Αξιολογητές... χωρίς αξιολόγηση

 

«Ποιοι αρνούνται την αξιολόγηση; Ποιοι φοβούνται την αξιολόγηση; Οι κατ’ επάγγελμα αξιολογητές, δηλαδή οι εκπαιδευτικοί. Μεταφέροντας στους μαθητές το μήνυμα πως η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών δεν είναι ένας απαραίτητος θεσμός στα πλαίσια του παρεχόμενου έργου τους. Αλλά μια προσπάθεια «ιδεολογικής υποταγής» των εκπαιδευτικών και ένα «σύστημα  κατάδοσης» που θα αποτελείται από εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές και αξιολογητές. Και μια συντονισμένη «επιχείρηση επιβολής των αξιολογικών θεσμών σε όλη τη δημόσια σφαίρα, με απώτερο σκοπό την άρση της μονιμότητας». 

Φαίνεται πως οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί που υποστηρίζουν τα ανωτέρω, ζουν σε κάποιον μακρινό πλανήτη και δεν γνωρίζουν το τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο. Ρίχνοντας λάσπη στο θεσμό της αριστείας αναφέρουν, πως οι «άριστοι αποδεικνύονται βιαστές, ιστορικά αναλφάβητοι ή πορωμένοι, ψεύτες ή ενεργούμενα μεγάλων συμφερόντων». 

Παρομοιάζουν την αξιολόγηση σαν μια λογική που στο βάθος της εμπερικλείει «ναζιστικά προτάγματα». Δηλαδή πως οι αδύναμοι δεν έχουν θέση στην κοινωνία. Υποστηρίζοντας δε πως είναι τέκνα ενός ανώτερου θεού, ξεκαθαρίζουν πως η παιδεία δεν είναι προϊόν για να το αξιολογούμε και να του δίνουμε πιστοποιήσεις ISO. Πως η παιδεία δεν μπαίνει σε ποσοτικές μετρήσεις και σε ζυγαριές. 

Αντιδρώντας δε στη διεξαγωγή της ελληνικής PISA - κατ’ αναλογία του διεθνούς προγράμματος για την αξιολόγηση των μαθητών του ΟΟΣΑ -, δηλαδή των εξετάσεων διαγνωστικού χαρακτήρα για τους μαθητές της ΣΤ’ τάξης των Δημοτικών σχολείων και της Γ’ τάξης των Γυμνασίων, καταδικάζουν την αντίληψη πως οι εκπαιδευτικοί «χρεώνονται» την επιτυχία ή αποτυχία των μαθητών τους και η διοίκηση του σχολείου «χρεώνεται» με τη σειρά της την επιτυχία και την αποτυχία όλων.

Και ποιος πρέπει να τις χρεωθεί ή να τις πιστωθεί, αν όχι ο εκπαιδευτικός που έχει αναλάβει να μορφώσει τους μαθητές; Δυστυχώς οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί δεν έχουν αντιληφθεί ότι τα σχολεία δεν τους ανήκουν. Ότι τα σχολεία δεν λειτουργούν για να έχουν απασχόληση οι εκπαιδευτικοί, αλλά για να μορφώνονται τα παιδιά. Και πως οποιαδήποτε κίνηση για τη βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας αποσκοπεί στη βελτιστοποίηση του τελικού αποτελέσματος. Και ποιο είναι αυτό; 

Τα παιδιά που αποφοιτούν από τα σχολεία να διαθέτουν τα κατάλληλα γνωστικά εργαλεία για να πορευτούν στο δρόμο που θα επιλέξουν, να διαθέτουν ευρείες γνώσεις, να χειρίζονται και να κατανοούν με ιδιαίτερη ευχέρεια την ελληνική γλώσσα, να μπορούν να διαχειριστούν και να επιλύσουν σύνθετα μαθηματικά ζητήματα, να είναι προσαρμοστικά απέναντι στις αλλαγές της ζωής και να έχουν αναπτύξει τις ιδιαίτερες δεξιότητες που απαιτούνται σήμερα.

Αυτό είναι που φοβίζει τους εκπαιδευτικούς. Ο ίδιος ο κόσμος που αλλάζει. Και γι’ αυτό τους είδαμε να αντιδρούν τόσο σκληρά ακόμα και εναντίον της  τηλεκπαίδευσης. Οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί φοβούνται την αξιολόγηση διότι φοβούνται την πραγματικότητα. Φοβούνται να κοιταχτούν στον καθρέφτη  μήπως και αντικρίσουν το πόσο πίσω έχουν μείνει στην ίδια τη ζωή».

                              (Απόσπασμα άρθρου του Κ.Χαροκόπου από το liberal.gr)