Απόψεις...

 

«Αν σε κάτι δικαιώνεται ο παππούς Κάρολος είναι η περίφημη φράση του, που αποτελεί κλισέ πλέον, ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα».Ο Αλέξης Τσίπρας κήρυξε χθες ανένδοτο αγώνα που ήδη αποβαίνει «ανέκδοτο-ς». Αποφάσισε να απέχει το κόμμα του από τις ψηφοφορίες της βουλής με εξαίρεση τη συμμετοχή στην προσπάθεια αντιμετώπισης των νεοναζί (και πάλι με αμφιλεγόμενη θεώρηση, εστιάζοντας στην ιδεολογία, όχι στην εγκληματική της ιδιότητα).Παράλληλα ξεκίνησε πορεία προς τον λαό γιατί «μόνο αυτός μπορεί να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη». 

Τον Ανένδοτο κήρυξε ο Γεώργιος Παπανδρέου αρνούμενος de facto να αναγνωρίσει τις εκλογές του 1961 (πάρε μαθήματα Αλέξη), τις επονομαζόμενες και ως εκλογές «βίας και νοθείας». Απείχε δε των ψηφοφοριών της Βουλής… Βέβαια ο Ανένδοτος δεν ήταν μια συνδικαλιστική κίνηση 15μελούς που παίζει με τη δημοκρατία. Ήταν αντίσταση σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο που συνέθεταν το Παλάτι, η αστυνομοκρατία, οι αποκλεισμοί και τα κυνηγητά λόγω κοινωνικών φρονημάτων ως αποτέλεσμα του εμφυλίου, και φυσικά η αίσθηση της Δεξιάς ότι το κράτος είναι δικό της.

Πάντως, ο Τσίπρας παρόλα όσα λέει και αμφισβητεί, δεν είναι επικίνδυνος για τη δημοκρατία, απλώς γιατί δεν έχει την αντίστοιχη λαϊκή απήχηση. Αν στοχεύσεις στην αποσταθεροποίηση και την εκτροπή, όπως φαίνεται να στοχεύει ( όχι για να αποσοβήσει, αλλά για να δικαιολογήσει την προβλεπόμενη ήττα του), χρειάζεται το περιώνυμο «Ισχυρό μαζικό κίνημα». 

Αυτό υπήρξε στους καιρούς του αντιμνημονίου και γιγαντώθηκε για ατομικιστικούς λόγους. Επειδή οι τσέπες άδειαζαν. Έκτοτε το μαζικό κίνημα διαπίστωσε και την… αντοχή του και την σοβαρότητα της κυβέρνησής του. Αν καταφέρει να το αναστήσει, ξαναλέμε χαλάλι του. Αν δεν καταφέρει θα μείνει ως κωμικογραφία όπως η περιώνυμη διαπραγμάτευσή του, την οποία το Χάρβαρντ ανέδειξε ως τη χειρότερη του 2015».

                                                                            (Γ.Σιδέρης- Liberal.gr)

«Ο δρόμος άνοιξε διάπλατα για να τον πορευτεί υπερήφανα ο νεοέλληνας. Αλλά τέρμα δεν έχει, σας το λέω. Αυτό το «πρωθυπουργέ, δώσε-δώσε-δώσε» έχει τον ατέλειωτο. Εντάξει, προεκλογική χρονιά είναι, κάτι παραπάνω θα μοιραστεί στον κόσμο. Μέσα στους όρους του παιχνιδιού είναι, όσο υπάρχει εγγύηση ότι δεν ξεπερνάμε τα δημοσιονομικά όρια της οικονομίας για να βάλουμε σε κίνδυνο την κατάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας. Ναι, εντάξει, αλλά γιατί εμένα όλο αυτό μου θυμίζει το 1990-2010; Τότε που όποιος ζητούσε έπαιρνε, όποιος απαιτούσε δικαιωνόταν κι όποιος διαμαρτυρόταν κέρδιζε; 

Αυτά τα ζήσαμε το 1990-2010. Έτρεχε το (δανεικό) χρήμα σαν ποτάμι δίπλα στα πόδια μας κι εμείς ήμασταν ο πιο δυσαρεστημένος λαός του κόσμου. Και δεν βρισκόταν ένας πολιτικός να πει μια κουβέντα σωφροσύνης. Στον ίδιο δρόμο βαδίζουμε και τώρα. Εγώ μόνο δυσαρεστημένους και αδικημένους ακούω γύρω μου. Που δικαιούνται-δικαιούνται-δικαιούνται. Το ξεχάσαμε το 2010-2020, το βγάλαμε απ’ το μυαλό μας. Ε λοιπόν, θα το ξαναζήσουμε. Αργά ή γρήγορα θα το ξαναζήσουμε. Κι αν δεν προλάβουμε εμείς, τα παιδιά μας».

                                                                 (Δ. Καμπουράκης- Liberal.gr)