Απόψεις...

 

«Με δεδομένο, πως θα οδηγηθούμε σε διπλές εκλογές, έχουμε μπροστά μας ένα τρίμηνο που το εμπορικό κέντρο της πόλης θα απειληθεί, ως προς την επισκεψιμότητα και λειτουργικότητά του. Ένα τρίμηνο στο οποίο θα δοκιμαστεί η εύρυθμη λειτουργία της αγοράς.Είναι άραγε τόσο δύσκολο να εφαρμοστεί ο νόμος; Είναι τόσο δύσκολο να καταλαμβάνουν οι διαδηλωτές μέρος του πεζοδρομίου, ολόκληρο το πεζοδρόμιο, ή μια λωρίδα του δρόμου, ανάλογα με τον αριθμό τους; 

Κι αν οι διαδηλωτές δεν αντιλαμβάνονται αυτό το απλό πράγμα, διότι σύμφωνα με τους συνδικαλιστές ταγούς «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», μήπως η πολιτεία θα πρέπει να τους εξηγήσει πως ο νόμος που αφορά στις διαδηλώσεις είναι ο ψηφισμένος από τη Βουλή των Ελλήνων 4703/2020;Πρέπει κάποτε να τελειώνουμε με αυτά τα αντικοινωνικά στερεότυπα. Στις δημοκρατίες υπάρχουν νόμοι. Και οι νόμοι αυτοί δεν αρκεί να ψηφίζονται. Αλλά πρέπει και να εφαρμόζονται».

                                                                        (Κ. Χαροκόπος- liberal.gr)

«Να έχεις δίκιο και να μην το βρίσκεις είναι σκληρό. Να έχεις άδικο αλλά να φωνάζεις ότι έχεις δίκιο, είναι καπατσοσύνη. Να μην έχεις δίκιο και να καταφέρνεις να σου αναγνωρίσουν ότι έχεις, είναι μαγκιά. Αλλά να μην έχεις δίκιο, να πείθεις ότι έχεις, να σου δίνουν όσα απορρέουν απ’ αυτό το ανύπαρκτο δίκιο σου κι εσύ να καταφέρνεις στο τέλος να το χάνεις, είναι η απόλυτη βλακεία. Αυτό ακριβώς ζούμε τώρα με τους καλλιτέχνες. Δεν είχαν δίκιο, κατάφεραν να τους αναγνωρίσουν πως έχουν και στο τέλος το έχασαν από τις μπούρδες τους.

Δεν θέλει και πολύ ο κόσμος να πει ένα «άντε από κει, το παρακάνατε». Και εκεί που αρνιόταν να υιοθετήσει κατηγορίες για κομματικά υποκινούμενες κινητοποιήσεις, ξάφνου να τις αποδεχτεί δίχως υποσημειώσεις και αστερίσκους. Και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες που φόρτωσαν στην κυβέρνηση Μητσοτάκη αμαρτίες σαράντα χρόνων και φάνηκε να βγαίνουν κερδισμένοι, να αντιληφθούν εν μία νυκτί ότι εκεί που πήγαιναν για μαλλί βρέθηκαν κουρεμένοι…»

                                                                       (Δ. Καμπουράκης –liberal.gr)

«Το Αρχαιολογικό Μουσείο και η Μαρέβα - Γιατί, κυρία μου; Να ήθελες, για παράδειγμα, να γίνεις από νηπιαγωγός ιατρός, να το καταλάβουμε. Να στόχευες από δασκάλα Πληροφορικής Δημοτικού να πετάξεις καθηγήτρια Πανεπιστημίου, να βρεθεί δρόμος. Το να θελήσει όμως να συμβάλει σύζυγος έλληνα Πρωθυπουργού σε κάτι που δεν αφορά την προσωπική της και μόνο ωφέλεια… Ε!... Υπάρχουν και όρια!»

                                                                        (Ρέα Βιτάλη – prοtαgon.gr)

«Βανδή – Μπισμπίκης: Ο έρωτας στα μανταλάκια -Αναρωτιέσαι αν είναι αγνή και ανόθευτη καψούρα ή μια καψούρα που έχει μολυνθεί από το μικρόβιο του ψώνιου που διαλαλεί ό,τι του συμβαίνει με τη ντουντούκα. Να τα λέμε όλα. Δεν είναι απλώς ένας έρωτας που εκφράζεται δημόσια, είναι ένας έρωτας που τον ευτελίζει η δημοσιότητα. Κι αυτός ο έρωτας δεν είναι ποτέ ένα ωραίο θέαμα».

                                                                   (Λ.Σταμπούλογλου – protagon.gr)