Ατομική ευθύνη...

  

«Η ατομική ευθύνη προϋποθέτει και εκπαίδευση. Για το ελληνικό σχολείο η έννοια «ατομική ευθύνη» είναι άγνωστη. Δεν διδάσκεται, δεν αναφέρεται καν. Διότι θεωρείται αντιδραστική. Φαντάζει ως πειθαναγκασμός, λανσάρεται ως φαλκίδευση δικαιωμάτων, υπονοείται ως ατομισμός, ως φιλοτομαρισμός. Αν πεις «μη λερώνεις το θρανίο», η απάντηση είναι «μα η βιομηχανία λερώνει περισσότερο». Αντιθέτως, κυκλοφορεί και ευδοκιμεί η συλλογική ευθύνη, ένας εύσχημος και «προοδευτικός» τρόπος να μην ευθύνεται κανείς και για τίποτα. 

Γι’ αυτό και η έννοια του κόστους και των επιπτώσεων της κάθε πράξης, η τιμωρία αν θέλετε, έχει παραγραφεί από την ελληνική εκπαίδευση. Σε ένα περιβάλλον όπου αφθονούν τα δικαιώματα και σπανίζουν οι υποχρεώσεις είναι αστείο να μιλάμε για ατομική ευθύνη.

Τούτων δοθέντων η ευθύνη για τη διάδοση του ιού δεν ανήκει μόνο στη νεολαία αλλά στο σύνολο της κοινωνίας, μιας και όλοι μας έχουμε περάσει από τα θρανία και έχουμε μπολιαστεί από την ιδεολογία της ατομικής ανευθυνότητας που τελικά είναι ιδεολογία της καθημερινής ζωής. 

Και αυτό φαίνεται όταν οδηγούμε στη ΛΕΑ, όταν παρκάρουμε όπου μας βολεύει, όταν δεν φοράμε κράνος, όταν ρυπαίνουμε ακόμα και τη γειτονιά μας, όταν χτίζουμε αυθαίρετα, όταν καίμε το δάσος, όταν ξοδεύουμε τους φυσικούς και δημόσιους πόρους εις βάρος των επόμενων γενεών. Αν σε αυτά προσθέσεις την εθνική μας αντισυστημικότητα, παίρνεις το μίγμα που χρόνια τώρα μας ταλαιπωρεί.

Η δανεική ευημερία του παρελθόντος, η λαίλαπα του πολιτικού λαϊκισμού, η αντιμνημονιακή υστερία μπορεί να απαξιώθηκαν και να υποχώρησαν αλλά δυστυχώς έχουν εγγραφεί στο DNA της κοινωνίας και εργάζονται υποδόρια. Η κοινωνία των χαμηλών προσδοκιών που εγκαταστάθηκε την προηγούμενη περίοδο επιβιώνει σε ένα «παράλληλο σύμπαν» και σαν τον ιό ψάχνει καθημερινά την ευκαιρία να δηλώσει παρούσα. 

Στην ουσία αναζητάμε κάποιον και αυτός είναι το κράτος να μας κρατάει το χαλινάρι και να μας δίνει τη γραμμή. Αλλά η πανδημία για να εξουδετερωθεί απαιτεί πρωτίστως την υπευθυνότητα του πολίτη. Κομπάζουμε, και δικαίως, όταν η νέα κυβέρνηση λειτουργεί πιο οργανωμένα και πιο αποδοτικά σε σχέση με την προηγούμενη, νιώθουμε ανακούφιση και αισιοδοξία όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα, αλλά δεν έχουμε χωνέψει ότι αυτό δεν αρκεί, πρέπει να κάνουμε και εμείς κάτι για την πατρίδα. 

Η νέα εποχή που ξεπροβάλει μπορεί να έχει 4η βιομηχανική επανάσταση, αλλά έχει και κλιματική αλλαγή και Covid-19 και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα. Ίσως αποτελέσει μια περίοδο σκληρής ενηλικίωσης για όλες εκείνες τις γενιές του κόσμου που δεν γνώρισαν πόλεμο. Το σοκ του μέλλοντος μπορεί να είναι αυτό. Δυστυχώς για μας δεν αρκούν οι κρατικές ντιρεκτίβες για να μείνουμε ασφαλείς και να προοδεύσουμε. 

Δεν γίνεται να θέλουμε και επαναφορά της οικονομίας και υγεία και διασκέδαση χωρίς να αυτοπεριοριστούμε όταν οι συνθήκες το απαιτούν.Η κυβέρνηση δεν μέτρησε σωστά τις πραγματικές διαστάσεις και το βάθος της ελληνικής παθολογίας και κράτησε τις τελευταίες 40 μέρες μια παθητική στάση στην υπόθεση της πανδημίας, περιμένοντας την αντίδραση του πολίτη. Αλλά αυτή δεν ήταν η επιθυμητή. 

Τώρα τα πράγματα μπαίνουν σε νέα, δυσκολότερη φάση. Η αντιπολίτευση δεν θα αφήσει την ευκαιρία που της παρουσιάζεται, ειδικά αν τελειώσουν σύντομα οι τουρκικές προκλήσεις. Οι οξύνσεις είναι αναπόφευκτες. Όλοι εκείνοι που δυσφορούσαν για τα μέτρα στο πρώτο κύμα, τώρα θα εμφανιστούν ως τιμητές και θα ζητήσουν ευθύνες για τη χαλάρωση. Όταν οι θάνατοι αρχίζουν να καλπάζουν, η επιτυχία της πρώτης φάσης θα ξεχαστεί. Αν κάτι δεν χρειαζόμαστε σήμερα, είναι μια νέα πολιτική κρίση».

                            (Απόσπασμα άρθρου του Λ.Καστανά από την Αthensvoice)