Αυτό το πορτοκαλί πράγμα...

  

«Από προχθές το βράδυ (ελληνική ώρα) οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι, κατά κοινή ομολογία, μια εξευτελισμένη διεθνώς  χώρα που (ακόμα κι αν αυτός ο εξευτελισμός τελειώσει, πράγμα μάλλον απίθανο) θα αργήσει να ξεπεράσει την ντροπή της εικόνας των λούμπεν, ψεκασμένων αγανακτισμένων που εισβάλουν ανενόχλητοι ή (ακόμα χειρότερα) με τη βοήθεια της αστυνομίας στο Καπιτώλιο προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του συνόλου των αμερικάνων ψηφοφόρων. 

Εμείς εδώ στην Ελλάδα καταλαβαίνουμε κάπως καλύτερα τους συνανθρώπους στην Αμερική καθώς περάσαμε πάνω – κάτω τα ίδια με τους αγανακτισμένους και τους μακεδονομάχους (οι οποίοι είναι υποσύνολο των αγανακτισμένων) που επιχείρησαν να μπουν στην ελληνική Βουλή, αλλά ευτυχώς τη γλιτώσαμε, ίσως επειδή εδώ δεν έχουμε τα περίφημα (από κωμικής άποψης πια) checks & balances.  

Τα checks & balances για τα οποία μας είχαν ζαλίσει οι καθησυχαστικοί αναλυτές και τα οποία, όπως ήταν αναμενόμενο για χώρα που έχει επικεφαλής έναν παράφρονα εγκληματικό καραγκιόζη, καθόλου δεν εμπόδισαν τους τραμπούκους από το να μπουν στο Καπιτώλιο ή τον Τραμπ από το να γελοιοποιεί κάθε δημοκρατικό θεσμό επι τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Για εμάς λοιπόν, οι εικόνες από την Ουάσιγκτον είναι κάπως οικείες, αλλά για τις χώρες που δεν είναι μέρος του τρίτου κόσμου ή των Βαλκανίων και δεν μιλούν ελληνικά, θα πρέπει να ήταν αρκετά σοκαριστικές. Και εξευτελιστικές. 

Ο (πολύ δυσάρεστος για όσους δεν αγαπάμε τις δικτατορίες) εξευτελισμός των Ηνωμένων Πολιτειών προφανώς δεν ξεκίνησε το βράδυ της Τετάρτης, αλλά τέσσερα χρόνια πριν, όταν οι αμερικάνοι κρετίνοι βρήκαν επιτέλους έναν αρχηγό που να τους ενώνει και ψήφισαν για πρόεδρο τους έναν τύπο για τον οποίο και τίποτα να μην ήξερες, κρίνοντας μόνο από την όψη, καταλάβαινες πως είναι εντελώς ανισόρροπος. 

Αν πάλι ήξερες λίγα πράγματα γι αυτόν, ήσουν βέβαιος πως αυτή η εκλογή αποκλείεται να έχει καλό τέλος και απλώς ευχόσουν να είναι περιορισμένος ο αριθμός των θυμάτων και ιδανικά μόνο από από τη μεριά των ενόχων, δηλαδή των ψηφοφόρων του. Η ημέρα της εκλογής ενός ολοφάνερα ανισόρροπου κρετίνου στην προεδρία ήταν στην πραγματικότητα η πιο εξευτελιστική ημέρα στην Ιστορία των ΗΠΑ και όχι η προχτεσινή. Και φυσικά ο εξευτελισμός συνεχίστηκε και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ολοκληρώθηκε προχτές καθώς όταν μιλάμε για τις ΗΠΑ μιλάμε για μια χώρα στην οποία:

-Πρόεδρος εξακολουθεί να είναι (για λίγες μέρες αλλά εξακολουθεί) αυτό το πορτοκαλί πράμα που παρακινεί τους ηλίθιους οπαδούς του σε τρομοκρατικές ενέργειες.

-Θα τον διαδεχτεί ένας ημιθανής παλαίμαχος πολιτικός του οποίου το πρόσωπο έχει χάσει τη δυνατότητα έκφρασης από τις πλαστικές.

-Θεωρείται πια statesman ο πνευματικά ανήμπορος (ο ευγενικός τρόπος να περιγράψουμε έναν εντελώς βλάκα αλλά με πολλά λεφτά) George W Bush.

-Η οπλοφορία επιτρέπεται, η έκτρωση είναι υπό συζήτηση, υπάρχουν σχολεία στα οποία η δαρβινική θεωρία είναι υπό διωγμό (πολύ ειρωνικό αν σκεφτούμε ότι οι πολέμιοι της είναι η καλύτερη της απόδειξη), ο Tiger King είναι υπαρκτό πρόσωπο (τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας Τραμπ χωρίς λεφτά). 

-Αν  ταυτόχρονα υπολογίσετε τα δεκάδες εκατομμύρια εντελώς ηλιθίων με δικαίωμα ψήφου (υπολογίστε μόνο όσους πιστεύουν ότι τους ψεκάζουν, όσους εξετάζουν την πιθανότητα η Γη να είναι επίπεδη, όσους δεν πιστεύουν ότι υπάρχει ο κορωνοϊός και όσους νομίζουν ότι η εκλογή εκλάπη από τον Τραμπ - μόνο οι τελευταίοι είναι τουλάχιστον 40.000.000) σε συνδυασμό με την καταστροφική λειτουργία των μέσων συντονισμού ηλιθίων (κοινωνικής δικτύωσης τα λέμε), συνυπολογίστε τους φανατικούς της άλλης πλευράς που στο τέλος της προσευχής λένε amen and awomen (ακούγεται σαν καμένο αστείο, αλλά ακούστηκε στα σοβαρά στη Βουλή των Αντιπροσώπων όταν ένας βουλευτής τελειώνοντας την προσευχή την ημέρα της ορκωμοσίας θέλησε να κάνει επίδειξη πολιτικής ορθότητας και τελικά έκανε επίδειξη ανοησίας) θα καταλάβετε ότι ο κωμικοτραγικός εξευτελισμός της ισχυρότερης χώρας του κόσμου δεν έχει ακόμα τελειώσει. Και μπράβο τους έτσι που τα κατάφεραν».

                                    (Άρθρο του Μ. Βουλαρίνου από την Athensvoice)