Αντίδραση στο αυτονόητο...

 

«Τι ζητάει η «επιτροπή Πισσαρίδη» από τη βασική εκπαίδευση; Αξιοκρατική επιλογή εκπαιδευτικών, πιστοποιητικό παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας, συνεχή επιμόρφωση, εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση που να λαμβάνει υπόψη και τις επιδόσεις των μαθητών, μεταφορά της διαχείρισης των εκπαιδευτικών στους δήμους, αξιοκρατική επιλογή των στελεχών διοίκησης και εκπαίδευσης, αναβάθμιση του εξοπλισμού και των προγραμμάτων σπουδών, περισσότερα πρότυπα σχολεία, στροφή  στην επαγγελματική εκπαίδευση (ΕΠΑΛ-ΙΕΚ). 

Όλα αυτονόητα, όλα δοκιμασμένα στο σύγχρονο κόσμο, όλα ζητούμενα στην καθ’ ημάς ανατολή. Φυσικά για όλα θα υπάρχουν αντιδράσεις από τις δυνάμεις της αβελτηρίας και γι’ αυτό όποιος αποπειραθεί να τα πραγματοποιήσει θα πρέπει να αποδείξει στους ενδιαφερόμενους, εκπαιδευτικούς, γονείς και σπουδαστές, τα οφέλη που θα αποκομίσουν από τέτοιες αλλαγές, αλλά και τις νέες υποχρεώσεις που θα αναλάβουν. 

Για παράδειγμα, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών πρέπει να συνδυαστεί με αλλαγή βαθμού και μισθολογικού κλιμακίου για να δίνει και κάποιο σοβαρό κίνητρο. Και να γίνεται από ανεξάρτητη αρχή που θα είναι επιφορτισμένη με το συγκεκριμένο έργο ώστε να είναι έγκυρη. Από την άλλη, η σύνδεση της αξιολόγησης με τις επιδόσεις των μαθητών θα ήταν χρήσιμη αν δεν υπήρχε το φροντιστήριο που σήμερα καθορίζει το μεγαλύτερο ποσοστό της επίδοσης στα βασικά μαθήματα. Και εδώ δεν αξιολογούμε τον φροντιστή. Αυτόν τον αξιολογεί η «αγορά». Βλέπετε, ότι η ελληνική παθολογία μπορεί ακόμα να θέτει δύσκολες ερωτήσεις σε ιδιαίτερες πτυχές των μεταρρυθμίσεων.  

Τέλος, η στροφή στην επαγγελματική εκπαίδευση είναι κουβέντα του αέρα αφού όλοι σχεδόν οι απόφοιτοι λυκείου μπαίνουν σήμερα στα πανεπιστήμια και όσοι ελάχιστοι μένουν απέξω οικειοθελώς, δεν έχουν καμιά διάθεση να μάθουν τίποτα. Να μην ξεχνάμε ότι η καλή γνώση της μηχανής του αυτοκινήτου ή ενός συστήματος κλιματισμού είναι σαφώς πιο δύσκολη και πιο απαιτητική από πάμπολλες πανεπιστημιακές ειδικότητες που κυκλοφορούν. 

Όσο όμως δεν έχεις ειδικευμένο τεχνικό προσωπικό δεν θα έχεις και προσφορά ανάλογων ξένων επενδύσεων. Χωρίς όμως τη ζήτηση δεν υπάρχει και το ανάλογο κίνητρο. Φαύλος κύκλος. Μόνο η δραστική μείωση των πανεπιστημιακών τμημάτων με καθιέρωση της βάσης του 10, ταυτόχρονη αναβάθμιση της επαγγελματικής εκπαίδευσης και αύξηση της ζήτησης στην αγορά εργασίας θα μπορούσαν να προκαλέσουν την πολυπόθητη στροφή. Προς το παρόν κάτι τέτοιο φαίνεται χλωμό.

Ο ανασχεδιασμός του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που προτείνει η επιτροπή  απαιτεί στην ουσία το κλείσιμο δεκάδων πανεπιστημιακών τμημάτων και την αναδιάταξη των υπολοίπων. Ποιος υπουργός θα τολμήσει να το κάνει; Τα νέα γνωστικά αντικείμενα που θα  είναι περιζήτητα στο μέλλον απαιτούν και το ανάλογο εκπαιδευτικό προσωπικό που όμως δεν επαρκεί. Άρα πρέπει να δοθούν σοβαρά κίνητρα σε ξένους και έλληνες του εξωτερικού να έρθουν να διδάξουν και να ερευνήσουν στην Ελλάδα. Είμαστε έτοιμοι να τους υποδεχθούμε και να τους πληρώσουμε; Διαθέτουμε το κατάλληλο φιλικό γι’ αυτούς περιβάλλον; Υπάρχει διάθεση για τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα; Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στη μοναδική χώρα του κόσμου που το σύνταγμα απαγορεύει την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων.

Η προτεινόμενη αλλαγή του πανεπιστημιακού υποδείγματος προς την φοιτητοκεντρική μάθηση είναι πολύ σημαντική αλλά απαιτεί λιγότερους φοιτητές ανά εκπαιδευτικό πράγμα που θα γίνει εφικτό με την κατάργηση των πλεοναζόντων τμημάτων. Απαιτεί όμως και περισσότερη καθημερινή δουλειά από καθηγητές και φοιτητές και φυσικά το τέλος του «θεσμού των αιωνίων». Δύσκολα πράγματα για το υπάρχον πανεπιστημιακό καθεστώς. 

Η αναμόρφωση των κτιριακών και εργαστηριακών υποδομών πέρα από τους αναγκαίους δημόσιους και ιδιωτικούς πόρους απαιτεί και μόνιμη φύλαξη της δημόσιας περιουσίας. Ποιος θα τολμήσει να φέρει ειδικό σώμα ασφαλείας μέσα στο πανεπιστήμιο;Και φτάσαμε στα πολυθρύλητα Συμβούλια Διοίκησης. Αυτά που θα εκλέγουν τον πρύτανη και τον κοσμήτορα. Αυτά που διαλύθηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως νεοφιλελεύθερες επιλογές. Αυτά που θα φτιάξουν νέους κανονισμούς λειτουργίας, θα διαμορφώσουν στρατηγική για το ίδρυμα στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο και θα εγγυηθούν την εφαρμογή και τη βιωσιμότητα των μεταρρυθμίσεων. Μετά όμως το προηγούμενο φιάσκο πρέπει να βρουν νέους τρόπους να προσελκύσουν άξια στελέχη από το εξωτερικό. Και φυσικά να τύχουν της ενεργού στήριξης μεγάλου μέρους της πανεπιστημιακής κοινότητας. 

Να μην ξεχνάμε ότι πολλοί εντός των ιδρυμάτων θα χάσουν τη βολή τους και δεν θα τους αρέσει. Πόσο συμφωνούν οι γονείς και οι μαθητές με ένα απαιτητικό, ουσιαστικό σχολείο που θα προάγει την εντατικοποίηση των σπουδών; Με την αντικειμενική βαθμολογία; Με την πειθαρχία;  Με τη βάση του 10 για την εισαγωγή στα ΑΕΙ; Με την κατάργηση των αιώνιων φοιτητών; Με τη στροφή στην επαγγελματική εκπαίδευση;

Στα θετικά σημειώνω την κατάργηση του «ασύλου» και την εισαγωγή ξενόγλωσσων προγραμμάτων στην τριτοβάθμια. 

Ακόμα, την νομοθέτηση της αξιολόγησης δομών και προσωπικού, την επανίδρυση των Προτύπων, την τράπεζα θεμάτων στο Λύκειο, τις νέες θεματικές στο δημοτικό και βέβαια τα νέα προγράμματα σπουδών στη δευτεροβάθμια που ήδη μπήκαν σε μια σειρά. Σημαντικότατη η ιδιαίτερα φιλελεύθερη μεταρρύθμιση της ιδιωτικής εκπαίδευσης που πραγματικά αλλάζει το  οικείο τοπίο».

                              (Απόσπασμα  άρθρου του Λ.Καστανά από το protagon.gr)