ΑΠόψεις...

 

«Πόλεμος. Εισβολή. Γενοκτονία. Εγκλήματα πολέμου. Μαζικοί τάφοι. Φασισμός. Πυρηνική απειλή. Στην Ευρώπη μας. Σήμερα. Ξυπνήστε. Στα stand που διατηρούν στους σταθμούς του μετρό ή έξω από μεγάλα κτίρια ή στα πεζοδρόμια κεντρικών δρόμων, χιλιάδες αντίτυπα των δύο δωρέαν εφημερίδων του Λονδίνου –της Evening Standard και της Metro– έδιναν (και δίνουν) τον τόνο, με τίτλους και μεγάλες φωτογραφίες που μεταδίδουν το τι ακριβώς συμβαίνει· χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς αστερίσκους. 

(Στην Ελλάδα αυτή εδώ η εφημερίδα είναι από τα ελάχιστα μέσα που επιμένουν να καλύπτουν αναλυτικά και καθημερινά τον πόλεμο, όσο άλλοι ασχολούνται με το συνέδριο του Σύριζα και το Άγιο Φως· πιο χωριό πεθαίνεις). 

Τα δύο μεγάλα 24ωρα ειδησεογραφικά κανάλια –το Sky News και το BBC News– αφιερώνουν, ακόμη και σήμερα, ατέλειωτες ώρες στη δημοσιογραφική κάλυψη του πολέμου, με μεγάλα συνεργεία των κορυφαίων ανταποκριτών που θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο σε καθημερινή βάση και τους οποίους οι Βρετανοί αντιμετωπίζουν ως εθνικούς θησαυρούς, και με συνεχείς ζωντανές συνδέσεις με το Κίεβο, το Λβιβ, τα ουκρανοπολωνικά σύνορα και άλλα σημεία ενδιαφέροντος. 

Δεν φταίνε όμως μόνο τα ελληνικά ΜΜΕ. Η σιωπή και η απουσία της ελληνικής πολιτικής και πνευματικής ελίτ είναι εκκωφαντική. Και εγκληματική – τόσο ηθικά, όσο και πολιτικά. Γιατί δεν ακούμε περισσότερα πράγματα για την κοινωνία των πολιτών, τις ΜΚΟ, τα φιλανθρωπικά ιδρύματα και τις προσπάθειες υποστήριξης των Ουκρανών;  

Όχι, το να υιοθετήσεις ένα παιδάκι ή το να στείλεις δύο κονσέρβες δεν θα σώσει την Ουκρανία· θα δώσει όμως ένα παράδειγμα ελπίδας, δράσης, ευθύνης και ατομικής ισχύος σε μια κουλτούρα (τη δική μας εννοώ) που το χρειάζεται τόσο, μα τόσο, πολύ. Για να σώσουμε τον εαυτό μας πρέπει να το κάνουμε, όχι για να σώσουμε τους Ουκρανούς».

                    (Aπόσπασμα άρθρου του  Ρ. Γεροδήμου από την ΑΤΗensvoice)

«Δολοφονείται, χρονιάρες μέρες, ένας μαφιόζος στο πλαίσιο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα στις συμμορίες και αυτός αμέσως εισβάλλει δια του Τύπου και των σόσιαλ μίντια που πιθηκίζουν πρακτικές μεσημεριανάδικων στη ζωή μας και το θέμα βρίσκεται να ανταγωνίζεται το σήριαλ της κατηγορούμενης για δολοφονία Ρούλας Πισπιρίγκου. 

Αμέσως, ξεκινάει ένας βομβαρδισμός μέσω των σάιτ και των λαιφστάιλ τηλεοπτικών εκπομπών με μακροσκελή ρεπορτάζ για τη δράση του μαφιόζου, την ιδιωτική του ζωή, τις αδυναμίες του, τα γούστα του. Τα Μέσα φιλοξενούν συνεντεύξεις των οικείων του, προβάλλουν φωτογραφίες από το σπίτι του. 

Παράλληλα, τα αστυνομικά ρεπορτάζ που δημοσιεύονται κατά δεκάδες, σε εικοσιτετράωρη βάση, ξεχειλίζουν από σενάρια και εικασίες για τους δράστες της δολοφονίας του, συνοδευόμενα από αναλύσεις για την ανθρωπογεωγραφία του εγκλήματος και τις μεθόδους των εγκληματιών ενώ είναι θέμα χρόνου, να εμφανιστούν και τα podcast που θα αναλύσουν εξαντλητικά την προσωπικότητα του μαφιόζου. 

Η προσωπικότητα του μαφιόζου. Το εντυπωσιακό είναι βέβαια πως απ'όλα τα παραπάνω απουσιάζει το αρνητικό πρόσημο, ο δολοφονημένος μαφιόζος παρουσιάζεται ως ένας άνθρωπος η δράση του οποίου μας αφορά, λες και δεν είναι κάποιος που έχει διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα αλλά ο ήρωας κάποιας σειράς του Νέτφλιξ που μας έχει καθηλώσει. 

Το φαινόμενο είναι άξιο σχολιασμού γιατί ξέρουμε καλά τις αρνητικές συνέπειες που έχει η προβολή αρνητικών προτύπων στην κοινωνία και ειδικά τα παιδιά»..

                          (Aπόσπασμα άρθρου της Β.Ευθυμιοπούλου από το  liberal.gr)