Κουλτούρα συγκάλυψης...

 

«Ένα – ένα τα στόματα ανοίγουν. Μετά την καταγγελία της Μπεκατώρου θα μάθουμε πολλά. Ανάμεσα σ' αυτά ίσως υπερβολές και μερικά ψέματα. Το προτιμώ από το να μένουν τέτοιες ιστορίες στο σκοτάδι. Άλλωστε, οι περισσότερες ομοσπονδίες λειτουργούν σαν κλειστά κυκλώματα παραγόντων που θέλουν να εξουσιάζουν και να ροκανίζουν επιχορηγήσεις. 

Λίγα τα σωματεία, άρα εύκολο να ελεγχθούν από φίλους και κολλητούς στη λογική του «θα σου δώσω – θα μου δώσεις» που διαιωνίζει την παρουσία και κυριαρχία των ίδιων και των ίδιων προσώπων στις ίδιες και τις ίδιες καρέκλες που αποκτούν τη νοοτροπία του «ισόβιου». Και φυσικά, μέσα σε τέτοιο καθεστώς, όταν σκάει το σκάνδαλο, είτε οικονομικό είτε σεξουαλικό είτε οποιασδήποτε άλλης μορφής, κυριαρχεί ο νόμος της σιωπής ως εκεί που δεν παίρνει άλλο. 

Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό. Μόνο που όπου αλλού συμβαίνει, στην κανονική Ευρώπη τουλάχιστον, ή στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν το πράγμα αποκαλυφθεί, φτάνει ως το τέλος. Εδώ θα πρέπει να ξεσηκωθεί το σύμπαν, να μπουν τα μεγάλα μέσα και να μην πιάσουν τόπο, να έχει το θάρρος (ή καλύτερα τη γενναιότητα) το θύμα να επιμείνει σε όσα είπε, και σε κάποιες περιπτώσεις να χρειαστούν «ατράνταχτες αποδείξεις». 

Η κουλτούρα συγκάλυψης των «δικών μας ανθρώπων» ό,τι κι αν έχουν κάνει, κυριαρχεί και στις περισσότερες περιπτώσεις επιβάλλεται. Πάντα θα ανακαλύπτονται «υπερασπιστικά επιχειρήματα» σε μια κοινωνία εθισμένη στο να υποστηρίζει ο καθένας τους «φίλους» του. Αυτό που είπε η Κορακάκη, δηλαδή... «να ξυπνούν και να κοιμούνται με φόβο οι θύτες και όχι τα θύματα», είναι απλά μια ευχή που δύσκολα πιάνει τόπο».

                    (Απόσπασμα άρθρου του Ν. Ασημακόπουλου από το liberal.gr )