Απόψεις...

 

«Έτσι, ενώ όλα ξεκίνησαν ευνοϊκά με οικογενειακές φωτογραφίες ευτυχισμένων υποψηφίων στο καραβάκι που λέγεται «Πλεύση ζωής» (ή μήπως «Πλεύση της Ζωής»), άρχισαν ξαφνικά, με αόρατες παρεμβάσεις να σβήνονται τα πρόσωπα του πληρώματος και να αντικαθίστανται με άλλα, τα οποία είτε απέτυχαν να συγκεντρώσουν τις αναγκαίες ψήφους, είτε ανέβηκαν στο σκάφος την τελευταία στιγμή, ναυτολογημένοι με εξπρές διαδικασίες από την καπετάνισσα, χωρίς να διαθέτουν το απαραίτητο «ναυτικό φυλλάδιο» της έκθεσης στη λαϊκή ψήφο.

Η απροκάλυπτη περιφρόνηση της λαϊκής ψήφου, δεν είναι κάτι καινούργιο για την κυρία Ζωή, έστω κι αν άφησε πίσω της το ανακριτικό και απειλητικό ύφος της περιόδου, όπως όταν ήταν πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και συμπεριφερόταν σαν τον εισαγγελέα Βισίνσκι στις Δίκες της Μόσχας. 

Από τη φωτογραφία στο περιστύλιο της Βουλής με υψωμένη τη γροθιά προς τα αλλάζοντα πλήθη των αγανακτισμένων, ως άλλη Ντολόρες Ιμπαρούρι, μέχρι τις πρόσφατες, όπου σχηματίζει το σχήμα της καρδιάς, η κυρία Ζωή, έχει διασχίσει μεγάλη απόσταση, αλλά στην πραγματικότητα δεν άλλαξε καθόλου. Η λύκαινα κι αν γέρασε κι άλλαξε το μαλλί της, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή της. 

Είναι ενδεικτική η αντίληψη που διακατέχει τη μήτρα απ’ όπου προέρχεται και δεν είναι άλλη από την κομμουνιστική αριστερά, όπου οι πάντες και τα πάντα, πρέπει να υποτάσσονται και να υπηρετούν ένα συγκεκριμένο σκοπό που θέτει η καθοδήγηση του κόμματος, η οποία είναι η μόνη πηγή από όπου εκπορεύεται η μια και μοναδική αλήθεια και ο στύλος πάνω στον οποίο στηρίζεται όλη η σύγχρονη πολιτική εκκλησιολογιά της αριστεράς».

                                                                (Δ. Τριανταφυλλίδης- liberal.gr) 

«Φυσικά πολιτεύεται. Γιατί το κάνει αυτό; ∆ιότι η πίστη είναι ένα πανίσχυρο όπλο και η Εκκλησία μια εξουσιαστική συλλογικότητα. Κάθε Κυριακή, εκατομμύρια πολίτες σε όλη την επικράτεια αφήνουν την ξεκούρασή τους για να εκκλησιαστούν. Ουδείς τούς υποχρεώνει να το κάνουν. Δεν υπακούν σε κάποια γραμμή. Η πίστη τους είναι το μοναδικό κινητοποιητικό αίτιο. Αν δώσουμε στην πολιτική έναν ευρύτερο ορισμό, αυτή η συμπεριφορά των πιστών συνιστά μια πολιτική πράξη. 

Σημειωτέον, δύο πρωθυπουργοί του «προοδευτικού» χώρου προτίμησαν να εκδιώξουν από το κυβερνητικό σχήμα υπουργούς τους επειδή συγκρούσθηκαν με την Εκκλησία, παρά να φανούν συνεπείς στις προγραμματικές θέσεις τους που την αφορούσαν. Και ένας τρίτος πρωθυπουργός που επέλεξε να μην υποχωρήσει και να επιμείνει στην πολιτική του, τελικά βγήκε από αυτή τη σύγκρουση βαριά λαβωμένος, καθώς κατήγαγε μια πύρρειο νίκη.

Να θυμηθούμε και τις λαοσυνάξεις οι οποίες κινητοποίησαν εκατομμύρια πιστούς σε όλη την Ελλάδα, αποτελώντας μια απόπειρα πολιτικής παρέμβασης. Τότε που ο άμβωνας είχε μετατραπεί σε πολιτικό μπαλκόνι και το κήρυγμα σε πολιτική γραμμή.

Στη δυτική Ευρώπη του καθολικισμού και του προτεσταντισμού, οι πολιτικές παρεμβάσεις της Εκκλησίας είναι και πιο έντονες και πιο άμεσες. Εκεί υπάρχουν χριστιανοδημοκρατικά-λαϊκά κόμματα, με βαθιές ιστορικές ρίζες, που είναι αγωγοί της θρησκευτικής ιδεολογίας στην κοινωνία των πολιτών».

                                                                     (Σ.Μουμτζής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)