Εκλεκτικές "συγγένειες" ... προς αποφυγήν

Μεγάλη έκταση πήρε πριν λίγο καιρό στον αθηναϊκό Τύπο η σχέση του Δημάρχου μας Μ.Ελισάφ με τον πρώην Δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γ.Μπουτάρη.  Με θαυμασμό μιλάει ο κ.Ελισάφ για τον κ.Μπουτάρη , αφού όπως λέει «μετέτρεψε μια συντηρητική φοβική πόλη σε ένα κοσμοπολίτικο κέντρο των Βαλκανίων», ενώ από την πλευρά του ο κ.Μπουτάρης δήλωσε ότι «τον γουστάρει τον Μωυσή».

Για κάποιους από εμάς όμως που γνωρίζουμε τη Θεσσαλονίκη, τα εννέα ολόκληρα χρόνια που είχε Δήμαρχο τον κ. Μπουτάρη (ο οποίος, σημειωτέον, εξελέγη με διαφορά μόλις 419 ψήφων από τον Κ.Γκιουλέκα - 52.219/51900 ψήφοι) ήταν σχεδόν χαμένα χρόνια. Τίποτε σημαντικό δεν έγινε που να αλλάξει την καθημερινότητα των κατοίκων της. 

Η παλιά παραλία παρέμεινε εκείνο το απίστευτο πράγμα, όπου δεν χωράς να περπατήσεις γιατί κινδυνεύεις να πέσεις κυριολεκτικά στο νερό και εξαιτίας των γλιστερών πλακών και λόγω των ποδηλατών που περνούν με υψηλές ταχύτητες μια ανάσα από τους πεζούς, οι οποίοι στριμώχνονται σε ελάχιστο χώρο. Αρκετοί άνθρωποι έπεσαν κατά καιρούς στον Θερμαϊκό και κάποιοι δυστυχώς χωρίς ευτυχές τέλος, όπως αναφέρουν κατά διαστήματα τα δελτία ειδήσεων.

Και ρωτάμε: Ποιος δεν θα επέκτεινε την παραλία προς τη θάλασσα, ποιος δεν θα τοποθετούσε ένα κάγκελο (που  η Θεσ/νίκη έχει σε αφθονία στους κεντρικούς της δρόμους), ποιος δεν θα τοποθετούσε λίγο χρώμα ή λίγα λουλούδια εκεί; Ποιος δεν θα προέκτεινε το πεζοδρόμιο ώστε οι πολίτες να μην πίνουν τον καφέ τους, αν και παραλιακά, δίπλα στους κάδους των σκουπιδιών; Ποιος δεν θα έδινε κίνητρα στους κατοίκους των πολυκατοικιών να βάψουν τις προσόψεις των οικοδομών τους; Ποιος δεν θα έκανε το  ίδιο με την γκρίζα Πανεπιστημιούπολη; Ποιος δεν θα αναβάθμιζε το λιμάνι, το Ναυαρίνο ή δεν θα φρόντιζε να ενώσει τους αρχαιολογικούς  χώρους μεταξύ τους σε έναν μεγάλο ιστορικό περίπατο;

Και όμως. Τίποτε από όλα αυτά δεν έκανε ο κ. Μπουτάρης (για να δώσουμε απλώς ένα παράδειγμα) πέρα από δημόσιες σχέσεις και πολιτικές δηλώσεις πάσης φύσεως. Μα δεν εκλέγεται γι’ αυτό ένας Δήμαρχος. Καθαριότητα και κυκλοφοριακό δεν βελτιώθηκαν ποτέ ούτε ιδιαίτερες αναπλάσεις έγιναν σε γειτονιές, πέρα από τις γνωστές παρεμβάσεις στη Νέα παραλία κι εκεί όμως με αρκετά προβλήματα.

Κατά τα άλλα, ο ίδιος ο κ. Μπουτάρης που δήλωνε αρνητικός  στις μαθητικές παρελάσεις (και στις οποίες όπως έλεγε δεν πήγαινε), ήταν απολύτως θετικός στα Gay pride parade της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, που ο ίδιος έφερε στη Θεσ/νίκη ως δείγμα “προοδευτισμού”. 

Ήταν ενάντια στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία (άλλωστε είχε αναπτύξει προσωπικές σχέσεις με τον Ζάεφ) προτείνοντας μάλιστα να ονομαστεί το αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης σε «Ν.Γκάλης», για να μην κακοκαρδίσει τους Σκοπιανούς φίλους του.

Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος στην τουρκική τηλεόραση, «χέστηκε αν ο Κεμάλ είχε σφάξει χιλιάδες Έλληνες, αυτόν τον ενδιέφερε να φέρει τουρίστες στη Θεσνίκη». Όπου το δεύτερο δεν έχει καμιά σχέση με το πρώτο, εννοείται. Οι Τούρκοι να έρθουν αλλά η Ιστορία δεν διαγράφεται με μια μονοκοντυλιά.

Η σταθερότητα δε των πολιτικών του απόψεων αυταπόδεικτη. Ο ίδιος δήλωσε ότι είχε ψηφίσει στη διάρκεια της θητείας του Ποτάμι,  ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ, ενώ συμπαθούσε τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη!

Πρώην συνεργάτες του στην Τ.Α παραδέχτηκαν ότι «αδυνατεί να αντιληφθεί τη σοβαρότητα των προβλημάτων της πόλης και ξεσπάει κάθε τόσο, προσβάλλοντας ανθρώπους» (πρώην πρόεδρος δημοτικού συμβουλίου Π. Αβραμόπουλος).

Βέβαια, ο κ.Μπουτάρης στήριξε δυναμικά την εβραϊκή κοινότητα (θα είναι άλλωστε πρόεδρος για τα τρία πρώτα χρόνια και ισόβιο μέλος του δ.σ. του Μουσείου Ολοκαυτώματος) κινώντας τις διαδικασίες για το νέο Μουσείο-και καλώς έκανε.

Η εικόνα όμως της “συμπρωτεύουσας” Θεσσαλονίκης (τι τίτλος κι αυτός!)  δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θα έπρεπε να είναι, έχοντας τη συγκεκριμένη γεωγραφική θέση  αλλά και τη μεγαλύτερη φοιτητική  κοινότητα στην Ελλάδα. Είναι μια γκρίζα πόλη με άφθονο μπετόν και με το λιγότερο πράσινο ανά κάτοικο στην Ευρώπη. Και γι’ αυτό φυσικά δεν φταίει… η Αθήνα που τη σαμποτάρει. Και όποιος επισκέφτηκε τελευταία βαλκανικές πόλεις (της Βουλγαρίας ή της Ρουμανίας, ας πούμε) θα είδε ότι τελικά μάλλον η Θεσσαλονίκη είναι ακόμη... Βαλκάνια. Μια πόλη που θα μπορούσε, αν είχε στο τιμόνι της τους κατάλληλους ανθρώπους να... εκτοξευτεί και να γίνει μια νέα Βαρκελώνη τη στιγμή μάλιστα που το αεροδρόμιο έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και το μετρό... αναμένεται.      

Ο δικός μας Δήμαρχος από την άλλη, με το που εξελέγη, άρχισε -στα βήματα του κ. Μπουτάρη- τα ταξίδια δεξιά και αριστερά για να φέρει τουρίστες από Αλβανία, Τουρκία και Ισραήλ. Και καλώς να το κάνει, αν ευδοκιμήσει κάτι τέτοιο. Το ερώτημα είναι τι πόλη θα παρουσιάσει. Γιατί από ό,τι φαίνεται μέχρι τώρα, ακόμη και τα κορυφαία τουριστικά μας αξιοθέατα δεν είναι σε θέση να διατηρούνται σε μια μόνιμα, καλή απλώς, κατάσταση. Όποιος έχει επισκεφτεί μια Ρόδο ή ένα Ναύπλιο, ας πούμε, θα έχει δει πώς πρέπει να είναι μια πόλη που θέλει να λέγεται τουριστική. Και, πέρα από τα καθημερινά, που δίνουν όμως τον ρυθμό σε μαι πόλη, υπάρχουν και εκείνα τα έργα που αλλάζουν τη φυσιογνωμία της στον δρόμο προς το μέλλον και εδώ τα πράγματα έχουν βαλτώσει χρόνια τώρα.  Αλλά τι να λέμε... για να κόψουν απλώς τα χόρτα στην ώρα τους πρέπει να  γίνει πρώτα ανατολικό ζήτημα, πόσω μάλλον να μαζέψουν τα σκουπίδια όπως πρέπει. Για να μην πούμε ότι ο τενεκές με τις στάχτες και το τσιμεντότουβλο παραμένει ακόμη κάτω από το άγαλμα του Παπαγιάννη στην πλατεία Μαβίλη.

Έτσι, λοιπόν, το πρόβλημα δεν είναι οι τουρίστες -που έτσι κι αλλιώς έρχονταν μετά την κατασκευή των νέων δρόμων και τις φθηνές πτήσεις- αλλά τι βλέπουν από τον δικό μας καθημερινό πολιτισμό όσο βρίσκονται στην πόλη και τα πέριξ.

Μπορούμε να έχουμε μια πόλη που να ανταποκρίνεται στις συνθήκες των καιρών αλλά και την ίδια την ιστορία της; Αυτό είναι το ζητούμενο και γι’ αυτό δυστυχώς δεν ακούμε και πολλά πράγματα από τη νέα δημοτική αρχή. Όσο για τον κ. Μπουτάρη οι δημότες της πόλης του είναι εκείνοι που θα τον τοποθετήσουν αξιολογικά στη θέση που του πρέπει, με βάση την προσφορά του στην πόλη τους. 

Ο δικός μας, πάλι, Δήμαρχος δήλωσε πως του αρκεί μια θητεία για να προσφέρει στην πόλη αυτό που επιθυμεί. Το ελπίζουμε, ως πολίτες της. Μέχρι τώρα, βέβαια, για το μόνο που δήλωσε υπερήφανος είναι για «το προσφυγικό success story»  με τους 3000 «πρόσφυγες» εντός των ορίων του Δήμου,  γνωρίζοντας όμως πια πώς βρέθηκαν στην πατρίδα μας άνθρωποι που όταν έγινε η επιχείρηση εισβολής στον Έβρο η αντίδραση ήταν εντελώς διαφορετική, λες και δεν επρόκειτο για την ίδια κατάσταση.

Aπό την πλευρά μας -και χωρίς κανένα παραταξιακό χρώμα- θα φροντίσουμε να  υποδεικνύουμε την ανάγκη βελτίωσης των κακώς κειμένων της πόλης μας, καλή τη πίστει πάντα, ώστε αυτή να μπορεί να ανταποκριθεί στο όνομα και την ιστορία της.  

 

  

Το  νέο σήμα κατατεθέν...