Καμία σχέση...

 

«Θυμήθηκαν αρκετοί αυτές τις ημέρες τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ναι οι δυο «αιώνιοι αντίπαλοι» είχαν κάτι κοινό. Θεσμική αντιμετώπιση των Μέσων Ενημέρωσης και προσωπική μεγαθυμία απέναντί τους.

Τον Μητσοτάκη δυο εφημερίδες προσκείμενες στην αυριανική τάση του ΠΑΣΟΚ τον παρουσίασαν ως συνεργάτη των Γερμανών επί γερμανικής κατοχής. Ύψιστη κατηγορία προδοσίας αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης και υποψήφιου Πρωθυπουργού. Ο Μητσοτάκης το αντιμετώπισε πολιτικά. Εξέφρασε την απαξία του αλλά δεν κατέφυγε στη δικαιοσύνη.

Η επίθεση στον Αντρέα ήταν διαχρονικότερη. Δεν ήταν που τον ονόμασαν κρυφό αρχηγό της «17 Ν». Τον εμφάνισαν χωρίς στοιχεία και δωρολήπτη. Ουδέποτε καταδέχτηκε να προσφύγει στη δικαιοσύνη. Αντιθέτως ήταν μεγάθυμος με τους δημοσιογράφους, παρόλο που είχε αδιαμεσολάβητη σχέση με τον λαό, και δεν χρειαζόταν να τους κάνει τεμενάδες.

Πρόσφατα θυμίσαμε ότι ακόμη και τη δημοσιογράφο που υπέγραφε εναντίον του χυδαία άρθρα με κορωνίδα το περιβόητο «Ο γέρος και το τσόκαρο» (για τη Μιμή) την δέχτηκε στο σπίτι του και της φέρθηκε με αβρότητα, επειδή έτσι επέβαλλε ο σεβασμός (ή έστω η ανοχή) προς τον Τύπο, η γνωστή φυσική ευγένεια και η νοοτροπία του «πολίτη του κόσμου» που τον χαρακτήριζαν, και τα οποία του αναγνώριζαν οι αντίπαλοί του, άσχετα με τα υπόλοιπα στραβά που του καταλόγιζαν.

Καμία σχέση δηλαδή με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Αλέξη Τσίπρα ο οποίος προσπαθεί να τον μιμηθεί, υιοθετώντας κινήσεις του στο μπαλκόνι, το ηχόχρωμα της φωνής, χαρακτηριστικές ατάκες του, ενώ φιλοδοξεί να κληρονομήσει και τους ψηφοφόρους του.Ο κ. Τσίπρας έκανε μια εξοντωτική αγωγή σε δυο δημοσιογράφους για όσα έγραψαν για την υπόθεση της βίλας στο Σούνιο, απαιτώντας από ένα εκατομμύριο ευρώ, επειδή έθιξαν την τιμή και τη υπόληψή του! Και ου μόνον, αλλά και δέκα χιλιάδες ευρώ για κάθε φορά που θα κρίνει ότι γίνεται δυσφημιστική αναφορά στο όνομά του – όταν αυτός τη θεωρεί δυσφημιστική! (η κυβέρνησή του είχε δηλώσει - Καλογήρου - ότι θα καταργούσε τον νόμο, αλλά… και σε αυτό δεν πρόκανε).

Σαφώς - επειδή θα προβληθούν αντιρρήσεις - οι δημοσιογράφοι, δεν μπορούν να είναι ανεξέλεγκτοι, να κατασκευάζουν fake ειδήσεις, και να ζητούν να έχουν το ακαταδίωκτο με τη δικαιολογία ότι έπεσαν θύμα παραπληροφόρησης. Όμως αρκεί για την προστασία τους μια μήνυση επί συκοφαντική δυσφήμιση. 

Ο χαρακτηρισθείς ως τυποκτόνος νόμος, άδικος και δρακόντειος, θεσπίστηκε ως νομικό καταφύγιο του απλού ανίσχυρου πολίτη, του οποίου η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επαγγελματική και οικογενειακή ζωή του, μπορούν να κονιορτοποιηθούν από τους θεράποντες του κιτρινισμού. Κάκιστος νόμος αλλά δεν φανταζόταν ο νομοθέτης ότι θα τον χρησιμοποιούσαν αρχηγοί κομμάτων και δη πρώην Πρωθυπουργοί».

                                      (Απόσπασμα άρθρου του Γ. Σιδέρη από το liberal.gr)