Απόψεις...

 

«Η πανδημία και η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έφεραν αναπάντεχα την ιδέα, την εικόνα και τη σκέψη του θανάτου στην καθημερινότητα της ζωής του δυτικού ανθρώπου. Και στην περίπτωση της Ελλάδας, η ανασφάλεια που γεννούν οι ειδήσεις και οι πληροφορίες που διαχέονται, έρχεται να ακουμπήσει σε ένα ήδη επισφαλές ψυχικό υπόστρωμα που είχαν δημιουργήσει η δεκαετής οικονομική κρίση και η δίνη στην οποία είχε περιέλθει η χώρα την προηγούμενη δεκαετία.

Αλλά αυτή η νέα πραγματικότητα για τον άνθρωπο του 21ου αιώνα φαίνεται να είναι ο προθάλαμος σειράς μεταβολών, που ολοένα και με μεγαλύτερη σαφήνεια θα μας απομακρύνουν από την κληροδοτημένη ευδαιμονία του προηγούμενου αιώνα. Η εποχή μας αδυνατεί να σχεδιάσει, ή καλύτερα υπάρχει περιορισμένη πιθανότητα επιτυχίας αν επιχειρηθεί μια οποιαδήποτε πρόβλεψη. 

Αντίθετα από τις μεταπολεμικές δεκαετίες του 20ού αιώνα, που συγκλονίστηκαν και αυτές από γεγονότα μεγάλης επιδραστικότητας (Βιετνάμ, Μάης ’68, σοβιετικές εισβολές, πτώση του Τείχους), η δική μας εποχή δεν μοιάζει να αντλεί δύναμη από τα γεγονότα που τη συγκλονίζουν. Οι κοινωνίες μας αποσυντονίζονται και απορρυθμίζονται, γεννούν αθέατα χάσματα που ξεσπούν αιφνιδιαστικά όχι για να επανασυσπειρώσουν, αλλά για να επιταχύνουν τη διαδικασία μιας ασύντακτης και πολυκεντρικής αποδυνάμωσης».

                                                               (Ν.Βατόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Μία από αυτές τις μέρες, ο Μάρκος Σεφερλής αποφάσισε να εντάξει το θέμα του βιασμού στα σκετσάκια της νέας του τηλεοπτικής εκπομπής. – Eίδα στο δρόμο ένα βιαστή. – Και τι έκανες; – Αρχισα να τρέχω. Ετρεχα, έτρεχα, έτρεχα, αλλά δεν τον πρόλαβα.  Και η ομήγυρη των γυναικών, όπου ακούγεται το «αστείο», σκάει στα γέλια, αγνοώντας(;) προφανώς ότι παγκοσμίως σχεδόν μία στις τρεις γυναίκες έχει κακοποιηθεί σωματικά ή/και σεξουαλικά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που γυναίκες ανέραστες, κακομούτσουνες, υστερικές, οι οποίες ενδεχομένως «τα ήθελαν», πρωταγωνιστούν στα θεατρικά και τηλεοπτικά προϊόντα του. Εδώ και δεκαετίες, το κωμικό ρεπερτόριό του τροφοδοτείται από ομοφυλόφιλους άντρες και γυναίκες, μετανάστες και Ρομά, ανθρώπους με κάποιο ελάττωμα ή αναπηρία, κοντούς, υπέρβαρους, δύσμορφους. 

Τα χωρατά του στοχεύουν κυρίως τους διαφορετικούς αλλά και τους αδύναμους, αναπαράγουν στερεότυπα που θα έπρεπε να έχουμε αφήσει οριστικά πίσω μας, ενεργοποιούν τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας».

                                                                   (Τ. Επτακοίλη-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι μίλησε ως τώρα σε πάνω από 20 κοινοβούλια, χωρίς πουθενά αλλού, εκτός από τη Βουλή των Ελλήνων, να υπάρξουν κόμματα που να αποχωρήσουν για να μην ακούσουν τον ηγέτη μιας χώρας που είναι αντιμέτωπος με απροσχημάτιστη εισβολή και κατοχή.λλά δεν είναι μόνον αυτό. 

Η Ελλάδα φαίνεται να είναι η μόνη χώρα του πολιτισμένου κόσμου που καταπίνει αμάσητη τη ρωσική προπαγάνδα περί τάχατες αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας, μιας χώρας που οι πραγματικά ακραίες δυνάμεις έχουν σχεδόν αμελητέα ποσοστά, τα οποία επ' ουδενί δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε με τα ποσοστά του, μακαρίτη πλέον, Ζιρινόφσκι στη Ρωσία ή της εγχώριας «Χρυσής Αυγής», τις ψήφους της οποίας στο ημέτερο Κοινοβούλιο κάποιοι με υψηλότατα αξιώματα τις θεωρούσαν… ευπρόσδεκτες».

                                                                     (Μπ. Κούτας- Πρώτο Θέμα)