Διαδίκτυο: Επιταχυντής συνωμοσιολογίας...

«Οι θεωρίες συνωμοσίας, η καχυποψία, η εντύπωση ότι η πανδημία είναι εφεύρεση της  παγκόσμιας ηγεσίας (ό,τι και να σημαίνει αυτό), για να καθυποτάξουν τους λαούς, αλλά η και η αντιαισθητική παρουσία όσων την  φορούν, η δυσφορία «με τόση ζέστη»,  δημιουργούν διάθεση αντίστασης στην «κυβερνητική παρεμβατικότητα».  

Πάντως, αν αυτό μπορεί να είναι παρηγορητικό,  οι ψεκασμένες  θεωρίες  συνωμοσίας δεν είναι φαινόμενο των καιρών μας. Απλώς προέκυψε το διαδίκτυο, το οποίο λειτουργεί ως διακομιστής, διασπορέας  και επιταχυντής των ψεκασμένων θεωριών. 

Σε ένα ενδιαφέρον, έως απολαυστικό, αφιέρωμα των nytimes.com,  διαβάζουμε ότι τα ίδια συνέβησαν πριν  εκατό χρόνια με την επέλαση της ισπανικής γρίπης.Η γρίπη είχε έως και εκατό εκατομμύρια νεκρούς, αλλά στις ΗΠΑ ξεκίνησε κίνημα  κατά της μάσκας. Τις κατήγγειλαν ως φίμωτρα, ως ασπίδες μικροβίων,  ως παγίδες βρωμιάς. Θεωρούσαν ότι τους έκαναν να μοιάζουν με... γουρούνια. Επίσης άνοιγαν τρύπες στις μάσκες για.. να μπορούν να καπνίζουν, ή τις  φορούσαν κοροϊδευτικά στους σκύλους τους για να σατιρίσουν τις κυβερνητικές αποφάσεις.      

Η επιβολή της χρήσης μάσκας την ώρα που πέθαινε κατά εκατοντάδες χιλιάδες ο κόσμος, ξεσήκωσε διαδηλώσεις,  παρακίνησε σε συλλογές υπογραφών, και  τροφοδότησε μαζώξεις αντίστασης. Ακόμη και οι περίφημες Σουφραζέτες, γυναίκες προοδευτικές, με μυαλό,  που μάχονταν  για την ισότητα και το δικαίωμα  των γυναικών στην ψήφο,  αρνήθηκαν να καλύψουν τα στόματά τους, γιατί έτσι… δεν θα μπορούσαν να ακούγονται οι ριζοσπαστικές  φωνές τους! 

Συγκροτήθηκε και μια «Ένωση κατά των μασκών»,  με αρχηγό μια γυναίκα, κοινωνική ακτιβίστρια. Το εντυπωσιακό είναι ότι τα επιχειρήματα που ακούγονταν τότε, προσομοιάζουν με τα σημερινά, έναν αιώνα αργότερα.  Οι βασικές  αντιρρήσεις ήταν ότι  δεν υπήρχαν αποδεδειγμένα  στοιχεία για τον τρόπο μετάδοσης της ασθένειας,   δεν ήταν αποδεδειγμένη η χρησιμότητα  των μασκών,   ενώ ο εξαναγκασμός της μάσκας ήταν αντισυνταγματικός (την καραμέλα του αντισυνταγματικού, την ακούσαμε κατά κόρον στις ημέρες μας, πρωτίστως στην περίοδο της καραντίνας, από  «ευαίσθητους» των ατομικών δικαιωμάτων).

Τα ίδια περί δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με την «ελευθερία της έκφρασης»  ακούμε και τώρα,  μετά την απόφαση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να παραπέμπονται στην δικαιοσύνη   αναφορές   που αφορούν σε «θεωρίες συνωμοσίας» για τον κορονοϊό.

Σε μια χώρα στη οποία  η ελευθερία  του λόγου  συγχέεται με την ασυδοσία του,  ακόμη και οι πράξεις προστασίας της δημόσιας Υγείας καταγγέλλονται  ως   αστυνομοκρατία και λογοκριτική παρέμβαση. Σαφώς η ενέργεια  Χρυσοχοΐδη δεν είναι λογοκριτική, δεν είναι αμφίβολης  νομιμότητας και δεν περιορίζει καμιά δημοκρατία. Κάθε άλλο. 

Το Σύνταγμα  προβλέπει ότι δεν  επιτρέπει την «καταχρηστική άσκηση δικαιώματος», όπως αυτό της ελευθερίας έκφρασης, όταν στρέφεται κατά της δημόσιας Υγείας. Επίσης ο Ποινικός Κώδικας  (αρ. 285)  προνοεί πως όποιος παραβιάζει τα μέτρα που έχει διατάξει ο νόμος, ή η αρμόδια αρχή, για να αποτραπεί η εισβολή ή η διάδοση μιας μεταδοτικής ασθένειας, τιμωρείται».

                                  (Απόσπασμα άρθρου του Γ.Σιδέρη από το liberal.gr)