(Δ.Χαντζόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2022
Αριστερά εναντίον της ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης των λαών...
«Καταλαβαίνω
ότι ο τίτλος λέει κάτι που είναι ήδη γνωστό εδώ και πολλές δεκαετίες αλλά
νομίζω καλό είναι να κάνουμε συχνά επαναλήψεις στα γνωστά και τα προφανή
γιατί διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος κάποιοι συμπολίτες να πιστέψουν ότι η
ελληνική αριστερά επιθυμεί όντως την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση των λαών
και ότι είναι στα αλήθεια αντιμπεριαλιστική.
Για να το κάνουμε αυτό δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στις δεκαετίες που οι σύντροφοι (με λίγες εξαιρέσεις) χειροκροτούσαν τις σοβιετικές δικτατορίες που άνθιζαν στην ανατολική Ευρώπη. Αρκεί να δούμε τη στάση τους στα σύγχρονα διεθνή ζητήματα για να καταλάβουμε τι ακριβώς πιστεύουν για την κυριαρχία και την ανεξαρτησία των κρατών. Αρκεί, ας πούμε, να δούμε μερικές εικόνες από μια πορεία «αριστερών οργανώσεων και συλλογικοτήτων» η οποία, πιθανότατα με σατιρική διάθεση, αντί για φιλορωσική που είναι βαφτίστηκε «αντιπολεμική και αντιμπεριαλιστική».
Δηλαδή, μια χώρα, εν προκειμένω η Ουκρανία, δέχεται εισβολή από τη γειτονική και αιωνίως ιμπεριαλιστική Ρωσία επειδή αρνείται να γίνει κράτος-δορυφόρος της Μόσχας και ο φταίχτης δεν είναι η Ρωσία, αλλά το ΝΑΤΟ, οι Ηνωμένες οι Πολιτείες της Αμερικής και φυσικά ο καπιταλισμός ο οποίος φταίει έτσι κι αλλιώς για όλα (και σίγουρα για τις διαδηλώσεις των συντρόφων, καθως είναι και το μόνο σύστημα που επιτρέπει αντισυστημικές διαδηλώσεις).
Είναι σαν η Τουρκία να συγκεντρώσει στρατεύματα στον Έβρο και να απειλεί με εισβολή στην Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Ένωση να υπερασπιστεί τη χώρα μας και κάποιοι να οργανώσουν αντιπολεμική διαμαρτυρία όχι εναντίον της Τουρκίας, αλλά εναντίον της ΕΕ.Καταλαβαίνω ότι το αίμα νερό δεν γίνεται και ότι αν για δεκαετίες παίζεις τον ρόλο του αντιπροσώπου της Μόσχας δεν είναι εύκολο να αλλάξεις.
Πολύ περισσότερο αν η ιδεολογία σου είναι ένα υποκατάστατο θρησκευτικής πίστης. Αλλά, ίσως, άλλοι τρόποι να δηλωθεί η αγάπη στη μητέρα Ρωσία και η υποταγή στις επιθυμίες του πατερούλη Πούτιν να ήταν εκτός από λιγότερο αστείοι και περισσότερο αποτελεσματικοί (ή έστω πιο ειλικρινείς).
Θα μπορούσαν, ας πούμε, οι σύντροφοι να διαδηλώνουν με πανό που θα γράφουν «ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΟΣ Ο ΡΩΣΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ» ή «Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΡΩΣΙΚΗ ΟΧΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ» ή «ΝΑΤΟΙΚΑ ΤΑΝΚΣ ΝΙΕΤ ΡΩΣΙΚΑ ΤΑΝΚΣ ΝΤΑ» ή «ΠΟΥΤΙΝ ΘΕΕ ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΠΑΕ» έτσι ώστε, τουλάχιστον, να μην τους κοροϊδεύουμε που προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους.
Από την άλλη, για την αριστερά το κρύψιμο πίσω από το δάχτυλο είναι τόσο συνδεδεμένο με την ύπαρξή της, όσο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αντιφρονούντων με τη Σοβιετική Ένωση. Μιλάμε για μια παράταξη που λατρεύει αποκλειστικά δικτάτορες και παριστάνει τη δημοκρατική, υποστηρίζει μια χώρα που είχε και έχει καμιά ντουζίνα άλλες υπο την κατοχή ή τις διαταγές της και συστήνεται ως αντιμπεριαλιστική, αντιλαμβάνεται την οικονομία με όρους του προηγούμενου (και του προπροηγούμενου) αιώνα και αυτοβαφτίζεται προοδευτική.
Ίσως να είναι κάπως δύσκολο να αλλάξει τώρα που η
σχέση της με τον κόσμο και την πραγματικότητα είναι χειρότερη από ποτέ. Και
ίσως πια η δουλειά της να περιορίζεται στο να μας θυμίζει τον ρόλο που
διαχρονικά έπαιξε. Και μπράβο της.
ΥΓ:
Παρακολουθώντας το διάγγελμα του δικτάτ.. προέδρου Πούτιν και τα παραμύθια του
που τόσο πολύ μοιάζουν με αυτά που η Τουρκία αραδιάζει εναντίον της Ελλάδας
φαντάστηκα ότι ο διάλογος ανάμεσα σε «φιλειρηνιστές» συντρόφους θα πηγαίνει
κάπως έτσι:
-
Σύντροφε, η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία.
-
Γρήγορα σύντροφε, να οργανώσουμε πορεία διαμαρτυρίας στην αμερικανική πρεσβεια».
(Αρθρο του Μ. Βουλαρίνου από την ΑΤΗensvoice)
Ωμός κυνισμός...
«Με την Ουκρανία και τον ουκρανικό λαό ενάντια στη ρωσική εισβολή. Χωρίς υποσημειώσεις, «ναι μεν αλλά», και φοβίες «μήπως ταυτιστούμε με το ΝΑΤΟ». Με τους αδάμαστους Ρώσους πολίτες που διαδηλώνουν κατά δεκάδες χιλιάδες σε σαράντα ρωσικές πόλεις αψηφώντας την τρομοκρατία του δικτάτορα σώζοντας την τιμή του ρωσικού λαού. Με τους δεκάδες χιλιάδες Έλληνες που περνάνε δύσκολες στιγμές σε Μαριούπολη και Οδησσό.
Η Ρωσία πραγματοποιεί μια ωμή και αιματηρή εισβολή στη γειτονική της Ουκρανία, επιστρατεύοντας χονδροειδή και κυνικότατα ψεύδη για να συγκαλύψει τον επεκτατισμό της. Έναν επεκτατισμό διαχρονικό που δεν άλλαξε ούτε με τον Τσάρο ούτε με τον Στάλιν ούτε με τον πρώην σε προφανή πτώση ενώ, αντίθετα, η Ευρασία είναι ο ανερχόμενος πόλος, εξαπλώνοντας ήδη ζώνες ελέγχου στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική, την Ασία. Και δεν πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία ότι το πράσινο φως το έδωσε ο Κινέζος Βούδας.
Άλλωστε για την εισβολή περίμεναν μέχρι το τέλος των πράκτορα της Γκα-Γκε-Μπε, Βλαδίμηρο Πούτιν, οπαδό της μετα-σοβιετικής «αυτοκρατορίας», με τις πλάτες της Κίνας, και την έμμεση συμβολή του δόλιου Πόντιου Πιλάτου που λέγεται Τουρκία.
Όποιος έχει μάτια, βλέπει: η προς Ανατολάς διεύρυνση του ΝΑΤΟ, επιχείρημα που χρησιμοποιεί σήμερα η Ρωσία για να καμουφλαριστεί από επιτιθέμενη σε αμυνόμενη, έχει παγώσει από το 2014. Σε ό,τι αφορά στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, την ένταξη στο ΝΑΤΟ τη ζητούσαν επίμονα οι ίδιες οι κοινωνίες τους σε συντριπτικά ποσοστά, γιατί ιστορικά έχουν δεινοπαθήσει από τον ρωσικό επεκτατισμό και φοβούνταν μήπως αυτός επανέλθει – όπως επανέρχεται σήμερα στην Ουκρανία.
Η Δύση, για να
αποσοβήσει αυτό τον επεκτατισμό, θα μπορούσε να είχε επιλέξει να ενσωματώσει τη
Ρωσία στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι – όπως εξ άλλου συνέβαινε μέχρι το 1917. Δεν το
έκανε, τυφλωμένη από το «τέλος της ιστορίας» και τη χίμαιρα μιας παγκόσμιας
κυριαρχίας. Αποτελεί όμως αυτό επιχείρημα ή δικαιολογία για να υποδουλώσει εκ
νέου τα έθνη της Ανατολικής Ευρώπης με τον ωμό κυνισμό που επιχειρεί σήμερα ο
Πούτιν; »
(Ανακοίνωση «Άρδην»)
Οι Monty Python θα υποκλίνονταν...
«Λέγεται πως η ζωή ξεπερνάει πολλές φορές την τέχνη. Πώς συμβαίνει όμως να ξεπερνάει και τη σάτιρα; Πώς γίνεται ένας πόλεμος να σατιρίζεται ανηλεώς από εκείνους που υποτίθεται πως τον καταγγέλλουν απολύτως σοβαρά; Δεν γίνεται μόνο, αλλά γίνεται και με έναν τρόπο απέναντι στον οποίον άγιοι της σάτιρας, όπως οι Monty Python, θα υποκλίνονταν με σεβασμό.
Κάτι τέτοιο δεν θα έκαναν κι εκείνοι; Θα έβαζαν κάποιον πολιτικό να καταγγέλλει τον «ουκρανικό ιμπεριαλισμό». Νεολαίους ενός κόμματος να μπερδεύουν το σύμβολο της ειρήνης με το σήμα ενός αυτοκινήτου. Ή ενός άλλου να διαδηλώνουν κατά του πολέμου και να καταλήγουν σε λάθος πρεσβεία.
«Τι θέλετε εδώ;» θα ρωτούσε έκπληκτος κάποιος υπεύθυνος. «Ήρθαμε να καταγγείλουμε τον πόλεμο» θα απαντούσαν με αυτοπεποίθηση οι διαδηλωτές. «Πόλεμο; Μα εμείς δεν κάνουμε πόλεμο» θα έλεγε ακόμη πιο έκπληκτος ο υπεύθυνος. Εκείνοι θα κοιτάζονταν τότε μεταξύ τους με απορία, κάποιος θα έξυνε αμήχανα το κεφάλι του. Κι έτσι, σε αυτό το σύμπαν αφέλειας και ασυνεννοησίας, θα συνεχιζόταν η κουβέντα.
Είναι άραγε σε αυτό το σύμπαν που κινούνται σατιρικοί της πραγματικής ζωής, όπως ο ευρωβουλευτής Κώστας Αρβανίτης που κατήγγειλε τους Ουκρανούς ως ιμπεριαλιστές, η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ που μπέρδεψε το σύμβολο της ειρήνης με το σήμα της Mercedes και η νεολαία του ΜΕΡΑ25 που διαδήλωσε έξω από την αμερικανική πρεσβεία και όχι έξω από τη ρωσική; Όχι ακριβώς.
Δεν είναι η αφέλεια που τους οδηγεί και δεν είναι ούτε η άγνοια – ακόμη και όταν οι νεολαίοι γράφουν «ιμπερεαλισμός» αντί για «ιμπεριαλισμός» στην ανακοίνωσή τους. Η παγίδα που τους στήνει η πραγματική ζωή και τους τοποθετεί στην κωμική πλευρά ενός τραγικού γεγονότος, όπως είναι ένας πόλεμος, είναι η ιδεοληψία.
Δεν είναι η αφέλεια που τους σπρώχνει στην επικράτεια της ιλαρότητας, αλλά οι εμμονές. Αφού δεν πάει εδώ να καταγγείλουμε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ας βαφτίσουμε ιμπεριαλιστές τους Ουκρανούς. Αφού οι Αμερικανοί φταίνε και για τον ρωσικό επεκτατισμό, όπως φταίνε για όλα, ας διαδηλώσουμε στην αμερικανική πρεσβεία.
Το δύσκολο είναι να είσαι κάποιος ανάμεσα στους 1.700 ρώσους πολίτες που συνελήφθησαν στη χώρα τους επειδή διαδήλωσαν κατά του πολέμου. Είναι να αρνηθείς τη βολή σου και να παραιτηθείς σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον επιθετικό πόλεμο που κάνει η πατρίδα σου, όπως η διευθύντρια του Εθνικού Θεάτρου της Μόσχας.
Δύσκολο δεν είναι να παριστάνεις τον διωκώμενο δημοσιογράφο στην Ευρώπη, είναι να είσαι η Πολιτκόκφσκαγια και ο Ναβάλνι στη Ρωσία.Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναφέρεται στη σημερινή εισβολή ως σημείο καμπής που σταδιακά θα οδηγήσει στην οριστική καταστροφή της μετασοβιετικής Ρωσίας του Πούτιν, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.
Μέχρι χθες βράδυ έπαιζε μπάλα, από σήμερα το
πρωί όμως, ο Πούτιν, είναι ο μεγάλος χαμένος. Εγώ αυτό βλέπω στη γυάλινη
σφαίρα, πείτε ό, τι θέλετε.Τα ορφανά της KGB θα κριθούν ιστορικά πιο αυστηρά
ίσως και από τους Σοβιετικούς σφαγείς...»
(Αρθρο του Π. Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Απόψεις...
«Ο πόλεμος με τη Γεωργία, το 2008, που κατέληξε στην αυτοανακήρυξη της Αμπχαζίας και της Ν. Οσετίας ως ανεξάρτητων δημοκρατιών ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα για τις προθέσεις του Πούτιν. Η προσάρτηση της Κριμαίας, το 2014, και η ταυτόχρονη απόσχιση των περιοχών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ ήταν το πρώτο μέρος του σχεδίου κατάληψης της Ουκρανίας που επιχειρείται να ολοκληρωθεί τώρα.
Ας μην έχει κανείς την αυταπάτη ότι ο Πούτιν πρόκειται να σταματήσει εκεί. Η απαίτησή του να αποστρατιωτικοποιηθούν η Ρουμανία και η Βουλγαρία καθώς και η αυστηρή προειδοποίηση προς τη Φιλανδία και τη Σουηδία να μην ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, είναι ενδεικτικές των επεκτατικών φιλοδοξιών του Ρώσου δικτάτορα. Ο κίνδυνος να προκαλέσει μια γενικευμένη σύρραξη δεν φαίνεται να τον τρομάζει.
Η απειλή ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου δεν φαίνεται να τρομάζει επίσης ούτε και τους εγχώριους ιδεολογικούς και πολιτικούς υποστηρικτές του Πούτιν που, παρά τη γενική κατακραυγή, ανακαλύπτουν επιχειρήματα για να «δικαιολογήσουν» την εγκληματική εισβολή. Η απροσχημάτιστη παραβίαση κάθε έννοιας διεθνούς έννομης τάξης και αναθεώρησης των συνόρων χωρών μελών του ΟΗΕ δεν τους πτοεί.
Η
προσπάθεια ενός φρικτού συμψηφισμού με πράξεις επίσης ιστορικά καταδικασμένες
από την παγκόσμια κοινότητα, είναι πράξη ουσιαστικής συνενοχής. Ισως να έχουν
κάποιοι την ιδεοληψία ότι υπερασπιζόμενοι τον παραλογισμό του Πούτιν παίρνουν
τη ρεβάνς για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ίσως να θεωρούν ότι μέσα
από τις «επιτυχίες» ενός δικτάτορα δικαιώνουν και τις ανεκπλήρωτες προσωπικές τους
προφητείες και φιλοδοξίες. Σε κάθε περίπτωση προσφέρουν πολύ κακές υπηρεσίες
στην υπόθεση του σεβασμού των κανόνων του διεθνούς δικαίου και της διαφύλαξης
της παγκόσμιας ειρήνης που διατρέχει άμεσο κίνδυνο».
(Γ. Μεϊμάρογλου- ATHensvoice)
«Να, και προχθές ακόμα, την πρώτη πρώτη μέρα των σειρήνων, μετά το πρώτο μεγάλο σοκ, πάλι βρήκαμε λίγο χρόνο να χωρέσουμε σκέψεις, προβληματισμούς, φιλοσοφίες. Εφτασαν μερικοί μέχρι και να βλέπουν το «δίκιο» του Πούτιν, τόσο που, λέει, παίξαμε στο ρουθούνι του, τόσο που τον εξοργίσαμε… Τον δικτάτορα. Χάζευαν τη δύναμή του να κάνει τον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών να τραυλίζει.
Και μετά ήρθε ο δικός μας τραυλισμός. Και άνοιξε το οπτικό μας πεδίο. Και είδαμε έως και τα δικά μας με άλλο μάτι. Πρόσφατες οι «αγανακτήσεις» μας και οι παλιμπαιδισμοί μας γιατί να ξοδεύουμε για όπλα. Με γείτονα την Τουρκία του Ερντογάν. Από την Τετάρτη βλέπουμε σκηνές που μας τινάζουν την ψυχή και το μυαλό: άνθρωποι σε καταφύγια, ασφυκτικά σαν ποντίκια, που ωστόσο τραγουδάνε και με κιθάρα, τα βρέφη στη σειρά και τη νοσοκόμα με τη στολή της να τα «περιθάλπει» με χαμόγελο…
Πώς να τα περιθάλψεις σε καταφύγιο τα βρέφη; Τι σόι ωραία «τέρατα» αντοχής οι άνθρωποι! Τον γονιό να δασκαλεύει το παιδί του τι να κάνει αν χαθεί. Τα πλημμυρισμένα μάτια. Τα στεγνά μάτια. Τη σιωπή ενός τοπίου. Την αγωνία. Το δράμα. Τη φράση του ουκρανού προέδρου Ζελένσκι: «Δεν ξέρω πόσες ώρες θα υπάρχει η χώρα μου, δεν ξέρω πόσες ώρες θα ζω».
Τι θηριώδης ευθύνη σε ανθρώπου ώμο; Βλέπουμε, βλέπουμε
από το παραπέτασμα μιας τηλεοπτικής οθόνης. Εκείνοι, εκεί. Εμείς; «Πρέπει να
διακόψουμε για διαφημίσεις». Και σφίγγεται το στομάχι σου ότι κάποτε μπορεί
εμείς να είμαστε στο «εκεί» και άλλοι να διακόπτουν για διαφημίσεις».
(Ρέα Βιτάλη- prοtagon.gr)
Το μέλλον δυσοίωνο...
«Ο εικοστός αιώνας, ο αιώνας των ιδεολογιών, στο πρώτο ήμισυ του ανέδειξε και συνάμα στιγματίστηκε από δύο δικτάτορες, τον Χίτλερ και τον Στάλιν. Εθνικοσοσιαλισμός και κομμουνισμός έδωσαν αρχικά τουλάχιστον το θεωρητικό υπόβαθρο, για την καταστροφική προσωπική εξουσία τους, που οδήγησε στον θάνατο εκατομμύρια ανθρώπων.
Ο εικοστός πρώτος αιώνας ανέτειλε με την άνοδο ενός Πούτιν. Προσωπικότητα που δεν χρειάζεται κάποια ιδεολογία για την εδραίωση της σκοτεινής εξουσίας του. Του την παρείχε η εκπαίδευση, οι στόχοι και οι μέθοδοι της ΚGB, που τον διαμόρφωσαν και με αυτά πορεύεται σε κάθε βήμα του μέχρι σήμερα.
Ο περίγυρος του, διεφθαρμένοι ολιγάρχες, μυστικές υπηρεσίες και εκτελεστές, ελεγχόμενα μέσα, χάκερς και προπαγανδιστές, μια ψευδεπίγραφη εκλεγμένη εσαεί πλέον εξουσία, που ενορχηστρώνεται κατά το δοκούν από τον ηγέτη, όπως φάνηκε περίτρανα στην μαριονετική σύγκληση του συμβουλίου ασφαλείας του, τη μοιραία 22/02/2022.
Μοναδικό του όραμα, η παλινόρθωση της μεγαλορωσικής ηγεμονίας με υποτακτικούς, κράτη και πειθήνιους ηγέτες. Μια αμιγώς στρατιωτική δύναμη που απλά εδράζεται σε μια τεράστια εδαφική έκταση, με ένα ανάλογο υπέδαφος υδρογονανθράκων, όπλα της και αυτά.
Η Δύση, οι δηοκρατίες, κράτη και λαοί που επιλέγουν να αποσκιρτήσουν από τον εναγκαλισμό της ρωσικής επιρροής, έχουν πλέον ευδιάκριτα τα όρια των επιλογών τους. Όχι κατ´ανάγκη όμως και των δυνατοτήτων τους. Οπότε ο αγώνας τους, θα είναι πλέον μακρύς και επίπονος. Δυστυχώς ο Πούτιν και ο Πουτινισμός, δεν εξαντλούνται στα όρια διακυβέρνήσης τους. Έλκουν και διευρύνουν τα πεδία της ισχύος τους και αλλού στον πλανήτη. Ο γείτονας μας είναι ευεπίφορος σε μια τέτοια σαγήνη. Λέτε να μην το σκέφτεται?
Η Ουκρανία με τον θερμό πόλεμο στα εδάφη της, ξεκίνησε τον νέο ψυχρό πόλεμο παγκόσμια. Όσες αστοχίες και λάθη, να έκανε η Αμερική και η Ευρώπη, όσες αφορμές και να έδωσαν, το έγκλημα έγινε από την άλλη πλευρά και ήταν προσχεδιασμένο.
Όποιες δικαιολογίες
και αν εγερθούν, τελικά και επί του πρακτέου, ίσες αποστάσεις δεν χωρούν! Κι αν
το παρελθόν δεν μας δίδαξε τίποτε για το « ξανθό γένος» και άλλους φαινακισμούς
που τρέφουμε σαν κοινωνία, ας έχουμε υπ´όψη μας αυτά που συμβαίνουν στην
Ουκρανία και για το μέλλον. Έρχεται δυσοίωνο!»
(Giotis Ioannidis- f/B)
Είμαστε όλοι Ουκρανοί...
«Τελικώς το αδιανόητο συνέβη. Στην ηπειρωτική Ευρώπη, για πρώτη φορά μετά την «επιχείρηση Μπαρμπαρόσα», τον Ιούνιο του 1941, άρματα μάχης διασχίζουν τα σύνορα μιας άλλης χώρας με σκοπό να την καταλάβουν, ή έστω να αρπάξουν ένα κομμάτι της· λέμε «ηπειρωτικής Ευρώπης», γιατί υπάρχει και το προηγούμενο του 1974 στην Κύπρο.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και οι νουνεχείς δεν θέλουν να κάνουν προβλέψεις. Η ιστορία είναι ένα σύνθετο προϊόν και ουδείς μπορεί να περιγράψει το τελικό της αποτέλεσμα. Το μόνο που ξέρουμε με ασφάλεια είναι πως «όλες οι διεθνείς κρίσεις που επιδεινώθηκαν, από τον Κριμαϊκό Πόλεμο μέχρι την εισβολή στο Ιράκ, οδήγησαν αρχικά σε σύντομες περιόδους ασταθών πολιτικών αλληλεπιδράσεων και απρόβλεπτων συγκυριών πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών» (Richard Overy, «1939. Η αντίστροφη μέτρηση για τον πόλεμο», εκδ. Πατάκη).
Δεν ξέρουμε μέχρι πού θέλει να φτάσει ο Πούτιν, τώρα που νιώθει ισχυρός και επίσης ξέρει ότι το βιολογικό του τέλος πλησιάζει. Είναι 70 ετών και όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες σαν γερνάνε δεν νοιάζονται για τα ύστερα του κόσμου. Από την άλλη μεριά στη Ρωσία δεν υπάρχουν τα δημοκρατικά αντίβαρα σε γεροπαράξενους όπως ο Ντόναλντ Τραμπ.
Το αυταρχικό καθεστώς Πούτιν έχει εξοντώσει όλους τους εσωτερικούς αντιπάλους του. Δολοφονήθηκαν πολιτικοί της αντιπολίτευσης, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, ακτιβιστές, όλοι όσοι μπορούσαν να φέρουν αντιρρήσεις στον μεγαλοϊδεατισμό του, και ίσως γι’ αυτό να τραύλιζε περίεργα ο αρχηγός των μυστικών του υπηρεσιών, όταν ρωτήθηκε από τον Πούτιν αν στηρίζει την πολιτική του στην Ουκρανία.
Οσο για τις εκλογές, αυτές είναι για τους Ρώσους το πιο σύντομο ανέκδοτο. Στις προτελευταίες, χιλιάδες ψηφοδέλτια της αντιπολίτευσης βρέθηκαν στις τουαλέτες των εκλογικών κέντρων· στις τελευταίες αποτυπώνεται σε βίντεο υπάλληλος του καθεστώτος να ρίχνει στην κάλπη δεκάδες ψηφοδέλτια. Υπό το φως αυτών των αποκαλύψεων μέχρι και η εκπρόσωπος του Κρεμλίνου αναγκάστηκε να δηλώσει πως αν έγινε νοθεία ήταν σε μικρή κλίμακα και δεν επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα.
Η ιστορία δεν
επαναλαμβάνεται όσο κι αν μπαίνουμε στον πειρασμό να παραλληλίσουμε τη Σουδητία
με το Ντονέτσκ, την Ουκρανία με την Πολωνία. Ομως από την άλλη μεριά δεν πρέπει
να ξεχνάμε πως αυτό που θεωρούμε δεδομένο, την ογδοντάχρονη ειρήνη στην
ευρωπαϊκή ήπειρο, αποτελεί ένα σπάνιο θαύμα. Δεν είναι τίποτε περισσότερο από
ένα μικρό κλάσμα της μακραίωνης ιστορίας της. Ο Πούτιν άνοιξε τον ασκό του
Αιόλου και –ειδικώς εδώ στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης– είμαστε όλοι δυνάμει
Ουκρανοί».
(Απόσπασμα άρθρου του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Το απευκταίο και ...η μοναξιά
«Έβλεπα στην τηλεόραση την Ούρσουλα και τον ψοφοδεή Μπορέλ να αναμασούν τις ίδιες κοινοτοπίες για τη διεθνή ειρήνη και να καλούν τον Πούτιν να αποχωρήσει από την Ουκρανία, τη στιγμή που τα ρωσικά στρατεύματα βρίσκονταν έξω από το Κίεβο. Και σα να μην έφτανε αυτό, οι New York Times έγραψαν πως η Γερμανία και μερικές άλλες χώρες θέλουν η ΕΕ να εξαιρέσει από τα μέτρα που θα λάβει στη Σύνοδο Κορυφής, τον Βλαδίμηρο. Μάλιστα γερμανικοί κύκλοι επιβεβαίωσαν το δημοσίευμα.
Ο ευτελισμός της ΕΕ ολοκληρώθηκε όταν έγινε γνωστό πως η Ιταλία ήθελε να εξαιρέσει από τα μέτρα τα είδη πολυτελείας και η Ολλανδία τα διαμάντια. Δυστυχώς αυτή είναι η ΕΕ. Μια συλλογικότητα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του γερμανικού οικονομικού imperium, που διοικείται από ένα τρυφηλό και πανάκριβο ιερατείο. Μάλιστα το επιχείρημα πως οι κυρώσεις κόβουν τις γέφυρες διαλόγου, είναι γερμανική πατέντα επί υπουργίας Γκένσερ και αποτελεί τον φερετζέ για να μην διακοπούν οι εμπορικές σχέσεις της Γερμανίας με τα κράτη που παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο.
Φυσικά, ουδείς Ευρωπαίος ηγέτης προσεβλήθη από τον εμπαιγμό που υπέστη από τον Βλαδίμηρο, γιατί ενώ προγραμμάτιζε υψηλού επιπέδου συνομιλίες μαζί τους, την ίδια ώρα οργάνωνε την εισβολή στην Ουκρανία. Αυτό το λέμε και «δούλεμα». Ουδείς Ευρωπαίος ηγέτης αγανάκτησε γιατί η Ρωσία δεν επικαλείται απλώς ζητήματα εθνικής ασφάλειας για να δικαιολογήσει την επέμβαση, αλλά αμφισβητεί πλέον τον λόγο ύπαρξης του Ουκρανικού κράτους, ανοίγοντας την όρεξη σε κάθε δικτατορίσκο και σε κάθε ψυχοπαθή σουλτάνο να πράξει το ίδιο με τους γείτονές του.
Όπως είπε χθες ο Β. Βενιζέλος στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ «αυτό δεν είναι φινλανδοποίηση, αλλά υποταγή».Είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι κοινωνίες που διακρίνονται για τον συβαριτισμό τους, αδυνατούν να κατανοήσουν πώς σκέφτονται και πώς ενεργούν αυταρχικά, πρωτόγονα καθεστώτα και ως εκ τούτου αδυνατούν και να τα αντιμετωπίσουν.
Η βία αυτών των καθεστώτων αντιμετωπίζεται μόνον με τη βία. Σταματούν, όταν αντιλαμβάνονται ότι το τίμημα που θα κληθούν να καταβάλουν θα είναι μεγαλύτερο από τα οποιαδήποτε οφέλη.Στα καθ΄ ημάς τώρα. Η στάση της ΕΕ απέναντι στον Πούτιν αποτελεί ένα μήνυμα για το πώς θα αντιδράσει σε πιθανή τυχοδιωκτική ενέργεια του Ερντογάν, που εκτιμώ ότι είναι υποχρεωμένος να την κάνει.
Η Ούρσουλα με τον Μπορέλ, με τα ανέκφραστα πρόσωπά
τους και τον ξεψυχισμένο λόγο τους, θα ζητήσουν αυτοσυγκράτηση και από τις δύο
πλευρές και να καθίσουν στο τραπέζι να λύσουν τις διαφορές τους, τη στιγμή που
η ελληνική κυριαρχία θα αμφισβητείται όχι στα λόγια, αλλά επί του πεδίου. Ελπίζω
και εύχομαι η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία να έχουν αντιληφθεί ότι αν, ό μη
γένοιτο, συμβεί το απευκταίο θα είμαστε εντελώς μόνοι».
(Αρθρο του Σ. Μουμτζή από το Liberal.gr)
Ελληνες, να υποστηρίζουν εισβολείς;
«Η κυβέρνηση της ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ καταδίκασαν απερίφραστα την εισβολή του μεγαλομανούς δικτάτορα Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία. Τα υπόλοιπα κόμματα είτε σιώπησαν, είτε τη δικαιολόγησαν εν μέρει, είτε την καταδίκασαν με μισή καρδιά. Πώς γίνεται Έλληνες, στη χώρα μας που βιώνει απειλές πολέμου από γείτονα, να υποστηρίζουν έναν εισβολέα;
Ο Πούτιν έχει καταπατήσει κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, έχει καταλύσει κάθε έννοια δημοκρατίας στη χώρα του, κάνει πλάτες στον δικτάτορα Λουκασένκο, κατακτά παρανόμως εδάφη, ονειρεύεται αυτοκρατορίες, χαριεντίζεται με τον Ερντογάν και χρηματοδοτεί την ακροδεξιά στην Ευρώπη. Δεν είναι αυτά αρκετά, για όλους τους Έλληνες, ώστε να πάρουν ξεκάθαρη θέση εναντίον του;
Η εισβολή στην Ουκρανία είναι η ώρα μηδέν για την ελληνική Αριστερά και άλλες πολιτικές δυνάμεις της ακροδεξιάς ή λαϊκής Δεξιάς. Χωρίς υπερβολή. Τώρα ξαναμετράται η πίστη στις αξίες της δημοκρατίας και του διεθνούς δικαίου. Και είναι προς υπεράσπιση αυτών των αξιών να γνωρίζουμε τι πρεσβεύει η παρ’ ημίν κομμουνιστική ή κομμουνίζουσα Αριστερά, για την αναθεώρηση της Ιστορίας και των συνόρων από τον Πούτιν.
Πρέπει να ξέρουμε ποιοι αναζητούν στο πρόσωπο του Ρώσου προέδρου ένα αντίπαλον δέος στον δυτικό προσανατολισμό της Ελλάδας και ένα ανάχωμα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και στην ελεύθερη, ανοιχτή κοινωνία που είναι η δική μας.
Όταν κάποιοι δικαιολογούν τη Ρωσία στην επιδίωξή της να κατακτήσει διά των όπλων γειτονικές χώρες, τότε τι λένε, ως Ελληνες, στο δόγμα της τουρκικής «γαλάζιας πατρίδας» που στηρίζεται στην ίδια ακριβώς λογική, με τον Ερντογάν να έχει τις ίδιες επιδιώξεις;
Ποιο
είναι το δίδαγμα από τη μαρτυρική Ουκρανία; Ότι αν κάτι έχουμε να
προστατεύσουμε ως Δύση είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία, οι δημοκρατικοί θεσμοί
και οι ελευθερίες του ατόμου. Αυτό σημαίνει ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης,
διάκριση των εξουσιών, κράτος δικαίου. Αυτή είναι η διαφορά μας με τη Ρωσία, με
τον Πούτιν, καθώς και με κάθε ολοκληρωτικό και αυταρχικό κράτος».
(Απόσπασμα άρθρου της Σ. Γιαννακά από την iefimerida.gr)
Απόψεις...
«Η Ελλάδα μπορεί να αποφασίσει, χωρίς ας πούμε να ρωτήσει την Τουρκία, εάν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, εάν θα πίνει τσάι με τους Άγγλους ή εάν θα παίζει κρίκετ με τους Ινδούς.Αλλά η Ουκρανία; Όχι, η Ουκρανία δεν μπορεί, όπως δεν μπορούσε παλαιότερα η Γεωργία. Η Ελλάδα μπορεί να υπολογίζει στη βοήθεια του ΝΑΤΟ ή της Ευρωπαϊκής Ενωσης απέναντι στην τουρκική επεκτατικότητα. Υπήρξε οθωμανική επαρχία αλλά τώρα είναι ανεξάρτητο κράτος. Αλλά η Ουκρανία; Όχι, θα είναι πάντα σοβιετική δημοκρατία παρά την ανεξαρτοποίησή της το 1991.
Θα έχει έναν πληθυσμό στο όνομα του οποίου θα δικαιολογείται η ξένη επέμβαση όπως δεν δικαιολογήθηκε ποτέ στην Κύπρο. Το Ντονμπάς μπορεί να δόθηκε στην Ουκρανία από ένα λάθος του Λένιν. Αλλά ο άλλος που λέει πως τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δόθηκαν στην Ελλάδα από ένα λάθος του Κεμάλ; Ερντογάν, ο παραχαράκτης της Ιστορίας και ο κατακτητής.
Ο Πούτιν όμως δεν παραχαράσσει και δεν κατακτά.
Αποκαθιστά και προστατεύει. Πούτιν, ο απελευθερωτής. Όση ρωσική προπαγάνδα και
αν μεταδώσει η ελληνική τηλεόραση, η αλήθεια είναι πως ο Βλαντίμιρ Πούτιν
επιτίθεται σε μια χώρα με τις ίδιες προφάσεις που χρησιμοποίησαν και άλλοι στην
ιστορία πριν από αυτόν».
(Π.Δημητρολόπουλος- Liberal.gr)
«Δηλαδή, μια χώρα, εν προκειμένω η Ουκρανία, δέχεται εισβολή από τη γειτονική και αιωνίως ιμπεριαλιστική Ρωσία επειδή αρνείται να γίνει κράτος-δορυφόρος της Μόσχας και ο φταίχτης δεν είναι η Ρωσία, αλλά το ΝΑΤΟ, οι Ηνωμένες οι Πολιτείες της Αμερικής και φυσικά ο καπιταλισμός ο οποίος φταίει έτσι κι αλλιώς για όλα (και σίγουρα για τις διαδηλώσεις των συντρόφων, καθως είναι και το μόνο σύστημα που επιτρέπει αντισυστημικές διαδηλώσεις).
Είναι σαν η Τουρκία να συγκεντρώσει στρατεύματα στον Έβρο και να απειλεί με εισβολή στην Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Ένωση να υπερασπιστεί τη χώρα μας και κάποιοι να οργανώσουν αντιπολεμική διαμαρτυρία όχι εναντίον της Τουρκίας, αλλά εναντίον της ΕΕ. Καταλαβαίνω ότι το αίμα νερό δεν γίνεται και ότι αν για δεκαετίες παίζεις τον ρόλο του αντιπροσώπου της Μόσχας δεν είναι εύκολο να αλλάξεις.
Από την άλλη, για την αριστερά το κρύψιμο πίσω από το δάχτυλο είναι τόσο συνδεδεμένο με την ύπαρξή της, όσο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αντιφρονούντων με τη Σοβιετική Ένωση. Μιλάμε για μια παράταξη που λατρεύει αποκλειστικά δικτάτορες και παριστάνει τη δημοκρατική, υποστηρίζει μια χώρα που είχε και έχει καμιά ντουζίνα άλλες υπο την κατοχή ή τις διαταγές της και συστήνεται ως αντιμπεριαλιστική, αντιλαμβάνεται την οικονομία με όρους του προηγούμενου (και του προπροηγούμενου) αιώνα και αυτοβαφτίζεται προοδευτική.
Ίσως να είναι κάπως δύσκολο να αλλάξει τώρα που η σχέση της με τον κόσμο και την πραγματικότητα είναι χειρότερη από ποτέ. Και ίσως πια η δουλειά της να περιορίζεται στο να μας θυμίζει τον ρόλο που διαχρονικά έπαιξε. Και μπράβο της».
(Μ.Βουλαρίνος- ATHensvoice)
Απόψεις...
«Αυτά που γίνονται στη Γερμανία είναι πρωτοφανή. Πάνω από 100.000 πολίτες συγκεντρώθηκαν στο Βερολίνο για να καταδικάσουν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ενώ η τρικομματική κυβέρνηση υπό τον Σολτς εξήγγειλε εξοπλιστικό πρόγραμμα 100 δισεκατομμυρίων ευρώ.Ο Γερμανός καγκελάριος σε δηλώσεις του είπε χαρακτηριστικά: «είναι πόλεμος του Πούτιν εναντίον του ελεύθερου κόσμου…όποιος είδε το διάγγελμα του Πούτιν για την επίθεση στην Ουκρανία δεν μπορεί να έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι θέλει να στήσει μια ρωσική αυτοκρατορία».
Την έκφραση «ελεύθερος κόσμος», που παραπέμπει στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου, δεν τη χρησιμοποίησε ένας Χριστιανοδημοκράτης ηγέτης, αλλά ο ηγέτης του SPD. Ας σημειωθεί πως η συγκεκριμένη έκφραση πολεμήθηκε από την Αριστερά γιατί αποτύπωνε τότε μια πραγματική κατάσταση που ανέτρεπε όλα τα ιδεολογήματα της. Και σήμερα ο «ελεύθερος κόσμος» επανέρχεται λόγω Πούτιν.
Αν
ήταν στο τιμόνι της Γερμανίας η Α. Μέρκελ θα γινόταν αυτά τα βήματα; Θα έμπαινε
μπροστά η Γερμανία σε ένα κολοσσιαίο πρόγραμμα εξοπλισμών; Υπήρχε ποτέ
περίπτωση επί Μέρκελ να μην προταχθούν τα συμφέροντα των γερμανικών εταιρειών
επί των αρχών που θα πρέπει να διέπουν τις σχέσεις των πολιτισμένων
κρατών;Είδαμε πόσο δυσκοίλιοι ήταν οι Γερμανοί στην επιβολή κυρώσεων. Τα
οικονομικά τους συμφέροντα πάνω από τα συμφέροντα του ελεύθερου κόσμου».
(Σ. Μουμτζής- liberal.gr)
«Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, πράγματι, ως τώρα δεν τα πήγαινε και πολύ καλύτερα από τους διεφθαρμένους προκατόχους του. Σε πολλά πράγματα τα έκανε θάλασσα -και ενεπλάκη μάλιστα και στις δικές του υποθέσεις διαφθοράς. Πριν προλάβει, όμως, να περάσει στην κατηγορία “μια από τα ίδια”, όπως γίνεται σχεδόν πάντα, έφτασε ο Πούτιν.
Τις προάλλες ο Ζελένσκι έδωσε μια σημαντική τηλεοπτική ομιλία. Ήταν λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η εισβολή των Ρώσων. Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες τον είχαν ειδοποιήσει ότι το νερό έχει μπει στο αυλάκι και ήξερε ακριβώς τι έρχεται. Στα μισά της ομιλίας του, το γύρισε στα ρώσικα και απευθύνθηκε στους Ρώσους πολίτες, αν και γνώριζε ότι τα ρώσικα ΜΜΕ δεν θα την παίξουν ποτέ.
“Ξέρουμε σίγουρα ότι δεν χρειαζόμαστε πόλεμο”, τους έλεγε. “Ούτε ψυχρό πόλεμο, ούτε θερμό πόλεμο. Ούτε υβριδικό πόλεμο. Αλλά αν μας επιτεθούν εχθρικά στρατεύματα, αν προσπαθήσουν να μας πάρουν τη χώρα μας, την ελευθερία μας, τις ζωές μας, τις ζωές των παιδιών μας, θα αμυνθούμε. Δεν θα επιτεθούμε. Θα αμυνθούμε. Κι όταν θα μας επιτεθείτε, θα δείτε τα πρόσωπά μας. Όχι τις πλάτες μας. Τα πρόσωπά μας”.
Έλεγε κι άλλα, λιγότερο εμψυχωτικά, αλλά ειλικρινή. Ήταν μια ομιλία
συγκλονιστική. Λιτή, με απλή γλώσσα, λέξεις μικρές. Ψύχραιμη και ευθεία. Περιείχε
ακριβώς αυτά που πρέπει. Ειδικά σε αντιδιαστολή με το χαοτικό, ανιστόρητο,
επιθετικό παραλήρημα του Πούτιν μία ημέρα νωρίτερα, ήταν ένα υπόδειγμα
καθαρότητας, έμπνευσης και έκφρασης του πνεύματος ενός λαού που βρίσκεται σε
μια πολύ δύσκολη κατάσταση».
Δημοκρατία και ολοκληρωτισμός...
«Είναι γεγονός, ότι η Δύση πιάστηκε στα πράσα. Είχε αγνοήσει για καιρό, όχι μόνο την οικονομική θωράκιση που προετοίμαζε εδώ και πέντε χρόνια το Κρεμλίνο και είχε υποτιμήσει τη βαρύτητα της ανάπτυξης των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων πέριξ των συνόρων της Ουκρανίας, που δεν συντελέστηκε μέσα σε ένα βράδυ, αλλά σε χρονικό διάστημα αρκετών μηνών.
Είναι επίσης γεγονός ότι τα αυταρχικά καθεστώτα τύπου Πούτιν, που ουσιαστικά εκφράζουν τη «αρχή του ενός ανδρός», έχουν ένα ισχυρό συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στις δημοκρατίες. Λαμβάνουν ταχύτατες αποφάσεις, που δεν είναι αποτέλεσμα ζυμώσεων, συζητήσεων, ενστάσεων, συμβιβασμών, αλλά διαταγών και μόνο. Και το κυριότερο είναι, ότι δεν εκφράζονται αντίθετες απόψεις, ούτε υπόκεινται οι αποφάσεις σε κριτική, σε απολογισμό ή λογοδοσία. Και αυτό ισχύει, διότι στις ρωσικές φυλακές φιλοξενούνται όλοι όσοι τόλμησαν να σηκώσουν το ανάστημα τους στο καθεστώς του Κρεμλίνου.
Είναι επίσης γεγονός, ότι το δημοκρατικό σύστημα της Δύσης είναι πιο αργό και πιο πολύπλοκο στη λήψη των αποφάσεων του. Υπάρχει ελευθερία έκφρασης, υπάρχουν ισορροπίες, υπάρχουν θεσμοί, μηχανισμοί ελέγχου και διαδικασίες. Η τήρηση τους, είναι χρονοβόρα, ωστόσο οι αποφάσεις που λαμβάνονται είναι πιο ουσιαστικές και σημαντικές από τις αποφάσεις του ενός ανδρός. Και διαρκούν περισσότερο, διότι ακριβώς έχουν αναλύσει πολύ καλά το παρελθόν και εποπτεύουν καλύτερα το μέλλον.
Ας μην απαξιώνουμε λοιπόν τη δημοκρατική Δύση. Παρουσιάζει αστοχίες, δυσλειτουργίες, εσωστρέφεια, αδυναμίες και κάνει λάθη. Ωστόσο, διαθέτει μια διάρκεια, μια δυναμική, μια αποτελεσματικότητα και μια συμπάγεια (με τη μαθηματική έννοια του όρου) που ξεπερνάει τα όρια μέσα στα οποία μπορεί να κινηθεί ο ολοκληρωτισμός.
Σήμερα
στην Ουκρανία, οι κάτοικοι της δίνουν τη μάχη για την πατρίδα τους, για την
ελευθερία και τη δημοκρατία.
(Απόσπασμα άρθρου του Κ. Χαροκόπου από το liberal.gr)
Απόψεις...
«Όταν (σε άλλους αναθεωρητικούς καιρούς) η χώρα απέκτησε το θωρηκτό Αβέρωφ, η αγορά του ήταν πολύ πέραν των οικονομικών δυνατοτήτων μας παρά τη δωρεά του ηπειρώτη εθνικού ευεργέτη που έδωσε το 50% της αξίας του. Αν το 1909 στην εξουσία βρίσκονταν πολιτικοί κι όχι ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος που δεν χαμπάριαζε από οικονομικές διαχειρίσεις και ισοσκελισμένος προϋπολογισμούς, η Ελλάδα δεν θα είχε ποτέ παραγγείλει το Αβέρωφ. Και τώρα ο Ερντογάν θα είχε έξοδο στο Αιγαίο και θα μιλούσαμε επί άλλης βάσεως.
Κι όταν (σε άλλους αναθεωρητικούς καιρούς) οι Γερμανοί ζήτησαν από τον Μποδοσάκη να τους πουλήσει σε αστρονομική τιμή όλη την παραγωγή κι όλα τα αποθέματα της ΠΥΡΚΑΛ (ήταν το 1938), αυτός πήγε στον Μεταξά και τον ενημέρωσε ότι οι Γερμανοί σκοπεύουν να αφήσουν τον ελληνικό στρατό χωρίς πυρομαχικά. Και τότε ο δικτάτορας, παρά την τρισάθλια οικονομική κατάσταση του κράτους, πλήρωσε στον βιομήχανο μια εξωφρενική τιμή και τα κράτησε τις οβίδες και τις σφαίρες στη χώρα. Έτσι μπορέσαμε να πολεμήσουμε στην Αλβανία.
Η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η
ακεραιότητα κοστίζουν. Όμως οι εθνικοί ακρωτηριασμοί κοστίζουν περισσότερο.
Δείτε τους Ουκρανούς σήμερα και θα το διαπιστώσετε».
(Δ.Καμπουράκης-liberal.gr)
«Καθώς παρακολουθούσα νωρίς το πρωί τα ρωσικά άρματα να εισβάλλουν από παντού στην Ουκρανία, ήρθε μπροστά μου η εικόνα του Πούτιν να μειδιά χλευάζοντας τα περί στρατιωτικής εισβολής, για τα οποία τις τελευταίες ημέρες η Δύση προειδοποιούσε. Η ειρωνική φράση του «τι ώρα ήταν να γίνει εισβολή;» έγινε λάβαρο της ρωσικής προπαγάνδας –δυστυχώς και στη χώρα μας– μέχρι που ακούστηκαν οι ερπύστριες των αρμάτων του και άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες βόμβες.
Η δήθεν αξιοπιστία(!) του Πούτιν, την οποία προέβαλε για να
κατηγορήσει τη Δύση ότι τον εξαπάτησε, πήγε περίπατο. Η εικόνα του εγγυητή της
παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας, την οποία καιρό τώρα φιλοτεχνούσε η
προπαγάνδα του, κατέρρευσε. Τώρα ξέρει όλος ο πλανήτης ότι είναι ένας αυταρχικός
ηγέτης, που κρατάει στα χέρια του τα κλειδιά του δεύτερου ισχυρότερου πυρηνικού
οπλοστασίου στον κόσμο και απειλεί τη διεθνή τάξη».
(Στ.Τζίμας- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
«Μέχρι την ημέρα της εισβολής στην Ουκρανία και τις εικόνες
πολέμου οι πολίτες στην Ελλάδα δύσκολα αποδέχονταν ότι η ακρίβεια και η
ενεργειακή κρίση προκύπτει από τον αναθεωρητισμό της Ρωσίας και την προσπάθεια
ελέγχουν της χώρας. Και σε αυτό πατούσε η αξιωματική αντιπολίτευση για να
δημιουργήσει συνθήκες αγανάκτησης επιρρίπτοντας ευθύνες στην Κυβέρνηση
αποκλειστικά. Ο Πούτιν με τη στρατιωτική εισβολή έκαψε το αφήγημα του Αλέξη
Τσίπρα για την ενεργειακή κρίση, έκαψε όμως και το αφήγημα «βούτυρο αντί για
κανόνια» με αφορμή τις εξοπλιστικές δαπάνες της χώρας».
(Τ.Ευαγγελίου-liberal.gr)
Απόψεις...
«Η Βασιλική Θάνου έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στη Σορβόννη (Πανεπιστήμιο Paris II), γνωρίζει γαλλικά, και φέρει τρεις ιδιότητες που θα μπορούσαν να την καταστήσουν πρότυπο – έστω και ως συνταξιούχο ανώτατη δικαστή : έχει υπάρξει η πρώτη γυναίκα Πρωθυπουργός της χώρας, η δεύτερη κατά σειρά πρόεδρος του Αρείου Πάγου στην ιστορία του από το 1835 έως σήμερα, καθώς και η πρώτη πρόεδρος του ανώτατου δικαστηρίου που προέρχεται από τη δεξαμενή των συνδικαλιστών του δικαστικού χώρου (ήταν πρόεδρος της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων Ελλάδας).
Θα περίμενε ευλόγως κανείς να τηρεί και ανάλογες συμπεριφορές: να είναι βιβλιοφάγος, κόσμια, ευγενής και διακριτικά δυναμική, ό,τι ενσαρκώνει τον όρο «κυρία». Αντιθέτως, η είδηση της Τετάρτης, μετά του ηχητικού αποδεικτικού, τείνει να κατατάξει τη Βασιλική Θάνου σε μια διόλου κολακευτική κατηγορία.
Δια της μεσαζούσης φίλης της, γίνεται αντιληπτό ότι χρησιμοποιεί slang και συνθηματικές εκφράσεις, πραγματεύεται δικαστικές χάρες, καταλύει κάθε έννοια δικαστικής ανεξαρτησίας και ήθους, αξιοποιεί τα βιβλία ως κρυψώνες – προσωπικές θυρίδες μαύρου χρήματος.
Η πρώην πρόεδρος του Αρείου
Πάγου μπορεί πλέον να τοποθετηθεί ως φιγούρα σε φαντασιακό χαμαιτυπείο, μέσα σε
καπνούς από τσιγάρα, δίπλα σε ζόρικα μούτρα που θα τα ζήλευε κι ο μετρ του
είδους, Ρέιμοντ Τσάντλερ».
(Ελ.Κόλλια-protagon.gr)
«Η αιδήμων σιωπή που τήρησε η παρ’ ημίν κομμουνιστική ή κομμουνίζουσα Αριστερά για την αναθεώρηση της σοβιετικής Ιστορίας από τον Πούτιν είναι ευεξήγητη. Από κτίσεως Ρώμης, το ζητούμενο ήταν η αναζήτηση ενός αντιπάλου δέους στον δυτικό προσανατολισμό της Ελλάδας. Αντίπαλον δέος στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και στην ανοιχτή κοινωνία. Και ο Πούτιν, αν και δεν είναι κομμουνιστής, πληροί τις προϋποθέσεις.
Η ελληνική Αριστερά ήθελε να τοποθετήσει τη χώρα μας πέρα από το όριο που χάραξε ο Χάντινγκτον, στο λεγόμενο «ορθόδοξο τόξο». Η ορθοδοξία της Αριστεράς είναι ο αντιδυτικισμός. Και σε αυτό το σημείο συναντήθηκε με την εθνικιστική Δεξιά του ρωσόφιλου Καμμένου. Ο αντιμνημονιακός αγώνας που της έδωσε την εξουσία ήταν αγώνας κατά της Δύσης.
Εξ
ου και η ιδεολογική ανοχή. Είπε κάτι για τον Λένιν; Δεν έχει σημασία. Σημασία
έχει ότι απέδειξε πως Δύση, ΗΠΑ και Ε.Ε. δεν έχουν τρόπο να αναχαιτίσουν τον
ηγεμόνα της Ευρασιατικής Αυτοκρατορίας. Φαντασθείτε τι είχε να γίνει αν το ΝΑΤΟ
αποφάσιζε να επέμβει στην Ουκρανία και στην επιχείρηση συμμετείχαν και
ελληνικές δυνάμεις».
(Τ.Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Απόψεις...
«Το μεγαλύτερο πρόβλημα των δυτικών κυβερνήσεων ήταν ότι διάβαζαν πάντα περισσότερο την Αγία Γραφή και όχι τον Θουκυδίδη… Αυτός είναι και ο λόγος που προτιμούν να αναδεικνύονται σε «λέσχες ηθικής δεοντολογίας» και όχι ως ισχυροί μηχανισμοί προστασίας των συμφερόντων των κοινωνιών που ηγούνται. Η Δύση διαμορφώνει θεσμούς, ενισχύει το κράτος δικαίου, προστατεύει την ελευθερία και διευρύνει τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Όλα αυτά αποτελούν ένα πολιτισμικό πλέγμα ηθικής ικανό να αναβαθμίσει την ποιότητα του ανθρώπου και την λειτουργικότητα της δημοκρατίας. Από εκεί και πέρα όμως, τίποτα δεν εγγυάται την προστασία ή την ευδοκίμησή τους με ανάλογη «ηθική» εκ μέρους των εξουσιών και των κυβερνήσεων. Γιατί το δίκαιο της πυγμής και ο επεκτατισμός εξωγενών δυνάμεων μπορεί να τα ανατρέψουν. Με λίγα λόγια, η πραγματικότητα ενός ανώτερου ηθικού πολιτισμού (νόμοι, θεσμοί, δικαιώματα κ.τ.λ.) που έκτισες με κόπο, δεν προστατεύεται με επικλήσεις στην ηθική. Αλλά μόνο διά της αποφασιστικότητας και της δύναμης που πρέπει να διαθέτεις».
(Α. Ζαμπούκας-ΑΤΗensvoice)
«Στην ελληνική Βουλή σχεδόν υπάρχει «ρωσικό κόμμα». Η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου δεν καταδικάζει την εισβολή, αλλά τη στάση της Ελλάδας που καταδίκασε την εισβολή. Εντάξει, δεν είναι κάτι που το μαθαίνουμε τώρα. Ακόμα και το ΜέΡΑ25, που πρότεινε να αποσυρθούν οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί να μην μπουν στο ΝΑΤΟ, έδειξε, με την αστεία στάση του, τη διάθεση για ίσες αποστάσεις. Διότι ο Πούτιν έχει ανθρώπους στην Ελλάδα.
Και δεν είναι μόνο αυτοί που δηλώνουν απερίφραστα ότι αντιπροσωπεύουν ρωσικά συμφέροντα. Είναι μια ολόκληρη κουλτούρα. Από τον αγιορείτη γέροντα που υμνεί το «ξανθό γένος», μέχρι τον αντιεμβολιαστή που ανησυχεί για το DNA του, τα ερείσματα της Ρωσίας απλώνονται σε μεγάλο εύρος της ελληνικής κοινωνίας. Από δίπλα είναι κάτι περίεργα ιδρύματα, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, που έχουν ανησυχήσει ακόμα και το υπουργείο Εξωτερικών.
Αλλά τι συζητάμε; Εδώ έχουμε κάθε μέρα στα περίπτερα πρωτοσέλιδα υπέρ του Πούτιν. Το μόνο καλό που έχουν αυτές οι κρίσεις είναι ότι μας υποχρεώνουν όλους να ανοίξουμε τα χαρτιά μας, να φανερωθούμε. Αλλά αν φανεί το χρήμα, κρύβεται η ντροπή».
(Protagon.gr)
«Αν διαβάσετε με προσοχή τους όρους που θέτει ο Πούτιν θα νομίσετε ότι τους έχει υπαγορεύσει ο Ερντογάν. Είναι ξεκάθαρο νομίζω πως πίσω από αυτή την αντίληψη κρύβεται η στρατηγική της φινλανδοποίησης γειτονικών χωρών, δηλαδή της μετατροπής ενός ανεξάρτητου κράτους, σε κράτος περιορισμένης κυριαρχίας, γιατί αυτό απαιτεί ο ισχυρός γείτονάς του. Αυτή ακριβώς είναι και η στρατηγική στόχευση για την Ελλάδα όχι μόνον του Ερντογάν, αλλά σχεδόν ολόκληρου του πολιτικού συστήματος της Τουρκίας και των διπλωματικών και στρατιωτικών ελίτ».
(Σ. Μουμτζής- liberal.gr)
«Τι μάθαμε από το διάγγελμα της 5ης πρωινής Οταν βλέπουμε τον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών να τραυλίζει μπροστά στον δικτάτορα, καλό είναι να μη χαμογελάμε, θαυμάζοντας υπογείως το μεγαλείο του «ενός». Καλύτερα να βάλουμε τα κλάματα, διότι οι επόμενοι που θα τραυλίσουν (μπροστά του ή εξαιτίας του) θα είμαστε εμείς. Και τούτο είναι μόνο μία από τις πικρές αλήθειες».
(Δ. Ευθυμάκης- protagon.gr)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
