Απόψεις...

  

«Eίναι πλέον κοινός τόπος πως ο Βλ. Πούτιν και ο Τ. Έρντογάν είναι δύο ηγέτες με κοινά χαρακτηριστικά. Αυταρχικοί στη διακυβέρνηση τους, φυλακίζουν και δολοφονούν τους αντιπάλους τους στο εσωτερικό και επιδιώκουν να ανασυστήσουν τις αυτοκρατορίες τους στο διεθνές επίπεδο. Τη ρωσική και σοβιετική ο Πούτιν, την οθωμανική ο Ερντογάν. Θύματα οι γειτονικές τους χώρες. Συνεπώς, δε νοείται κάποιος να επικρίνει τον Ερντογάν και να χειροκροτεί τον Πούτιν. 

Δεν γίνεται να είσαι με τους Κούρδους, αλλά να επικρίνεις τους Ουκρανούς που υπερασπίζονται την πατρίδα τους.Κι όμως μας προέκυψε και αυτός ο τύπος του Ελληναρά. Τουρκοφάγος, αλλά συγχρόνως θαυμαστής του Πούτιν. Μπερδεμένα μυαλά ή γεμάτες τσέπες. 

Οι εγχώριοι τουρκοφάγοι αντί να συγχαρούν τους Ουκρανούς για τις πράξεις αυτοθυσίας, τους καλούν να συμβιβαστούν .Δεν έχουν αντιληφθεί πως στην Ουκρανία δεν πολεμούν οι Ουκρανοί με τους Ρώσους, αλλά όλος ο πολιτισμένος κόσμος με τη βαρβαρότητα του Πούτιν. Όπως έγραψε προχθές η FAZ «o Πούτιν έχει καταστρέψει την ειρηνική συνύπαρξη στην Ευρώπη που είχε επικρατήσει μετά την εποχή του Ψυχρού πολέμου…».

Γι' αυτό ακριβώς η μόνη αποδεκτή λύση είναι η πλήρης απομόνωση της Ρωσίας του Πούτιν από το Δυτικό στρατόπεδο, άνευ εξαιρέσεων, ώστε να παραδειγματιστούν όλοι οι επίδοξοι μιμητές του».

                                                                    (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Τέσσερα χρόνια χρειάστηκαν για να δικαστεί και να καταδικαστεί ο Γιαν Φαμπρ επειδή ασκούσε βία, παρενοχλούσε σεξουαλικά και πρόσβαλε την αιδώ χορευτριών του θιάσου του στην εργασία τους. Αν έχετε ξεχάσει τον Γιαν Φαμπρ, για το χατίρι του, ο ΣΥΡΙΖΑ κόντεψε την άνοιξη του 2016 να τα σπάσει με ολόκληρο τον καλλιτεχνικό κόσμο. Ο τότε υπουργός Πολιτισμού, Αριστείδης Μπαλτάς, είχε φέρει στην Αθήνα τον Βέλγο καλλιτέχνη, για να του αναθέσει τη διεύθυνση του Ελληνικού Φεστιβάλ».

                                                                      (Αγγ. Κώττη- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Ηττήθηκε ο λαϊκισμός στις γαλλικές εκλογές; Ναι, όμως οι φετινές εκλογές ανέδειξαν τις δυνάμεις του σε μια σοβαρή σταθερά της γαλλικής πολιτικής σκηνής. Αν όντως οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες θέλουν να τον αντιμετωπίσουν, οφείλουν κατ’ αρχάς να τον πάρουν στα σοβαρά. Μέχρι στιγμής τον αντιμετώπισαν με αφ’ υψηλού περιφρόνηση, σαν τον ψυχισμό κοινωνικών στρωμάτων που αδυνατούν να κατανοήσουν τον σύγχρονο κόσμο. 

Ο αριστερός λαϊκισμός είναι αναχρονιστικός και γι’ αυτό δεν έχει δυναμική. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε ξεμπερδέψει με τον «λαϊκισμό» – δεξιό ή αριστερό. Ο κίνδυνος υπάρχει όσο αναπαράγεται η δυσπιστία απέναντι στα συστατικά της δημοκρατίας, απέναντι σε μιαν Ευρώπη που έχει χάσει την πολιτισμική της ταυτότητα. Δεν φτάνει να καταδικάζεις τον λαϊκισμό. Εργο της πολιτικής Ευρώπης είναι να βρει τους τρόπους που θα αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη στις δημοκρατίες της».

                                                              (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)