Απόψεις...

  

«Και ΕΑΜ και Γεώργιο Παπανδρέου; Και ανένδοτο και Καραμανλή; Και βρώμικο το ’89 και υπέροχος ο Συνασπισμός που συμμετείχε σ’ αυτό; Και θαυμαστός ο Ανδρέας Παπανδρέου και σιχαμένο το ΠΑΣΟΚ που δημιούργησε; Και αδιανόητη μια συνεργασία Ανδρουλάκη-Μητσοτάκη και νοητός ο πρώην έρωτας Τσίπρα-Καμένου; Πόσο πια θα τα αλέσει όλα μαζί ο Αλέξης για να φτιάξει το μείγμα που ταιριάζει στην εξέγερση του; Τι είδους ιστορική και πολιτική σούπα είναι τούτη που μας σερβίρει καθημερινά;

Εντάξει, σε εκλογές πάμε, λογικό είναι να αναμένουμε και μια κάποια ιστορικο-πολιτική λαθροχειρία. Μέσα στο παιχνίδι είναι αυτά. Αλλά ως ένα σημείο βρε αδερφέ. Διότι όταν μπαίνεις στο κλειστό της Πάτρας υπό τους ήχους του ύμνου του ΕΑΜ και στην ομιλία σου ξεκινάς με τα συνθήματα που δόξασαν τον Γεώργιο Παπανδρέου (τον Παπατζή, που λέγανε οι ΕΑΜικοί), δεν έχεις τον φόβο ότι θα βγουν απ’ τους τάφους τους και οι παλιοί κομμουνιστές και οι παλιοί κεντρώοι (που σφάχτηκαν μεταξύ τους) και θ’ αρχίσουν να σε γιουχάρουν;

Σκασίλα του Αλέξη για τα φαντάσματα βέβαια, αυτός ενδιαφέρεται για τα εξεγερμένα δεκαεπτάρικα που ψηφίζουν πρώτη φορά και που μέσα στις οθόνες των κινητών τους διαβάζουν ότι τα καταπιέζει μια χούντα. Δεν το είχαν πολυκαταλάβει, αλλά αφού το λέει το smart phone τους και ο Αλέξης, έτσι θα ναι».

                                                                   (Δ. Καμπουράκης- Liberal.gr)

«Το φαινόμενο το έχουμε δει δεκάδες φορές στα γήπεδα. Αλλά και στα καφενεία, σε παρτίδες τάβλι. Ο ποδοσφαιριστής  που αισθάνεται βαριά και ντροπιαστική την ήττα που έρχεται και βλέπει πρωτάθλημα και πριμ να απομακρύνονται ρίχνει κουτουλιά στο κεφάλι του αντιπάλου, προκαλώντας σύρραξη και επεισόδια στον αγωνιστικό χώρο και στις κερκίδες.Ομοίως, ο ταβλαδόρος, χωρίς καν αντίστοιχο σοβαρό κίνητρο, κλείνει με μανία το τάβλι, βρίζοντας τον συμπαίκτη, την τύχη του, το… πειραγμένο ζάρι, μέχρι και τους θαμώνες επειδή δεν τον υποστηρίζουν αρκετά. Τέτοιο χουλιγκανισμό εισάγει, με πλήρη συνείδηση και στόχευση, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στην προεκλογική αντιπαράθεση θα μπορούσε να προκαλέσει. Πήγε να το αρπάξει, και εκπυρσοκρότησε επάνω του. 

Δεν είναι όμως η περίπτωση Βαρεμένου,  ούτε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο Παύλος Πολάκης ούτε καν ο Χρήστος Σπίρτζης που απείλησε ότι θα επιβάλλει  τη Δημοκρατία με το άγριο και το ζόρι.Η στενή ομάδα πέριξ του προέδρου, υπολογισμένα και προβοκατόρικα κουτουλάει τους πάντες. Δεξιά και αριστερά. Τη Νέα Δημοκρατία και τον Μητσοτάκη, το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρουλάκη, το ΚΚΕ και τον Κουτσούμπα, τον Βαρουφάκη θεωρούν ότι τον έχουν τελειώσει, ο Βελόπουλος κόβει ψήφους από Μητσοτάκη και δεν τον αγγίζουν».

                                                                            (Κ. Γαλανού- liberal.gr)

«Από τον Ραντανπλάν και τη… μειωμένη αντίληψη, έως τον ανένδοτο, στα όρια του ανέκδοτου, εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, η απόσταση είναι όμοια με αυτή που χωρίζει την αξιοπρέπεια από τον τυχοδιωκτισμό. Γιατί όσο εθιστική είναι η ρητορική, και όχι μόνο, κατάπτωση της πολιτικής σε επίπεδο καφενειακού τραμπουκισμού και εξυπνακίστικης ατάκας άλλο τόσο εθιστική είναι και η θεσμική γελοιοποίηση με πρόφαση έναν κούφιο επαναστατισμό. Γιατί να θέλει ο Τσίπρας να θέσει απέναντι του τους πάντες; Γιατί να μένει μόνος σε μια ανούσια προσπάθεια αποστασιοποίησης που δεν προσφέρει καμιά λύση; Ίσως τελικά οι λόγοι να αφορούν όχι μόνο το προεκλογικό αλλά και το μετεκλογικό τοπίο και τη θέση που θέλει να διασφαλίσει για τον εαυτό του, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα».

                                                                           (Κ.Μανίκας –lastpoint.gr )