζιχαντιστές επέλεξαν να πιστέψουν τους τζιχαντιστές. Στη συνέχεια αντιμετώπισαν και τους μεν και τους δε ως εξίσου αξιόπιστους. Στην καλύτερή τους περίπτωση αντιμετώπισαν (και αντιμετωπίζουν) μια δημοκρατία με ελεύθερο τύπο, αντιπολίτευση, ελευθερία του λόγου και άρα έλεγχο των αρχών ισότιμα με μια οργάνωση που επιβάλει τον τρόμο ακόμα και στους ανθρώπους που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται. 

Μέσα που υπάρχουν και λειτουργούν χάρη στις ελευθερίες της Δύσης, επιλέγουν να παίξουν το παιχνίδι αυτών που πολεμούν και τη Δύση και τις ελευθερίες της.Αν θα σας φαίνεται τρελή η ιδέα ενός BBC που θα αντιμετώπιζε με τον ίδιο τρόπο τους Συμμάχους και τις δυνάμεις του Άξονα στον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο τότε καταλαβαίνετε πόσο τρελό είναι το BBC, οι New York Times και άλλα μεγάλα μέσα που μεταδίδουν ως είδησεις τα δελτία τύπου της Χαμάς.

Δεν ξέρω αν οι συντάκτες τους το κάνουν με δόλο, εξαιτίας μιας εξαπλούμενης (βλακώδους και ενδεικτικής αδυναμίας κατανόησης της Ιστορίας) κουλτούρας ενοχής ή από μια αφελή αντίληψη της «αντικειμενικότητας» που αποκόβει τον παρατηρητή από την πραγματικότητα (υποθέτω ότι ισχύουν και οι τρεις περιπτώσεις) αλλά μπορώ να καταλάβω πόσο επικίνδυνο είναι για τον δυτικό κόσμο και τις ελευθερίες του να είναι τα μέσα ενημέρωσής του οι φορείς της προπαγάνδας όσων θέλουν να τον καταστρέψουν. Και μπράβο του».

(Απόσπασμα άρθρου του Μ.Βουλαρίνου από την ΑΤΗensvoice)

Ρήσεις...

 

Εδώ... ΔΕΝ γελάμε

 

Απόψεις...

«Σφάχτηκαν σαν τα τραγιά, εκατοντάδες παιδιά, μανάδες, γέροι και γριές αλλά δεν είδα ούτε πορείες, ούτε διαδηλώσεις, ούτε υπογραφές. Διαμαρτυρίες μόνο είδα κατά του Ισραήλ. Διότι έσφαζε η Χαμάς και τα θύματα ήταν Εβραίοι. Είναι ο αντισημιτισμός αλά κάρτ. Χτες βράδυ κόσμος και ντουνιάς έσπευσε να ενστερνιστεί την άποψη της Χαμάς ότι οι Ισραηλινοί βομβάρδισαν νοσοκομείο. Σήμερα το πρωί διάβασα ότι κυκλοφορεί  video που δείχνει ότι πύραυλος της Χαμάς έπληξε κατά λάθος  το νοσοκομείο με πολλούς νεκρούς. Σημασία έχει ότι αμέσως διακόπηκαν οι συνομιλίες. 

Όποιος το έκανε είχε στόχο αυτό. Ο μακελάρης δυο άσχετων Σουηδών που περνούσαν τυχαία ήταν καταδικασμένος στην Τυνησία για τρομοκρατικές ενέργειες αλλά κυκλοφορούσε ελεύθερος εδώ και τρία χρόνια στο Βέλγιο, στην καρδιά της ΕΕ. Δεν υπάρχει κανένα λάθος. Η απέλαση είναι ένα παραμύθι. Ποιος να τον στείλει πού και ποιος θα τον δεχτεί; Αφού χαρτιά αληθινά δεν έχει. Άσε που θεωρήθηκε κι αυτός μαχητής κατατρεγμένος, άρα ευάλωτος οπότε έπρεπε να προστατευθεί. 

Τραβάτε να τα πείτε αυτά στις μανάδες και στα παιδιά των Σουηδών. Αλλά τα συμφέροντα είναι τέτοια και τόσα από τη διακίνηση ανθρώπων ώστε είναι αδύνατον να αλλάξει η μεταναστευτική πολιτική στην Ευρώπη. Παράπλευρες απώλειες και πάμε παρακάτω».

                                                                   (Λ.Καστανάς- ΑΤΗensvoice)

«Γιατί οι αριστεροί συστήνονται ως «προοδευτικοί» και «δημοκράτες»;  Αν οι σύντροφοι ήταν στ’ αλήθεια προοδευτικοί δεν θα αντιστέκονταν με πάθος σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και σε κάθε αλλαγή που μπορεί να κάνει τη χώρα μας να μοιάζει περισσότερο με δυτική χώρα του 21ου αιώνα. Δεν θα έμεναν κολλημένοι σε θεωρίες του παρελθόντος οι οποίες δοκιμάστηκαν και απέτυχαν παταγωδώς. 

Αν ήταν δημοκράτες δεν θα ήταν απολογητές των σκληρών δικτατορικών καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ. Θα αντιλαμβάνονταν ότι ο Κάστρο υπήρξε επαναστάτης μέχρι που κατέκτησε την εξουσία και έγινε αυτό που ειναι η μοίρα των πετυχημένων επαναστατών να γίνουν: δικτάτορας. Εδώ οι σύντροφοι ισχυρίζονται ότι είναι υπέρ της ανεξιθρησκείας, της ισότητας των δύο φύλων, της σεξουαλικής ελευθερίας και βρίσκονται μονίμως στο πλευρό του αραβικού κόσμου στον οποίο όλα αυτά όχι απλώς είναι ανύπαρκτα αλλά και απαγορευμένα ως σκέψεις. Η ανάγκη για συνεχή υπενθύμιση χαρακτηριστικών προδίδει απουσία των χαρακτηριστικών που υπενθυμίζονται. 

Δεκαετίες αριστερής προπαγάνδας έχουν πείσει πολλούς πως η αριστερά, η παράταξη που υπερασπίζεται μια ιδεολογία η οποία, όπου επικράτησε, επικράτησε δικτατορικά, η παράταξη που μονίμως είναι στο πλευρό αυταρχικών και θεοκρατικών κρατών που πολεμούν εναντίον της δημοκρατικής και ανεξίθρησκης Δύσης, η παράταξη που χρησιμοποιεί τον όρο «τεχνοφασισμός» για να περιγράψει την ενσωμάτωση της τεχνολογικής προοδου στην καθημερινότητα, είναι όντως και προοδευτική και δημοκρατική».

                                                                      (Μ.Βουλαρίνος- ΑΤΗensvoice)

Η προπαγάνδα καλά κρατεί...

 

«Τελικά ο ισραηλινός πύραυλος δεν ήταν ούτε ισραηλινός ούτε πύραυλος. Ηταν μια βορειοκορεατική ρουκέτα F-7 που εκτοξεύτηκε μέσα από τη Γάζα και λόγω αστοχίας έπεσε στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου. Ο κρατήρας που άνοιξε δεν ήταν κρατήρας, ήταν μια οπή. Και η γόμωση της ρουκέτας ήταν αδύναμη –ουδεμία σχέση είχε με την ισχύ των ισραηλινών πυραύλων– και γι’ αυτό το νοσοκομείο παρέμεινε άθικτο. Ακόμα και τα φωτοβολταϊκά που ήταν εγκατεστημένα στη στέγη του, δεν έπαθαν τίποτα. 

Ολα τα παραπάνω αποδεικνύονται από πλήθος φωτογραφιών, καθώς και από μια υποκλαπείσα συνομιλία τρομοκρατών της Χαμάς στην οποία παραδέχονται πως η ρουκέτα εκτοξεύτηκε από τη Γάζα. Τίποτα από αυτά δεν διαψεύστηκε. Συνεπώς, το πρώτο και βασικό σκέλος της είδησης ήταν 100% αναληθές. Πάμε παρακάτω. Το δεύτερο σκέλος της είδησης –κατά τη γνώμη μου το βασικότερο– ήταν ο αριθμός των νεκρών. Η Χαμάς, σχεδόν πέντε λεπτά μετά την έκρηξη, καταμέτρησε τα θύματα και τα βρήκε 500. Αυτός ο αριθμός έκανε τον γύρο του κόσμου προκαλώντας φρίκη για το μέγεθος της τραγωδίας. 

Οσοι αναπαρήγαγαν την είδηση δεν έκαναν τον κόπο όχι να τη διασταυρώσουν –οι ειδήσεις είναι αδύνατο να διασταυρωθούν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα–, αλλά να την υποβάλουν στη βάσανο της λογικής επεξεργασίας. Πώς είναι δυνατόν μέσα σε ελάχιστα λεπτά να καταμετρηθούν τόσα θύματα; Το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα από τους τρομοκράτες είχε επιτευχθεί. Ο μεγάλος αριθμός των νεκρών σε συνδυασμό με τη βεβαιότητα πως το φονικό όπλο ήταν ισραηλινό μετέστρεψαν το κλίμα και οι δολοφόνοι γυναικόπαιδων, ηλικιωμένων και βρεφών έγιναν, σε μια στιγμή, θύματα και το Ισραήλ από κατήγορος έγινε κατηγορούμενος. 

Η προπαγάνδα της Χαμάς για τους δήθεν 500 νεκρούς βρήκε ευήκοα ώτα σε πολλά μεγάλα διεθνή ΜΜΕ. Γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι, κυρίως στον πολιτισμένο κόσμο, εξαπατήθηκαν ως προς τον αριθμό των θυμάτων; Η πιο ανώδυνη εξήγηση είναι πως 500 νεκροί είναι μια εντυπωσιακή είδηση που φέρνει θεαματικότητα και ακροαματικότητα. Προκαλεί την προσοχή του κοινού. 

Τι έμεινε από όλο αυτό το φιάσκο; Η αδυναμία μεγάλων ΜΜΕ να κατανοήσουν τη διαφορά μεταξύ είδησης και προπαγάνδας και η απροθυμία τους να προχωρήσουν στη λογική επεξεργασία της πληροφορίας πριν τη δημοσιοποιήσουν. Πολύ δε περισσότερο όταν η υπερβολή και η παραπληροφόρηση είναι ίδιον των ολοκληρωτικών καθεστώτων».

                                  (Απόσπασμα άρθρου του Σ.Μουμτζή από το liberal.gr)

Χωρίς ... σχόλια

 

Απόψεις...

 

«Ας μη γελιόμαστε, όμως, οι δυτικές κοινωνίες, βυθισμένες στον αχαλίνωτο καταναλωτισμό της μεταπολεμικής εποχής και της πνευματικής ραθυμίας, είναι εκείνες που λειτούργησαν ως εκκολαπτήρια διαφόρων ομάδων άσκησης πίεσης, πολλές από τις οποίες διατηρούν στενούς ιδεολογικούς, πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς με τρομοκρατικές οργανώσεις. Άπειρα τα παραδείγματα από τις αντίστοιχες ομάδες «αντάρτικου πόλεων», όπως τις αποκαλούσαν οι «ευαίσθητοι» κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του ’60 και του ’70 στη Δυτική Ευρώπης. 

Η Δύση, έχει πρόβλημα ηγεσίας η οποία να συνειδητοποιεί το μέγεθος του επερχόμενου κινδύνου. Οι αναθεωρητικές δυνάμεις δοκιμάζουν τις αντοχές της Δύσης και καταλαμβάνουν σιγά - σιγά τον ζωτικό χώρο που χρειάζονται για να εξαπολύσουν νέες. Είναι ζήτημα χρόνου να ανοίξει ένα τρίτο μέτωπο μετά την Ουκρανία και το Ισραήλ. Το ερώτημα είναι αν μέχρι τότε θα έχει αφυπνιστεί η Δύση».

                                                                     (Δ.Τριανταφυλλίδης –liberal.gr)

«Σήμερα υπάρχει ένας βασικός ρυθμιστής του πολιτικού κλίματος και αυτός λέγεται «πολιτικό κέντρο». Ο κορμός του κέντρου είναι ένας κόσμος διαβασμένος, ενημερωμένος και ως εκ τούτων απαιτητικός. Με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό, εκσυγχρονιστική και μεταρρυθμιστική εμμονή και σαφώς φιλελεύθερες απόψεις για όλα τα μεγάλα που ταλανίζουν την πατρίδα. Ένας κόσμος ανιδιοτελών ανθρώπων που ίδρυσαν και στήριξαν με σθένος το «Αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο και δικαιώθηκαν. Που, όταν η Ελλάδα κατέρρεε στα χέρια των αφρόνων, βγήκαν μπροστά και κυριολεκτικά την άρπαξαν μέσα από τα χέρια τους. Και αυτοί, όταν ακούνε αμφισημίες και «γιαμαμότο», τα πιάνουν αμέσως και τα αποκωδικοποιούν. 

Το ιδιόμορφο αυτό «κέντρο» με τις συνήθως αριστερές καταβολές είναι ο «οπτήρας» της πατρίδας. Είναι ο ναύτης του καραβιού που εποπτεύει τη θάλασσα προς αποφυγή διαφόρων κινδύνων. Που σακουλεύεται από τα μισόλογα ποιος είναι με τη Ρωσία αλλά ντρέπεται να μας το πει ανοικτά ή ποιος κρύβει την ισλαμολαγνεία και τον αντισημιτισμό του σε ρετσέτες παγκόσμιας δικαιοσύνης. 

Ποιος ονειρεύεται την επιστροφή της Ελλάδας στη σοσιαλιστική φενάκη και ποιος ποντάρει στην αβελτηρία και την οπισθοδρόμηση. Στην αποανάπτυξη και τον τριτοκοσμισμό. Αυτό το πολιτικό «κέντρο» βλέπει, γραδάρει και κρίνει. Και νοιάζεται για την τύχη του και ως εκ τούτου για την τύχη των παιδιών και της πατρίδας του. Και σήμερα δεν βλέπει κάποιον άλλον ικανότερο να του εμπιστευτεί την Ελλάδα. Και γι’ αυτό είναι και ο μόνος «χώρος» που κάνει κριτική στην κυβέρνηση επί της ουσίας και επί του συγκεκριμένου. Οι άλλοι απλώς φωνάζουν».

                                                                     (Λ.Καστανάς -ΑΤΗensvoice)

 

«Οταν μιλάμε για πολιτισμικό πόλεμο δεν αρκούν οι γεωπολιτικές αναλύσεις. Απαιτούνται και πολιτισμικά αντανακλαστικά. Κι αυτά οι κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης, αλλά και της Αμερικής, τα έχουν απονεκρώσει μέσα από το σύστημα της «νεογλώσσας», κατασκευασμένο για να περιγράψει μια πραγματικότητα η οποία ανήκει στο παρελθόν. Είναι η πραγματικότητα της περίφημης «πολυπολιτισμικής κοινωνίας», στον βωμό της οποίας θυσιάσαμε την ελευθερία της σκέψης μας για να την υπηρετήσουμε. Σήμερα, εκτός των άλλων, ζούμε και την ήττα των ελίτ της Δύσης. Δεν μπόρεσαν να προβλέψουν τον πολιτισμικό πόλεμο και σήμερα δεν μπορούν να τον καταλάβουν. Αυτό και μόνον δείχνει την αδυναμία της Δύσης απέναντι στην επίθεση που δέχεται».

                                                              (Τ.Θεοδωροπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

 

«Το είχε γράψει ο Κωνσταντίνος Καβάφης, αλλά οι σύντροφοι δεν ασχολούνται με την αστική κουλτούρα: «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες». 

Ξεχύθηκαν στα ράδια, τις τηλεοράσεις και τα σόσιαλ τόσες ημέρες, βρίζονται, κατηγορούνται, και όποιον «πάρει ο χάρος».  Ο Φίλης εκφράζει την πολιτική απέχθειά του για τον Κασσελάκη, ο Πολάκης του λέει «άρον τον κραββατόν σου», ο Βίτσας προαναγγέλλει νέο κόμμα, o «η αριστεία είναι ρετσινιά» Μπαλτάς αρθρογραφεί κατά Κασσελάκη, και όλοι μαζί γίνονται πρωταγωνιστές σε ένα αντιαισθητικό θέαμα, δικαιώνοντας όσους ήδη δεν τους είχαν πάρει στα σοβαρά».

                                                                               (Γ. Σιδέρης-liberal.gr)

«Το όνειρο κάθε θεατρώνη. Να παίζεται μια παράσταση, πάνω στον ίδιο καμβά, που θα ανανεώνεται κάθε μέρα μ’ ένα καινούργιο νούμερο. Ο,τι δηλαδή προσφέρει σήμερα η παράσταση του ΣΥΡΙΖΑ!Έργο της χρονιάς αναμφισβήτητα. Η ενδημική πορτοκαλιά της φαιδρότητας σε μια φαντασμαγορική ανθοφορία στην «καρδιά» του φθινοπώρου. Ούτε παραγγελία να ήταν τέτοιο σουξέ».

                                                                        (Άρης Πορτοσάλτε-liberal.gr)

«Ποιος δε θυμάται τις πολεμοχαρείς κραυγές των προεδρικών εν όψει της επανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Απειλούσαν, προαναγγέλλοντας πως τη δεύτερη φορά θα ελέγξουν όλους τους αρμούς της εξουσίας. Όλα αυτά μόλις πριν από λίγους μήνες. Σήμερα τους ειρωνεύεται ακόμα και ο συνεταίρος τους στην εξουσία ο κ. Πάνος Καμμένος που δήλωσε βιτριολικά: «ως εταίρος δηλώνω ότι τη διοίκηση του φρενοκομείου την ανέλαβαν οι τρόφιμοι».

                                                                      (Σ. Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Σφυροκοπημένος από τα «αδελφικά» πυρά ο Π. Σκουρλέτης έφτασε στο σημείο να αποκαλύψει μύχια μυστικά της Αριστεράς. Κατήγγειλε τον επαγγελματικό προπαγανδιστικό μηχανισμό που είχε στήσει ο Τσίπρας για να ποδηγετεί τα social media. Σε κάθε επαγγελματία δημοσιογράφο «ζηλωτή» αντιστοιχούσαν πενήντα λογαριασμοί στην κοινωνική δικτύωση, είπε, ο κάποτε σκληρός Πάνος, μάλλον φοβισμένος τώρα. Ο Σκουρλέτης επιβεβαίωσε με τον δυνατότερο τρόπο και πιστοποίησε την ύπαρξη του κομματικού «βόθρου» που συγκροτήθηκε για την πολιτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ με εργαλεία τον εκφοβισμό, την κατασυκοφάντηση και τέλος τη «δολοφονία» χαρακτήρα».

                                                                        (Άρης Πορτοσάλτε-liberal.gr)

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

 

«Μιλάμε για το ποδόσφαιρο του 2023, φυσικά, όχι για εκείνο που έπεφταν τσιμέντα στα κόρνερ και δεν άνοιγε ρουθούνι. Για το ποδόσφαιρο, που «πωλείται» ως «προϊόν», που νοιάζεται για την εικόνα και την αξία του, που κοκορεύεται για κοινωνικές δράσεις και υποτίθεται ζηλεύει τις μεγάλες λίγκες και παλεύει να τους μοιάσει. Για την ακρίβεια, υπό κανονικές συνθήκες η κροτίδα δεν θα έπρεπε καν να έχει μπει στο γήπεδο.

Έστω, όμως, ότι περνάει από λάθος. Ο υπαίτιος θα έπρεπε να εντοπιστεί άμεσα και να αποκλειστεί από κάθε ποδοσφαιρική δραστηριότητα και οι ομάδες να δουλέψουν από κοινού για να διασφαλίσουν ότι δεν θα πετάξει ξανά κάποιος κροτίδα ή οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο, αλλά και ότι δεν θα περνά τίποτα από τους ελέγχους, λαμβάνοντας την ευθύνη. Ούτε, φυσικά, τα λέιζερ, ούτε τα καπνογόνα, ούτε τα εμετικά πανό, ούτε, σε τελική ανάλυση, οι άνθρωποι που τα κουβαλούν. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για το Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, αλλά και για όλες τις υπόλοιπες φορές που το έχουμε δει να γίνεται στο παρελθόν. Για όλους εκείνους που παίρνουν τις ομάδες και τους υπόλοιπους στο λαιμό τους. 

Κανονικές συνθήκες, ωστόσο, δεν υπάρχουν εδώ. Σε όλους τους τομείς που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο. Γι' αυτό και συνήθως ο κόσμος που περιστρέφεται γύρω του δεν ασχολείται με την μπάλα, αλλά με όλα τα υπόλοιπα. Αναμονή που ξεπερνά τον χρόνο παιχνιδιού για το μεγαλύτερο ματς της Ελλάδας, παίκτες να μπαίνουν και να βγαίνουν, ένας γιατρός που υπογράφει-δεν υπογράφει, δέχεται απειλές και τελικά μπαίνει στο στόχαστρο όλων των πλευρών από τις φωτογραφίες που κυκλοφορούν, ένας διαιτητής από την Ιταλία που προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται, ένας ποδοσφαιριστής στο νοσοκομείο, άνθρωποι στις κερκίδες και στα σπίτια τους να ακούνε αντικρουόμενες πληροφορίες, «φλεγόμενα» Social Media, τίποτα από επίσημα χείλη. 

Όσα έγιναν στον αγώνα, έχουν ήδη περάσει στη λήθη. Και στο τέλος, τι μένει; Ένα ποδόσφαιρο βιασμένο ποικιλοτρόπως, να οπλίζει δηλητηριασμένα μυαλά. Με το παρασκήνιο να είναι το πρώτο που έρχεται πάντα στο μυαλό των φιλάθλων, αφού έτσι τους έχει μάθει η ζωή μέσα σ’ αυτό. Με τους δράστες να γίνονται, συχνά, «μάγκες» για τους «δικούς τους».

                                                                               (Θ.Σαρρής- gazetta.gr)

«Και θα πρέπει να σχολιάσω τα τεκταινόμενα όταν ο δράστης όχι μόνο δεν έχει εντοπιστεί, όχι μόνο δεν έχει συλληφθεί, όχι μόνο η ενέργειά του δεν έχει καταδικαστεί αλλά επί της ουσίας έχει επικοινωνιακά ''ξεπλυθεί'' από τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, καθώς το σφάλμα φαίνεται πως το έκανε ο Χουάνκαρ που ''είναι ευαίσθητος στα αυτιά''! Να είναι η ''αγαπημένη'' σου ομάδα σε κακό βράδυ, να ισοφαρίζει στην αρχή του ημιχρόνου και αντί να την αφήνεις να συνεχίσει με το μομέντουμ δικό της για την ολική ανατροπή, εσύ να πετάς κροτίδα και μάλιστα από τις ''δυνατές'' σε παίκτες της αντίπαλης ομάδας που κάνουν ζέσταμα. Και μόνο ''μπράβο'' που δεν ακούς.

Σε ποια σοβαρή ποδοσφαιρικά χώρα του πλανήτη θα γινόταν αυτό; Το ελληνικό ποδόσφαιρο γυρίζει χρόνια πίσω όταν ένας παίκτης πέφτει σχεδόν λιπόθυμος και χάνει την ακοή του ή όταν ένας παίκτης δέχεται τέτοια επίθεση και δεν καταδικάζεται το γεγονός; Μόνο συγγνώμη δεν ζήτησαν από τον Χουάνκαρ να τους πει».

                                                                            (Ν.Αθανασίου- gazetta.gr)

Εύθυμα και ...σοβαρά

 

Απόψεις...

 

«Ποια μπορεί να είναι μια βιώσιμη πολιτική λύση για το Παλαιστινιακό όταν άνω του 50% των Παλαιστινίων, συνολικά, επιθυμούν την εξαφάνιση του Ισραήλ από τον χάρτη;Τι νόημα θα έχουν οι υπογραφές των ηγετών, όταν οι τρομοκρατικές οργανώσεις θα εκπροσωπούν όλους αυτούς που δεν επιθυμούν συμβιβαστικές λύσεις, και είναι οι περισσότεροι; Όταν οι τρομοκρατικές πράξεις τους θα επιδοκιμάζονται από την πλειοψηφία των Παλαιστινίων;

Για να επανέλθω στη μικρή, σημερινή, εικόνα. Η μόνη λύση είναι οι χερσαίες επιχειρήσεις στη Γάζα, όπως έχει αποφασίσει σύσσωμη η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Ισραήλ. Δεν είναι επιλογή, είναι μονόδρομος. Kαι ο Έλληνας πρωθυπουργός το είπε αυτό με τον τρόπο του από το Κάιρο. Στην πολιτική και στη ζωή δεν ακούς πάντα από τον άλλον αυτό που θέλεις να ακούσεις, αλλά ακούς κυρίως αυτό που θέλει ή μπορεί να σου πει αυτός. Συνεπώς, μεγάλη σημασία έχουν αυτά που υπονοούνται ή συμπεραίνονται».

                                                                (Σ.Μουμτζής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Σταθερά δύσκολη παραμένει η κατάσταση που αφορά το προσφυγικό – μεταναστευτικό, καθώς συνεχίζονται οι αφίξεις, με αποτέλεσμα οι δομές υποδοχής στα νησιά να έχουν ξεπεράσει τα όρια αντοχής τους. Την ίδια στιγμή πραγματοποιούνται καθημερινά μεταφορές στην ενδοχώρα προκειμένου να αποσυμφορηθεί όσο γίνεται η κατάσταση σε Λέσβο, Σάμο, Χίο και Λέρο. 

Οσοι άνθρωποι μεταφέρονται στην ενδοχώρα, τυπικά δεν συμπεριλαμβάνονται πλέον σε εκείνους που μπορούν να επιστραφούν στην Τουρκία (σύμφωνα με τα έως τώρα ισχύοντα), οπότε ο πληθυσμός αιτούντων άσυλο που θα πρέπει να διεκπεραιωθεί από τις ελληνικές υπηρεσίες αυξάνεται διαρκώς.  Τον Σεπτέμβριο έφτασαν στα ελληνικά νησιά 10.192 άτομα από την Τουρκία, ενώ έως και τις 18 Οκτωβρίου είχαν φτάσει 3.814. Παρά τις μεταφορές που πραγματοποιούνται στην ενδοχώρα, ο πληθυσμός των διαμενόντων στα ΚΥΤ των νησιών έχει διπλασιαστεί μέσα σε ενάμιση μήνα».

                                                           (Τ. Γεωργιοπούλου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Οι χώρες του νότου έχουν ενοχληθεί από την συμπεριφορά των χωρών που δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, αλλά οι δικές τους ΜΚΟ με πλοία που φέρουν τις δικές τους σημαίες επιχειρούν στην Μεσόγειο. Ωστόσο, οι χώρες αυτές δεν δέχονται τους μετανάστες που ακριβώς οι δικές τους οργανώσεις μεταφέρουν σε χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Και την ίδια ώρα καταγγέλλουν τις χώρες του νότου για τις δευτερογενείς ροές και σφραγίζουν τα σύνορά τους.  

Η απροθυμία χρηματοδότησης τεχνητών εμποδίων και φραχτών αποτέλεσε άλλο ένα σημείο τριβής και προήλθε από την επιθυμία των χωρών που δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή να αξιοποιούνται τα ευρωπαϊκά κονδύλια σε δικές τους ανάγκες, υποχρεώνοντας τις χώρες πρώτης γραμμής να επωμίζονται το κόστος. Στην Ευρώπη υπάρχουν 19 φράχτες άνω των 2.000 χλμ, ενώ με την ολοκλήρωση του φράχτη μεταξύ Φινλανδίας και Ρωσίας θα προστεθούν άλλα 1.300 χλμ. 

Εδώ και αρκετό καιρό καταβάλλεται επίσης μια προσπάθεια συκοφάντησης του Frontex, ώστε να απομακρυνθεί από τα εξωτερικά ευρωπαϊκά σύνορα και να γίνει έτσι ευκολότερο το «έργο» των διακινητών».

                                                                          (Σ. Βούλτεψη – liberal.gr)

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

 

«Το Παλαιστινιακό δεν αποτελεί το πρώτο πεδίο όπου οι απόψεις της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς συγκλίνουν. Το ουκρανικό ήταν άλλο ένα σημείο. Οι προσεκτικότεροι θα θυμούνται και το 2015 όταν στο περίφημο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου τα δύο άκρα στήριξαν μαζί το ΟΧΙ. Αυτό δε  με την εκλογή της Χαμάς θυμίζει τα ανέκδοτα της εποχής του Μπρέζνιεφ για τις εκλογές στην ΕΣΣΔ. 

Οι πρώτες και τελευταίες εκλογές που κέρδισε η Χαμάς ήταν το 2006. Στη συνέχεια, αφού εξόντωσε χιλιάδες πολιτικούς αντιπάλους ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας χωρίς να κάνει ξανά εκλογές. Κοινός παρονομαστής  στις ταυτίσεις της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς είναι η αποστροφή προς την ελεύθερη αγορά, το δημοκρατικό πολίτευμα και ο θαυμασμός προς τα ολοκληρωτικά, καταπιεστικά καθεστώτα. Αμφότεροι αντιπαθούν και φοβούνται το άτομο και τις ελευθερίες του. Θεωρούν πως όλοι πρέπει να υποτάσσονται στις προτεραιότητες ενός κοινωνικού συνόλου, είτε πρόκειται για έθνος, είτε για φυλή είτε για εργατική τάξη, με τους ίδιους φυσικά ως μόνιμους διαχειριστές των κοινών».

                                                                              (Κ.Στούπας – capital.gr)

«Πόσο παγιδευμένα είναι τα παιδιά σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο όχι μόνο έχει τραγικές ελλείψεις (και γιατί να μην έχει; Τα παιδιά όσων το διοικούν και αποφασίζουν γι΄αυτό πάνε σε ιδιωτικά σχολεία), όχι μόνο τα εθίζει στη νοοτροπία της ελάχιστης προσπαθειας, όχι μόνο τα εκπαιδεύει σε μια ασταμάτητη απαίτηση για ικανοποίηση δικαιωμάτων αποκομμένων από υποχρεώσεις, όχι μόνο τα μαθαίνει ότι ο δημόσιος χώρος και η δημόσια περιουσία δεν είναι κανενός, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε να τους κάνουμε ό,τι μας κάνει κέφι, αλλά τα παραδίδει και στις ορέξεις του κάθε στρατευμένου «ιδεολόγου» και στην πλύση εγκεφάλου την οποία μπορεί να επιβάλει στα παιδικά μυαλά. Και όλα αυτά με τους γονείς να μην έχουν κανένα μέσο αντίδρασης. 

Τα παιδιά πάνε υποχρεωτικά σε συγκεκριμένο σχολείο με συγκεριμένους καθηγητές που απομακρύνονται πιο δύσκολα και από τους παραβατικούς και αντικοινωνικούς μαθητές (άλλο τεράστιο πρόβλημα). Απροστάτευτα και καταδικασμένα να υποστούν ό,τι η ανεξέλεγκτη κληρωτίδα του δημόσιου σχολείου βγάζει γι΄αυτά. 

Με λίγα λόγια, δεν έχουμε καμία δυνατότητα να προστατεύσουμε τα παδιά από τους κακούς δασκάλους (όπως οι καλοί δάσκαλοι δεν έχουν καμία δυνατότητα να προστατευτούν από τους κακούς γονείς) σε ένα δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης που όσο περνούν τα χρόνια έχει όλο και λιγότερο να κάνει με την παιδεία και περισσότερο με την μετάδοση κοινωνικών ασθενεών. Αλλά όπως είπαμε, οι υπεύθυνοι στέλνουν αλλού τα παιδιά τους και όλοι ξέρουμε πως από πίτα που δεν τρως δεν σε νοιαζει κι αν καεί. Και μπράβο τους».

                                                                   (Μ.Βουλαρίνος-ΑΤΗensvoice)

 «Εμείς τουλάχιστον το ευρωπαϊκό χρήμα το γλεντήσαμε. Χτίσαμε τα αυθαίρετά μας, αγοράσαμε τα Καγιέν μας και τα σκάφη μας, ήπιαμε τις μπόμπες μας στα σκυλάδικα, θυσιάσαμε καλάθια με άνθη στα μαγαζιά της παραλίας, φάγαμε τις αστακομακαρονάδες μας και φτιάξαμε ένα ανεξάρτητο κράτος, τη Δημοκρατία της Μυκόνου. Μετά πέσαμε έξω, αλλά δεν βαριέσαι, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Και γι’ αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αναστηθεί, όπως έλεγε ο Χατζιδάκις».

                                                             (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Εδώ ...ΔΕΝ γελάμε

                                                                                                       (Ηλ.Μακρής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

Aπόψεις...

 

«Η Ελλάδα βρίσκεται, έπειτα από σχεδόν πενήντα χρόνια στην Ε.Ε., στη θλιβερή 146η θέση διεθνώς στον δείκτη που καθορίζει την απόδοση των δικαστικών συστημάτων. Σύμφωνα με τα στατιστικά της μελέτης, 1.711 ημέρες απαιτούνται στη χώρα μας –κατά μέσον όρο– από την ώρα που θα γίνει μια αγωγή έως την εκτέλεση της απόφασης κι αυτό τα λέει όλα. Ενώ, ότι χρειάζονται 1.400 ημέρες για να εκδοθεί μια απόφαση τελεσίδικη, δεν αφήνει περιθώρια καμιάς δικαιολογίας. 

Αναμφίβολα το μεγάλο μερίδιο ανήκει στις εκάστοτε κυβερνήσεις, που με παραλείψεις αλλά και αλλεπάλληλες καταστροφικές δράσεις συνετέλεσαν στη σημερινή κατάσταση. Από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει τις ευθύνες και άλλων παραγόντων, όπως η ασύστολη νομοθετική παραγωγή, που μόνον ύλη για τα δικαστήρια παράγει, αλλά και τα εσωτερικά προβλήματα του δικαστικού σώματος, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των πολλών, υπάρχουν και επαυξάνουν το πρόβλημα λειτουργίας του συστήματος».

                                                                  (Ιω.Μάνδρου - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Ως γέννημα θρέμμα Αθηναίος οφείλω να πω ότι δεν θυμάμαι ποτέ την πόλη τόσο καθαρή όσο τη βλέπω και τη ζω τα χρόνια της δημαρχίας του Κώστα Μπακογιάννη. Η αποκομιδή των απορριμμάτων είναι συχνή και πάντως τακτική, τα συνεργεία καθαρισμού κάνουν λαμπίκο δρόμους και πεζόδρομους, το δε Κέντρο, παρά (ή και λόγω;) την επιβάρυνση από αριθμό τουριστών που ποτέ δεν έχει ξαναδεί η πόλη, παραμένει τις περισσότερες ώρες σε αρκετά καλή κατάσταση. Ως Αθηναίος δεν θυμάμαι επίσης ποτέ να έχει γίνει τόσο αρνητικός θόρυβος για ένα έργο. 

Αναφέρομαι βεβαίως στον περιβόητο «Μεγάλο Περίπατο», που επί χρόνια ήταν μια μεγάλη τρύπα στην καρδιά της πόλης. Δικαιολογημένος και καθολικός ο θόρυβος, ακόμη και αν σήμερα διασχίζουμε με ευχαρίστηση τα νέα, φαρδιά και «πράσινα» πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου. Το έργο, αν δεν το γνωρίζετε, παραδόθηκε προς χρήση λίγες ημέρες πριν από τις δημοτικές εκλογές. Χωρίς εγκαίνια, χωρίς τυμπανοκρουσίες (κάποιοι εδώ επέδειξαν, τουλάχιστον, ενσυναίσθηση…) και χωρίς να υπάρχει επαρκής χρόνος ώστε οι δημότες να το πληροφορηθούν, να το δουν, να το περπατήσουν και να κρίνουν οι ίδιοι αν αυτό που βλέπουν, άξιζε όλα αυτό που πέρασαν».

                                                                   (Σ.Σοφιανός-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Η δημοσιογραφία όχι μόνο πρέπει να βρίσκεται απέναντι στην εξουσία για να την ελέγχει αλλά και οι φορείς της (δημοσιογράφοι) να είναι υπεράνω υποψίας. Δεν νοείται σύνδεση με οποιασδήποτε μορφής εξουσία, είτε αυτή αφορά μια κυβέρνηση, είτε έναν υπουργό, είτε έναν κυβερνήτη, είτε μια υπηρεσία που συνδέεται με το κράτος ή ακόμα και με ένα κόμμα. Στις ΗΠΑ τουλάχιστον απαγορεύεται οι δημοσιογράφοι να συμμετέχουν σε κόμματα και εκδηλώσεις τους. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να είναι καθαροί στις σχέσεις τους, πόσο μάλλον στις οικονομικές εμπλοκές τους με ποικιλώνυμα συμφέροντα».

                                                                              (Γ. Παντελάκης-lifo.gr)

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

 

«Ο Δυτικός πολιτισμός, επιθυμεί και επιδιώκει το διάλογο και την αποφυγή χρήση βίας, πράγμα που απέδειξε πολλές φορές στην εποχή μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Όχι πως είναι άμωμος και αθώος, μα τουλάχιστον αντιμετωπίζει κριτικά το παρελθόν του και είναι ο μόνος πολιτισμός που έχει ζητήσει συγγνώμη για εγκλήματα και αδικίες που διεπράχθησαν στο παρελθόν. Κανένας άλλος δεν έχει προβεί σε μία τέτοια αυτοκριτική αποτίμηση του παρελθόντος του. 

Θα μπορέσει, τελικά, ο Δυτικός πολιτισμός να συμπαρασύρει κι άλλους στην πορεία του διαλόγου ή κάτι τέτοιο αποτελεί μία ακόμη φενάκη εκείνων που ονειρεύονται την «αδελφοσύνη των λαών»; Αν κι έχουμε πολλά στοιχεία περί του αντιθέτου στα χέρια μας, ας αφήσουμε μία χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον».

                                                                 (Δ.Τριανταφυλλίδης- liberal.gr)

«Όχι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στην Ιορδανία ούτε στην Αίγυπτο». Αυτή τη δήλωση δεν την έκανε κάποιος ιμπεριαλιστής πρωθυπουργός ούτε κάποιος αποικιοκράτης. Την έκανε ο βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντάλα. Για ποιο λόγο τα αραβικά κράτη δεν δέχονται να φιλοξενήσουν τους κατατρεγμένους ομοεθνείς τους; Διότι στο παρελθόν, όπου εγκαταστάθηκαν Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, έγιναν κράτος εν κράτει ή επιχείρησαν να γίνουν. 

Εγκαταστάθηκαν στην Ιορδανία άλλοι 250.000 πρόσφυγες αμέσως μετά τον πόλεμο των 6 ημερών. Εκεί το 1970 οργάνωσαν δύο απόπειρες δολοφονίας του βασιλιά Χουσέϊν μαζί με αξιωματικούς του ιορδανικού στρατού που απέτυχαν, ενώ από το 1968 χρησιμοποιούσαν το ιορδανικό έδαφος ως ορμητήριο για επιθέσεις κατά του Ισραήλ, το οποίο απαντώντας έπληττε και υποδομές της Ιορδανίας.Συγχρόνως οι φενταγίν είχαν συγκροτήσει δικό τους κράτος εντός της χώρας που τους φιλοξενούσε, περιφρονώντας τους νόμους της».

                                                                         (Σ. Μουμτζής- Liberal.gr)

«Η πολιτική δεν είναι αφηρημένη ιδέα. Ταυτίζεται με πρόσωπα. Κι απ’ αυτή την άποψη η ήττα του Μπακογιάννη είναι και προσωπική. Δεν εννοώ ότι υπήρξε αποτυχημένος δήμαρχος. Παρέδωσε την Αθήνα καθαρότερη απ’ όσο ήταν, έκλεισε τον Ελαιώνα που λειτουργούσε ως άσυλο ανομίας, έφτιαξε πολλά μικρά πάρκα που βοηθούν την αναβίωση της γειτονιάς. Κανείς δεν μπορεί να του προσάψει αδράνεια. Εμπλεξε όμως με τον τραγέλαφο της Πανεπιστημίου και τον «μικρομέγαλο» περίπατο, που δεν κατάλαβα ποτέ τι θα προσέφεραν στην πρωτεύουσα. Και δεν είμαι ο μόνος.

Παρ’ όλα αυτά, μετά τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου, η επανεκλογή του εθεωρείτο βεβαία. Με αποτέλεσμα πολλοί ψηφοφόροι του να μην κάνουν τον κόπο να ξαναψηφίσουν. Και ο ίδιος να προχωρήσει στο ντιμπέιτ με τον αντίπαλό του Χάρη Δούκα. Επεσε θύμα της αυτοπεποίθησής του; Δεν του είπε κανείς ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο χαρίζει δημοσιότητα σε έναν άγνωστο μέχρι προχθές στο ευρύ κοινό των ψηφοφόρων;»

                                                       (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)