Οι πραγματικοί δάσκαλοι...

  

«Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν, με το άνοιγμα της πλατφόρμας για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Οι ανά την επικράτεια συνδικαλιστές, οι τοπικές ΕΛΜΕ, η ΟΛΜΕ, η ΔΟΕ, αλλά και διάφορα σκιώδη «συντονιστικά» που προέκυψαν αδιαφανή τω τρόπω εν μία νυκτί, ξεσπάθωσαν κατά της απόφασης της κυρίας υπουργού Παιδείας, επισείοντας τον κίνδυνο διολίσθησης σε ένα αυταρχικό μοντέλο εκπαίδευσης. 

Για να είμαστε δίκαιοι, όλοι οι παραπάνω, δεν εκπροσωπούν παρά ένα μικρό κλάσμα του συνόλου των εκπαιδευτικών και αποτελούν, όχι την πρωτοπορία, αλλά την οπισθοφυλακή και τον νεκροθάφτη ενός κοινωνικού φαινομένου που άνθισε στη χώρα μας, κατά την μεταπολιτευτική περίοδο.

Οι αντιδρώντες, έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη και στη συνείδηση της κοινωνίας, ως η διαχρονική τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού συστήματος, ως προκεχωρημένο φυλάκιο ενός «βαθέως» κράτους που έχει μάθει να λειτουργεί ανεξέλεγκτα και παρασιτικά ελέω λαϊκισμού διαφόρων κυβερνήσεων. 

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη λουδίτικη συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν εναντιώθηκαν στην τηλεκπαίδευση με έωλα επιχειρήματα; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις απόπειρες υπονόμευσης της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας ανάδειξης αιρετών εκπροσώπων; Ποιος μπορεί να ξεχάσει δημόσιες δηλώσεις υποστήριξης εκπαιδευτικών που βρέθηκαν να ασκούν πλημμελώς τα καθήκοντά τους σε περιπτώσεις εκφοβισμού σε σχολικές μονάδες; 

Ανάλογη, αναμένεται και η αντίδρασή τους στην κατάργηση του ενός και μοναδικού βιβλίου. Είναι, βλέπετε, κοπιαστικό για ορισμένους να προετοιμάζουν το μάθημα, βασισμένοι σε πολλές πηγές. Το λυσάρι παραμένει μοναδικά «όπλα» της στρατιάς των εκπαιδευτικών - λουδιτών. Από κοντά και διάφορες «εκπαιδευτικές ιστοσελίδες» ιδιοκτησίες γνωστών τροτσκιστών και άλλων ακροαριστερών, να δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα, μεταφέροντας αντιεκπαιδευτικές και αντιδημοκρατικές «θεωρίες» αντιαυταρχικής, δήθεν, εκπαίδευσης για τα «λαϊκά στρώματα». Ρετροσπεκτίβα αναχρονιστικών ιδεών και ανέξοδος διαγωνισμός «επαναστατικότητας». 

Αν δει κανείς τα ποσοστά συμμετοχής των εκπαιδευτικών που συμμετέχουν στις «δράσεις» των συνδικαλιστικών τους φορέων, θα καταλάβει πως η συντριπτική πλειονότητα των δημόσιων αυτών λειτουργών «απέχει» από τις ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής των ταγών τους. Ανάλογα, είναι και τα ποσοστά στις εκλογές, όπου μικρές μειοψηφίες, ασκημένες στις μακρόχρονες «συνελεύσεις», όπου κάθε άλλο παρά ασχολούνται με τα πραγματικά προβλήματα του κλάδου, αλλά και γαλουχημένες στις ατέρμονες «λαϊκές συνάξεις» αποθαρρύνουν ή/και απομακρύνουν τους εκπαιδευτικούς από τη συμμετοχή στα κοινά. 

Το δημόσιο, ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, νοσεί εδώ και πολλά χρόνια. Βρίσκεται σε ένα τέλμα ακινησίας, ανίκανο να συλλάβει, έστω και θεωρητικά, τις μεγάλες επιστημονικές, τεχνολογικές και εκπαιδευτικές εξελίξεις, αλλά και τις αναγκαίες αλλαγές, ώστε να συντονίσει το βηματισμό του και να προσφέρει χρήσιμες γνώσεις στους μαθητές, για να μπορέσουν με τη σειρά τους να συμβάλλουν στην προκοπή του τόπου. 

Προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες στους έντιμους, φιλοπρόοδους εκπαιδευτικούς, όσοι μακριά από τη τάξη, επιδίδονται σε ασκήσεις υπονόμευσης των αναγκαίων αλλαγών στο σύστημα. Καθυστερούν την εξέλιξη και κατά συνέπεια, βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο και ιδίως τα πλέον αδύναμα στρώματα που δεν έχουν τα μέσα και τους πόρους για την ιδιωτική εκπαίδευση. 

Το δημόσιο σχόλιο πρέπει να αναβαθμιστεί τάχιστα. Αυτό μπορεί να γίνει και μέσω της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και των σχολικών μονάδων. Είναι αδιανόητο, δημόσιοι υπάλληλοι, να αρνούνται την αξιολόγησή τους και, ταυτόχρονα, να μισθοδοτούνται από το υστέρημα των πολιτών. Η ανεξέλεγκτη λειτουργία υπονομεύει το εκπαιδευτικό σύστημα, αφού τόσο διαιωνίζει τις παθογένειές του - και είναι πολλές αυτές - όσο και τις κοινωνικές ανισότητες.

Το ζήτημα της αξιολόγησης είναι θεωρητικό και πρακτικό. Θα πρέπει να μας απαντήσουν οι μονίμως αντιδρώντες αν, θεωρητικά, είναι υπέρ της αξιολόγησης ή όχι. Το υπάρχουν σύστημα αυτοαξιολόγησης, θυμίζει ναρκισσιστή μπροστά στον καθρέφτη του, αλλά και πάλι παντοιοτρόπως υπονομεύεται από τους εχθρούς του, οι οποίοι το μόνο που επιθυμούν είναι η διαιώνιση αυτής της κατάστασης.  

Η αξιολόγηση, πέραν όλων των άλλων, θα βοηθήσει τους γενναίους, γεμάτους αυταπάρνηση, έντιμους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι δίνουν καθημερινά τη μάχη της γνώσης, υπό αντίξοες πολλές φορές συνθήκες. Είναι το ανάχωμα ενάντια στην απαξίωση του σημαντικού για κάθε κοινωνία, ρόλου του εκπαιδευτικού ως φορέα μετάδοσης της γνώσης από γενιά σε γενιά. Είναι λογικό να αντιδρούν εκείνοι που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, γιατί θα χάσουν τη βολή τους. Υπάρχει ελπίδα να εφαρμοστεί το σύστημα της αξιολόγησης; 

Η απάντηση είναι: μικρές. Ωστόσο, το σημαντικό σε αυτή τη φάση, είναι να δημιουργηθούν οι ρωγμές στο εκπαιδευτικό κατεστημένο, για να απελευθερωθούν υγιείς και δημιουργικές δυνάμεις ως το πρόπλασμα του νέου, δημόσιου σχολείου που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει η ελληνική κοινωνία. Και ως προς αυτό, ας παραμείνουμε αισιόδοξοι και ας στηρίξουμε των πραγματικούς δασκάλους των παιδιών μας».

(Απόσπασμα άρθρου του  Δ.Τριανταφυλλίδη από το liberal.gr)