Είναι πολυπολιτισμική η ελληνική κοινωνία;

«Η πολυπολιτισμική κοινωνία που στην προηγούμενη ιστορική περίοδο λειτουργούσε ως αδιαμφισβήτητη ηθική αρχή, μια σύγχρονη εκδοχή του απόλυτου «Καλού», αμφισβητείται. Ακόμη κι αν προσπαθήσουμε να παραμερίσουμε τον δικαιολογημένο φόβο των σφαγών του Μπατακλάν, του παντοπωλείου Κόσερ ή της Νίκαιας, των ισλαμιστών που δολοφονούν στα τυφλά στο όνομα του Θεού τους –δύσκολα παραμερίζεται, είναι η αλήθεια– το όνειρο της αρμονικής συνύπαρξης καταρρέει. 

Πώς μπορεί μια ανοικτή κοινωνία που στηρίζει την ύπαρξή της στην ανεξιθρησκία, στην εκκοσμικευμένη εκπαίδευση και στην ατομική ευθύνη του κάθε πολίτη να συμβιώσει με κοινότητες που προτάσσουν τη θρησκευτική τους πίστη και τα ήθη τους; Ανάμεσα σ’ αυτά τα τελευταία είναι και η περιφρόνηση της γυναίκας. Το υπενθυμίζει η δημοσιογράφος του Charlie Hebdo, Zineb El Rhazoui, μαροκινής καταγωγής, που επιβίωσε από τη σφαγή.

Είναι η Ελλάδα πολυπολιτισμική κοινωνία; Είναι η Αθήνα πολυπολιτισμική πόλη; Για τους νεόπλουτους της πολιτικής ορθότητας που μεταφέρθηκε στα μέρη μας με χρονοκαθυστέρηση, μεταφρασμένη για να προσαρμοσθεί στους όρους ενός δημόσιου διαλόγου που μοιάζει με κοκορομαχία. Αν τολμήσεις να πεις ή να γράψεις ότι δεν είναι, κινδυνεύεις να βρεθείς κατηγορούμενος, όπως η αφεντιά μου για την αρθρογραφία μου. Κατηγορούμενος όχι στο βήμα των ιδεών. Κατηγορούμενος στο δικαστήριο.

Και σου λέει ο άλλος, ο «προοδευτικός», ο οποίος έμαθε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό σαν να διαβάζει κανόνες γραμματικής: Μα τόσοι μουσουλμάνοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας ή εμείς κυκλοφορούμε ανάμεσά τους. Πρόσφυγες, μετανάστες, περαστικοί, μόνιμοι, υποψήφιοι μόνιμοι. Και κάθε μέρα έρχονται κι άλλοι. 

Τόσοι, πόσοι αλήθεια; Ουδείς γνωρίζει. Και τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πού δουλεύουν; Πώς ζουν; Σε προηγούμενο σημείωμά μου είχα αναρωτηθεί τι κάνουν οι πληθυσμοί της υποσαχαρίου Αφρικής που στέκουν όρθιοι στις γωνίες της Πατησίων. Αναγνώστρια είχε σχολιάσει πως έχουν κουρεία. Και αυτοί που κουρεύονται στα κουρεία;

Δεν βλέπουμε αυτό που βλέπουμε. Δεν θέλουμε να δούμε αυτό που βλέπουμε. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι πολυπολιτισμική. Είναι ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων πληθυσμών και κοινοτήτων που διαγκωνίζονται για να βρουν μια θέση στο πεζοδρόμιο. Στην κυριολεξία. Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό για να το εμπιστευθούμε στους πολιτικούς».

           (Απόσπασμα άρθρου του Τ. Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)