Απόψεις...

«Αυτό το άρθρο έπρεπε να το είχα γράψει προχθές. Oμως διαβάζοντας για την πτώση του F-4 πως «κι όμως δεν είναι παρά ένα εργατικό ατύχημα που συνιστά τραγωδία όχι ανείπωτη, αλλά πολλαπλώς ειπωμένη αφού συμβαίνει συχνότατα…», κατάλαβα ότι η οργή και η αγανάκτηση γι’ αυτή την άποψη θα επηρέαζαν την ευπρέπεια του λόγου μου. 

Και η οργή και η αγανάκτηση με κυρίευαν όλο και πιο πολύ γιατί αυτά δεν τα υποστήριζε κάποιο ανώνυμο τρολ του Διαδικτύου ούτε κάποια περιθωριακή ιστοσελίδα, αλλά το Left.gr που είναι η επίσημη ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι άνθρωποι αυτοί, λόγω της ιδεολογίας τους, δεν μπορούν να συλλάβουν τι σημαίνει καθήκον προς την πατρίδα. Νομίζουν πως οι πιλότοι που πετούν με 800 χιλιόμετρα την ώρα στα 100 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, κάνουν την ίδια δουλειά με τον εργατοτεχνίτη σε ένα εργοστάσιο.

Δεν τους περνάει από το μυαλό πως κάποιοι προασπίζονται την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας, ρισκάροντας καθημερινά τη ζωή τους. Και στην προκειμένη περίπτωση την έχασαν. Με εντελώς αντίθετη οπτική από το Left.gr αντιμετώπισαν την τραγωδία μια δασκάλα και οι δύο μαθητές της στο χωριό Διαφάνι της Καρπάθου. Φαίνεται πως ο αιγαιοπελαγίτικος αέρας κάνει τις σκέψεις πιο καθαρές και τις συμπεριφορές πιο ανθρώπινες. 

Τι έκανε η νεαρή δασκάλα; Πήρε τους δύο μαθητές της και έριξαν ένα στεφάνι στα νερά του Αιγαίου στη μνήμη των πεσόντων αεροπόρων. Ο μεγαλύτερος πιτσιρικάς, μετά, χαιρέτησε στρατιωτικά. Αυτή η όλο ελπίδα σκηνή –τόσο για το ήθος της νεαρής εκπαιδευτικού όσο και για το φρόνημα των δύο μαθητών της– έχει κάνει τον γύρο του Διαδικτύου. Δείχνει πως υπάρχει μια Ελλάδα που δεν θεωρεί τη θυσία για την πατρίδα εργατικό ατύχημα, γιατί πάνω απ’ όλα πιστεύει στην έννοια της πατρίδας».

                                                                    (Σ. Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

@ Εκλογές έρχονται, και, μαζί τους, όλο το πακέτο των νομοθετικών ρυθμίσεων που συνοδεύουν την πρακτική, όλων των κυβερνητικών κομμάτων, αυτή την περίοδο: παροχές, επιδόματα, διορισμοί, νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων. Είναι ένα πάγιο πολιτικό déjà vu, μία κλασική προεκλογική σταθερά, δίκην φυσικού νόμου, σταθερότερη κι από την επιτάχυνση της βαρύτητας. 

Το slogan του συγχωρεμένου του Τρίτση για την πρώτη γενιά αυθαιρέτων, που νομιμοποιήθηκαν το 1983, "αν το δηλώσεις μπορείς να το σώσεις", με όρο απαράβατο, τότε, να μην ξαναπροκύψουν άλλα αυθαίρετα, θα μπορούσε να τροποποιηθεί στο διακομματικό-διαχρονικό: "Δηλώσεις, δεν δηλώσεις, το ακίνητο θα σώσεις, γιατί σε κάθε εκλογές, την ψήφο σου θα δώσεις, φτηνά θα το πληρώσεις, δεχόμαστε και δόσεις." Μεγάλο, αλλά ομοιοκατάληκτο, για να το θυμάσαι, σαν την ίδια κατάληξη που έχουν όλοι οι περί χωροταξίας νόμοι (πράσινοι, κόκκινοι και μπλε): στα σκουπίδια. 

Στα σκουπίδια καταλήγει, φυσικά, και το ακροτελεύτιο άρθρο τους, αυτό που δήθεν προειδοποιούσε τους επίδοξους καταπατητές: ό,τι χτιστεί παράνομα από δω και πέρα, κατεδαφίζεται, και όποια δημόσια γη καταπατηθεί, επιστρέφεται στον φυσικό ιδιοκτήτη της, το Δημόσιο. Ωραίο ανέκδοτο! 

Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι ετοιμάζεται προεκλογικό νομοσχέδιο, με το οποίο 70.000 καταπατημένες εκτάσεις του Δημοσίου θα αποδοθούν στους καταπατητές τους, επιβραβεύοντας για νιοστή φορά την μπίζνα στην οποία εμπλέκονται αετονύχηδες ιδιώτες, συμβολαιογράφοι, δικηγόροι, αλλά και δασαρχεία, πολεοδομίες και λοιπές κρατικές υπηρεσίες. Με το αζημίωτο, βεβαίως - βεβαίως».

                                                             (Θ.Τζήμερος-  Εθνική Δημιουργία)