«Η σκέψη είναι: Δεν χρειάζεται πολύ για να αρρωστήσεις με αυτό τον Πόλεμο. Απλά να παρακολουθείς τα εγκλήματα που διαπράττονται. Ο Πόλεμος αυτός δημιουργεί μια άλλης τάξης επικαιρότητα. Πέραν του ότι καλούμαστε να καταλάβουμε ότι μας γυρίζει σε ένα κομμάτι της Ιστορίας που νομίζαμε ότι έχουμε αφήσει πίσω οριστικά, του ΒΠΠ και των ναζιστικών πρακτικών. Την ίδια στιγμή μας ζητάει να μη μείνουμε αδιάφοροι απέναντι ίσως στη μεγαλύτερη ανθρωπιστική τραγωδία του 21ου αιώνα.
Κάθε λεπτό που περνάει διαπράττονται φρικτά εγκλήματα πολέμου, βιασμοί παιδιών και γυναικών, βασανισμοί και δολοφονίες αμάχων, λεηλασίες. Οι Ρώσοι στρατιώτες αντιμετωπίζουν τον ουκρανικό λαό ως υπανθρώπους. Και αν αποσύρουμε την προσοχή μας, αν πάθουμε κόπωση συμπόνοιας, εμείς, η κοινή γνώμη του δυτικού κόσμου, είναι σαν να εγκαταλείπουμε τα θύματα αυτού του καταστροφικού πολέμου στο πιο βαθύ σκοτάδι.
Ο μικρός Sasha Zdanovych ήταν 4 χρονών και έμενε με την 60χρονη γιαγιά του Zoya σε ένα χωριό έξω από το Κίεβο. Στα μέσα Μαρτίου, όταν οι Ρώσοι βομβάρδισαν την περιοχή τους, προσπάθησαν οι δυο τους να ξεφύγουν από τις ρωσικές επιθέσεις με μία βάρκα στον ποταμό Ντνίπρο. Η βάρκα αναποδογύρισε εξαιτίας ρωσικών βομβαρδισμών.
Την επόμενη μέρα η σωρός της
γιαγιάς βρέθηκε, αλλά όχι του μικρού, ο οποίος φορούσε σωσίβιο. Για πολλές
μέρες η μητέρα του Anna Yakhno τον έψαχνε παντού. Τον βρήκε 5 Απριλίου
σκοτωμένο. Τον Σάσα πυροβόλησαν οι Ρώσοι. Αν βλέπεις ξανά και ξανά τον Σάσα στο
τάιμ λάιν σου, δεν μπορείς να ξεχαστείς για το τι είναι αυτός ο πόλεμος. Οι
εικόνες που έρχονται στη «φούσκα σου» δεν σε αφήνουν να πάθεις κόπωση συμπόνοιας».
( Απόσπασμα άρθρου της Δ. Γκρους από την ΑΤΗensvoice)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου