Τι έχουν να φοβηθούν;

 

«Το πανεπιστήμιο είναι άσυλο ιδεών και όχι παράνομων πράξεων. Και άσυλο ιδεών είναι κάθε τετραγωνικό χιλιοστό μιας δημοκρατικής χώρας. Και οι παράνομες πράξεις πρέπει να διώκονται όπου και αν συμβαίνουν. Δεν υπάρχει αυτοδιοίκητο στην παρανομία. Δεν υπάρχουν χώροι που επιτρέπεται η βία και η καταστροφή. Αν η πολιτεία γνωρίζει, εκ του αποτελέσματος, ότι σε κάποιους δημόσιους χώρους μπορεί να κινδυνεύσουν φοιτητές, καθηγητές ή εγκαταστάσεις οφείλει να τους και τις προστατεύσει. Οφείλει να προλαμβάνει με κάθε νόμιμο τρόπο. Και η σημερινή κυβέρνηση επιλέγει έναν ήπιο τρόπο προστασίας με μια άοπλη υπηρεσία φύλαξης. Που είναι αμφίβολο αν θα τα καταφέρει μιας και θα μπει στο στόχαστρο από την πρώτη στιγμή. 

Ωστόσο όμως δείχνει τη διάθεση να αλλάξει προς το ηπιότερο την καθημερινότητα εντός των πανεπιστημίων, κάτι που δεν θέλησαν να κάνουν οι πανεπιστημιακές αρχές που τώρα διαμαρτύρονται. Τουλάχιστον να μην πωλούνται ελεύθερα τα ναρκωτικά στο campus.Η αριστερή αντιπολίτευση που διαμαρτύρεται έχει λόγους κυρίως ιδεολογικούς για να το κάνει. Το πανεπιστήμιο είναι, στο φαντασιακό της, ένας βασικός ιδεολογικός μηχανισμός του αστικού κράτους. 

Το καθήκον όσων θέλουν να ανατρέψουν αυτό το κράτος και τη δημοκρατία του είναι να υπονομεύουν τους μηχανισμούς του. Να τους καταλαμβάνουν και να τους στρέφουν εναντίον του μέχρι την τελική νίκη. Συνεπώς είναι γι’ αυτήν ένα καρφί η παρουσία δυνάμεων καταστολής στο δικό της «ανυπότακτο χωριό». Που δεν θα επιτρέπουν σε όποιον θέλει να χτίζει την πόρτα του πρύτανη. Ένα καρφί στον χώρο που ωριμάζουν οι αυριανοί επαναστάτες. Είναι αυτό που γράφω στην αρχή, ο «τόπος αλλού». 

Πώς να συνομιλήσεις με όλους αυτούς που υποκρίνονται ότι πιστεύουν ακόμα τέτοια πράγματα; Άσε που κάποιοι μπορεί και να τα πιστεύουν έστω και αν δεν θα άλλαζαν το υπάρχον γλυκό με τίποτα.  Είναι όμως αμαρτία για όλη αυτήν τη ψευδαίσθηση και την υποκρισία να ξευτελίζουμε τα πανεπιστήμιά μας και να ταλαιπωρούμε τους εργαζόμενους σ’ αυτά. Να διαπαιδαγωγούμε με τον χειρότερο τρόπο τα παιδιά μας. Να υποβαθμίζουμε τη δημόσια υλική και πνευματική μας περιουσία. Να είμαστε ένα διεθνές πανεπιστημιακό ρεντίκολο. 

Είναι ντροπή της πολιτείας να υποχωρεί μπροστά στο κάλπικο καπρίτσιο μιας ιδεοληπτικής μειοψηφίας. Και δεν μας τιμά η μακρόχρονη σιωπή απέναντι στη φρίκη. Αλήθεια τι έχουν να φοβηθούν από την παρουσία ενός άοπλου αστυνομικού ένας φοιτητής και μια φοιτήτρια που πηγαίνουν εκεί για να μάθουν γράμματα;»

                           (Απόσπασμα άρθρου του Λ. Καστανά από την Αthensvoice)