Η συνταγή της καθημερινότητας...

«Το γέλιο, αλλά και το δάκρυ πολύ συχνά προκαλούνται περισσότερο από μικρές «ασήμαντες» αφορμές, παρά από κραυγαλέα κωμικά ή τραγικά γεγονότα και εικόνες. Η συνταγή της καθημερινότητας...

Δέχθηκε να βραβευθεί στην χώρα του δεξιού Μακρόν και του πρώην...«Ολλανδρέου», ο πρωθυπουργός η κυβέρνηση του οποίου έχει κατηγορήσει και... απαγορεύσει την αριστεία (οι άριστοι, βραβεύονται...), την διάκριση, την τιμητική αναγνώριση ως...ρετσινιά και ύβρη!

Ή μήπως δεν προκαλεί γέλια μέχρι... δακρύων η κατάντια του Ευκλείδη Τσακαλώτου, (ναι- ναι, του ίδιου που ορκιζόταν ότι θα παραιτηθεί αν το αφορολόγητο έπεφτε κάτω από 8.900 ευρώ, και το... κατάντησε στα πέντε χιλιάρικα!) να δηλώνει στην Βουλή ότι «κανονικά, αυτόν τον προϋπολογισμό (που ο ίδιος κατέθεσε...) δεν θα έπρεπε να τον ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ...» γιατί δεν είναι και τόσο κοινωνικά δίκαιος; 

Ενώ μόλις τέσσερις μέρες πριν πάλι ο ίδιος και ο αναπληρωτής του κ. Χουλιαράκης δήλωναν ότι η υπερφορολόγηση της πλειοψηφίας της κοινωνίας, η χαριστική βολή στην μεσαία τάξη, ήταν συνειδητή... ταξική επιλογή της κυβέρνησης στην λογική της εξίσωσης... προς τα κάτω;

Ζοχαδιάζεσαι ή γελάς και λες «μωρέ που διάολο ζει αυτή η θεομπαίχτρα;», όταν ακούς την κ. Φωτίου (αυτή που παρότρυνε τους Έλληνες να το ρίξουν... στα γεμιστά για να ανακάμψει η οικονομία!) να δηλώνει ότι «μεσαία τάξη», αυτοί δηλαδή που κατά τον Ευκλείδη αντέχουν να υπερφορολογηθούν, είναι όσοι έχουν ετήσιο εισόδημα (μεικτό, φυσικά...) 7.000 ευρώ, δηλαδή 400 ευρώ καθαρά τον μήνα για να θρέψουν την οικογένειά τους;

Και μετά, με ποιόν είσαι; Με τον υπουργό Εξωτερικών κ. Κοτζιά, που (χωρίς να έχει την παραμικρή αρμοδιότητα...) απειλεί βουλευτές και δημοσιογράφους με 10 χρόνια φυλακή αν αποκαλύψουν «απόρρητα» έγγραφα για την όζουσα υπόθεση της πώλησης βλημάτων στην Σαουδική Αραβία (;) μέσω μυστηριώδους και πανύποπτου μεσάζοντα, ή με τον υπουργό Άμυνας κ. Καμμένο που τον «αδειάζει» και δηλώνει ότι ο ίδιος αποχαρακτηρίζει τα «απόρρητα» έγγραφα... παραβλέποντας ότι σύμφωνα με τους νόμους και τους κανονισμούς δεν έχει κανένα δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο;

Εκτός, πια, κι’ αν είμαστε μάρτυρες ενός οργανωμένου κυβερνητικού σχεδίου,  να ζουρλάνουν όλο τον κόσμο με παρανοϊκές εναλλαγές ζεστού-κρύου, τρέλας και «σοβαρότητας», ώστε στο τέλος να μην ξέρουμε αν πρέπει να κλαίμε ή να γελάμε. Και να καταντήσουμε να τους θεωρούμε... κανονικούς».

                 (Απόσπασμα άρθρου του Θ. Οικονομόπουλου από την Iefimerida)