Σκοτώνουν το μέλλον των λαών...

  

«Είναι ανόητο να πιστεύουμε πως «όλα θα πάνε στο τέλος καλά» με κάποιον μαγικό τρόπο εάν δεν ηττηθεί στρατιωτικά η Ρωσία και δεν διαλυθεί άπαξ διά παντός το μιλιταριστικό καθεστώς του δικτάτορα Πούτιν. Τίποτε, βέβαια, δεν θα πάει καλά εάν δεν συμβούν αυτά τα δύο, και το μόνο τέλος που μπορεί να προκύψει από όλο αυτό θα είναι ο Μεγάλος Τρόμος ενός πυρηνικού χειμώνα, στον οποίο οδηγούμαστε με πολύ πιο γρήγορα βήματα από όσο μπορούμε να υπολογίσουμε — από όσο χωρεί η φιλοσοφία μας.

Η ανθρώπινη ιστορία, μια ιστορία πολέμων και προόδου, είναι αμείλικτη — και, κατά δυστυχίαν της αβελτηρίας μας, ΔΕΝ προσφέρει παραδείγματα που να μας κάνουν να αισιοδοξούμε ότι, τάχα, ο δικτάτορας θα αρκεστεί στη διάλυση μίας χώρας χωρίς να συνεχίσει την εκστρατεία του για «αποναζιστικοποίηση», και «αποαμερικανοποίηση» και των όμορων της. Ή ότι τα Αποκαλυπτικά όπλα του δεν θα δοκιμαστούν και πέραν των πεδίων βολής και δοκιμών στην Καμτσάτκα.

Από τη στήλη αυτή, και όχι μόνο, ισχυριζόμαστε ότι η πρόοδος της ανθρωπότητας είναι γραμμική και αδιαλείπτως ανοδική. Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή όλος ο πλανήτης γυρίζει με φόρα προς τα πίσω, ότι ζούμε υπό το κράτος του διαρκούς φόβου, ότι ο θάνατος προελαύνει με εφ’ όπλου λόγχη, ότι ένας γιγάντιος αριθμός ανθρώπων βιάζεται, ξοδεύεται, αφανίζεται και εξανδραποδίζεται, ότι δημιουργούνται νέα, πελώρια στρατόπεδα συγκέντρωσης, ότι αύριο θα έχουμε σιτοδεία στην Αφρική και έναν τρομακτικό λιμό που θα αφανίσει ολόκληρους πληθυσμούς —και, ω! πως έρχονται, αλί μας, αυξήσεις στο ψωμί και ελλείψεις στα γκάτζετ των κινητών—, δεν σημαίνει ότι κάνουμε λάθος. Δεν κάνουμε λάθος.

Σημαίνει ότι ΕΝΑΣ και μόνον άνθρωπος αποφάσισε να αναστρέψει το ρεύμα της προόδου και της λογικής. Ένας αφηνιασμένος macho δικτάτορας που μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά του Λένινγκραντ σκοτώνοντας ποντίκια με δηλητήριο. Αυτό ακριβώς εξακολουθεί να κάνει — απλώς πια δεν σκοτώνει ποντίκια, αλλά πρώην στενούς του συνεργάτες και συνεργούς, παιδιά, αμάχους, χώρες και πολιτισμούς: σκοτώνει το μέλλον και διαστρέφει την ιστορία. Η Ευρώπη και η Αμερική οφείλουν άμεσα να σταματήσουν τον καταστροφέα της παγκόσμιας προόδου και της ευημερίας των λαών. Και μπορούν να το κάνουν.  

Είμαστε, δε, απολύτως πεπεισμένοι πως όσα λέμε τώρα (να εφοδιαστεί επαρκώς η αμυνόμενη χώρα με Δυτικά βαρέα όπλα ώστε να νικήσει μιαν ώρα αρχύτερα τον εισβολέα), αυτά που ζητεί δηλαδή με κάθε τρόπο και σε όλους τους τόνους η μαχόμενη Ουκρανία - ήτοι: η ραγισμένη και καταματωμένη ευρωπαϊκή ασπίδα - ΔΕΝ θα τα λέμε και μετά από λίγο διάστημα. 

Και δεν θα τα λέμε γιατί ήδη ο καιρός έχει περάσει, και το πέρασμα του καιρού ποτέ δεν είναι με το μέρος της ζωής: είναι ανέκαθεν στο πλευρό της εντροπίας. Όχι: σε πολύ λίγο θα λέμε πως τον εισβολέα θα πρέπει να τον νικήσουμε εμείς. Κι αυτό δεν θα μας αρέσει τότε, και όχι μόνο επειδή θα σημαίνει ξεβόλεμα και φτώχεια: αλλά και γιατί θα ξέρουμε πως μπορούσε να είχε αποφευχθεί.

Όσο τα λεπτά περνούν και βλέπουμε το αίμα να χύνεται δίπλα μας χωρίς να κάνουμε το παραμικρό (οι περίφημες «κυρώσεις» θα έχουν απτά αποτελέσματα μετά από πολλούς μήνες, ή και χρόνια, όταν δεν θα τίθεται θέμα κυρώσεων…), το ενδεχόμενο να γίνουμε εμείς η επόμενη Ουκρανία γίνεται όλο και λιγότερο ασαφές και θολό. Φίλος μεν ο φόβος μπροστά στην αντίδραση των δυνάμει συμμάχων του Κακού που εγκατασπάρθηκαν στις κοινωνίες μας, φιλτέρα δε η επιβίωση — φιλτέρα η ευτυχία, και το κυνήγι της».

                                             (Αρθρο του Κ.Αθανασιάδη από το liberal.gr)